Όλοι οι «παλαβοί» στο κεφάλι μας...
Γιατί να χρειάζεται να έχει αποταμίευμα ένας δημόσιος υπάλληλος; Όποιος έχει μισθό και σύνταξη εγγυημένα(νομίζει πως είναι εγγυημένα), μπορεί να τα ξοδεύει όλα μέχρι δεκάρας.
Κάποιος που δεν έχει δουλέψει ποτέ στον ιδιωτικό τομέα χωρίς μονιμότητες και αργομισθίες είναι λογικό να μην έχει αισθανθεί ποτέ την ανασφάλεια να έχει αποταμίευμα.
Η ανάγκη για αποταμίευμα δημιουργεί τις καταθέσεις και οι καταθέσεις αποτελούν την πρώτη ύλη των δανείων που δίνουν οι τράπεζες στις επιχειρήσεις.
Για να λειτουργεί καλά ο κύκλος της ροής του χρήματος χρειάζεται εμπιστοσύνη και κίνητρα όπου οι προσδοκίες υπερέχουν του ρίσκου. Οι αριστεροί απεχθάνονται όπως ο διάβολος το λιβάνι το ρίσκο, αλλά στο παρόν σύμπαν μόνο οι νεκροί δεν έχουν αναλάβει κανένα ρίσκο.
Εμπιστοσύνη σημαίνει πως βάζω το περίσσευμα στην τράπεζα ή δανείζομαι από την τράπεζα για να κάνω μια δουλειά. Έχω εμπιστοσύνη πως η τράπεζα θα κάνει σωστά τη δουλειά της και δεν θα χάσει τα λεφτά. Δηλαδή θα αξιολογήσει το επενδυτικό πλάνο αυτού που θα πάρει το δάνειο.
Αν εθνικοποιήσεις τις τράπεζες όπως ζητά ο κ. Λαφαζάνης του ΣΥΡΙΖΑ γιατί να αφήσει κάποιος τα λεφτά του στις τράπεζες; Αποτελεί εγγύηση ορθής λειτουργίας ο τρόπος που διοικείται το ΙΚΑ, το ΤΕΒΕ ή εφορίες ή τα χρεοκοπημένα κόμματα;
Κάποιος που εκφράζει πολιτικά τους δημόσιους υπάλληλους και τους άλλους που στηρίζονται στα κρατικά ταμεία γιατί αν έχει πρόβλημα να μιλά για δήμευση καταθέσεων, έστω και αν το λέει κομψά φορολόγηση της μεγάλης ιδιωτικής περιουσίας. Πόσο μεγάλης; Εξαρτάται κάθε φορά από πόσα μας λείπουν...
Αν δεν τα αφήσει κανένας τα λεφτά του στις τράπεζες, τι θα έχουν να δανείζουν οι τράπεζες;
Το «καλό» κράτος
Το κράτος δεν δουλεύει σωστά τώρα, αλλά θα δουλεύει σωστά αν το λειτουργούν καθαρής ηθικής υπόληψης σύντροφοι, διατείνονται οι αριστεροί.
Ο σύντροφος Λαφαζάνης και οι συνιστώσες είναι ακραίοι λέει ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που θα εφαρμόσουμε είναι πιο ήπιο σοσιαλιστικό πρόγραμμα: Εθνικοποιήσεις τραπεζών και άλλων στρατηγικών τομέων και βαριά φορολογία στους πλούσιους.
Αυτό είναι το μοντέλο που εφαρμόστηκε στη Δύση μετά τον πόλεμο για 20-30 χρόνια μέχρι να ανασυγκροτηθούν οι κοινωνίες από τα ερείπια και όντως για τα δεδομένα της περιόδου πέτυχε σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης και ευημερίας σε σχέση με το σοβιετικό μοντέλο.
Αλλά τι τύχη έχει η εφαρμογή του ίδιου μοντέλου 60 χρόνια αργότερα, από εκείνους (ή τα πολιτικά παιδιά τους) που στην εποχή του, το αντιστρατεύονταν γιατί υποστήριζαν το αποτυχημένο σοβιετικό;
Πόσο «παλαβός» πολιτικά και οικονομικά πρέπει να είναι κάποιος για να πιστεύει πως σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης θα επιβάλει έλεγχο συναλλάγματος και ανάπτυξη μέσω κρατικά ελεγχόμενων επιχειρήσεων;
Παντού και πάντα οι κρατικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις παράγουν χαμηλότερης ποιότητας προϊόντα σε ακριβότερες τιμές. Όταν όλος κόσμος απαρτίζεται από κρατικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις όπως μετά τον πόλεμο, το μοντέλο μπορεί να κυλήσει για κάποια χρόνια.
Όταν η παγκοσμιοποίηση πλημμυρίζει τον κόσμο με φθηνά προϊόντα καλύτερης ποιότητας, ποιος θα αγοράζει φακές ή τηλεοράσεις τεχνολογίας του ’70 του εθνικού κρατικού μονοπωλίου;
Μετά τον ριζοσπαστικό στον συντηρητισμό του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Αλέξης Τσίπρας και το οικονομικό επιτελείο του ανακάλυψαν και το οικονομικό μοντέλο της εποχής του Παπάγου.
Στην εποχή που ο όλος ο ανεπτυγμένος κόσμος δίνει τους αυτοκινητόδρομους να τους φτιάξουν και να τους λειτουργούν ιδιώτες, οι Έλληνες «προοδευτικοί» θα αναστήσουν την ΜΟΜΑ του Παπαδόπουλου για να ανοίγει και να συντηρεί δρόμους;
Η ανάδειξη της «παλαβομάρας» και των ακραίων σε κυρίαρχα ρεύματα στην Ελλάδα έχει τις ρίζες της στο παραλογισμό της ευημερίας με δανεικά που ζήσαμε για πολλά χρόνια.
Ο φόβος της απώλειας του επιπέδου ζωής της ευημερίας με δανεικά τρομάζει τόσο πολύ τους ανθρώπους που μειώνει δραστικά την κρίση τους.
Στην Ελλάδα υπάρχουν περί το 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι που πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό ή κρατικά μονοπώλια. Περί τις 650 χιλιάδες είναι μόνο οι εργαζόμενοι στο στενό δημόσιο τομέα.
Υπάρχουν και άλλα 3 εκατομμύρια συνταξιούχοι των οποίων οι συντάξεις κατά μεγάλο βαθμό εξαρτώνται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων είναι λίγο πάνω από 20 δισ. ευρώ και ο κρατικός προϋπολογισμός επιδοτεί περίπου με 17 δισ. τα ασφαλιστικά ταμεία του ιδιωτικού τομέα.
Με 4 εκατ. να εξαρτώνται άμεσα από τον κρατικό προϋπολογισμό δημιουργείται μια ισχυρή πλειοψηφία στην κοινωνία που απαιτεί τη με κάθε τρόπο διατήρησης της παρούσας κατάστασης. Μιας κατάστασης που τρέφεται από τις σάρκες της.
Ο προϋπολογισμός όμως δεν είναι οι κανάτες του γάμου της Κανά, όπου με μια ευλογία το νερό μετατρέπεται σε κρασί και τα ταμεία γεμίζουν. Οι μαθητευόμενοι «άγιοι» της κυβέρνησης και της Αριστεράς μετά τα δανεικά και τις επιδοτήσεις βλέπουν σαν προσωρινή λύση συντήρησης του λαού που έχουν συσσωρεύσει στη «Ρώμη» τις καταθέσεις στις τράπεζες.
Όλοι οι «παλαβοί» και μαθητευόμενοι «μάγοι» στο κεφάλι μας λοιπόν. Στην Ιταλία ένας κωμικός εκφράζει την σύγχυση μεγάλου μέρους της κοινωνίας, σε μας δεν χρειάστηκε καν να αλλάξουμε φρουρά...
Του Κώστας Στούπα από το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου