Η δικτατορία των συνδικαλιστών...

Στην Αττική η απεργία των καθηγητών αποφασίστηκε από τους 200 στο σύνολο των 1.400 μελών, που συμμετείχαν στην συνέλευση της τοπικής ΕΛΜΕ.

Δεν έχω κάποιο λόγο να πιστεύω πως στις άλλες ΕΛΜΕ η συμμετοχή και οι συσχετισμοί ήταν διαφορετικοί. Παντού ο συνδικαλιστικός νόμος επιτρέπει σε μια συνδικαλιστική μειοψηφία να επιβάλλει τις αποφάσεις της χάρη στην αδιαφορία ή και ενδεχομένως στο φόβο των υπολοίπων.

Τα ίδια ισχύουν σε όλο το δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο. Μικρές μειοψηφίες αποφασίζουν άλλοτε με συντεχνιακά κριτήρια και άλλοτε με πολιτικά ή μικροπολιτικά  κριτήρια.


Ο συνδικαλισμός στον δημόσιο τομέα αποτέλεσε μια προσοδοφόρα μέθοδο αποφυγής της εργασίας και εξασφάλισης προνομίων για λίγους. Αποτέλεσε ακόμη βασικό ιμάντα ανάπτυξης και κυκλοφορίας των πελατειακών σχέσεων εντός του δημόσιου τομέα.  Κατά συνέπεια αποτελεί ένα από τα βασικά αίτια της ελληνικής χρεοκοπίας.

Είναι αλήθεια όμως πως οι Έλληνες εκπαιδευτικοί εισπράττουν από τους χαμηλότερους ονομαστικά μισθούς στην Ευρώπη και μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ. Αυτό όμως σε ονομαστικό επίπεδο. Αν οι μισθοί υπολογιστούν με κριτήριο το χρόνο εργασίας και τον αριθμό των μαθητών που αναλογούν στον κάθε εκπαιδευτικό, τότε είναι υψηλότεροι. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ το ύψος μισθών ανά μαθητή στην Ελλάδα είναι στα 3.170 δολάρια έναντι 2.309 δολάρια που είναι ο μέσος όρος στον Οργανισμό.

Οι συνδικαλιστές χρησιμοποιούν τη δωρεάν παιδεία σαν προκάλυμμα για τις διεκδικήσεις και τις πολιτικές του επιδιώξεις. Ποια δωρεάν παιδεία; Την περασμένη εβδομάδα το πανεπιστήμιο Μακεδονίας  ανακοίνωσε μια έρευνα όπου υπολογιζόταν πως κατά μέσο όρο κάθε νοικοκυριό στην Ελλάδα πληρώνει το χρόνο περί τα 3.500 ευρώ σε φροντιστήρια.

Αυτό σημαίνει πως και τα νοικοκυριά του 1,5 εκατ. ανέργων ή των  δεκάδων χιλιάδων νοικοκυριών που δεν εργάζεται κανένας, πρέπει εκτός των άλλων, να βρουν να πληρώσουν για την παραπαιδεία.

Για αυτούς ποιος νοιάζεται. Ποιος νοιάζεται για τα παιδιά τους που θα παρακολουθήσουν λιγότερα μαθήματα από τα άλλα που έχουν να  πληρώσουν, έστω και από το υστέρημα, φροντιστήρια. Που θα καλύψουν την ύλη κανονικά.

Με την απεργία των εκπαιδευτικών οι μόνοι που τρίβουν τα χέρια τους είναι οι φροντιστηριάδες.

Στη δική μας  τη δουλειά, αν οι αναγνώστες επιλέξουν να ενημερωθούν από το διπλανό έντυπο και να ξοδέψουν σ΄αυτό το ποσό που έχουν υπολογίσει για ενημέρωση, κατεβάζουμε ρολά και δεν πληρωνόμαστε στο τέλος του μήνα, όσες απεργίες και αν κάνουμε και όσους δρόμους και αν κλείσουμε.

Ο καθηγητής του δημόσιου σχολείου που πληρώνεται από τους φόρους μας και δεν κάνει καλά τη δουλειά του (και όταν το μέσο νοικοκυριό πληρώνει 3.500 ευρώ για φροντιστήρια δεν την κάνει), γιατί θα πρέπει να συνεχίζει να πληρώνεται;

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ευθύνες για τον τρόπο που λειτουργεί η παιδεία φέρνει το πολιτικό σύστημα και κυρίως η εκάστοτε κυβέρνηση που έχει και την ευθύνη της διακυβέρνησης.

Δεν μπορεί το εξεταστικό σύστημα να αλλάζει κάθε δυο χρόνια. Ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης να χρησιμοποιούν τους χειραγωγούμενους συνδικαλιστές για τις μικροπολιτικές τους επιδιώξεις.

Τα κόμματα της ελληνικής δημοκρατίας θα πρέπει να σοβαρευτούν και να ορίσουν ένα συμβούλιο παιδείας κοινής αποδοχής το οποίο θα σχεδιάσει τη λειτουργία της παιδείας με ορίζοντα 15-20 χρόνια, χωρίς να αλλάζουν τα πράγματα με κάθε νέα κυβέρνηση και κάθε νέο υπουργό.

Πρώτα απ’ όλα όμως θα πρέπει να αλλάξουν τον άθλιο συνδικαλιστικό νόμο που επιτρέπει σε θορυβούσες μειοψηφίες να κλείνουν τα σχολεία όπως τους καπνίσει και να συνδιοικούν με τον τρόπο αυτό με τις ανεπαρκείς ούτως ή άλλως πολιτικές ηγεσίες.  


Του Κ. Στούπα από το capital.gr