Πιθανόν και να είχαν κατά νου τα στοιχεία επισκεψιμότητας των Μουσείων και των Αρχαιολογικών μας χώρων για τον Οκτώβριο του 2010, που μόλις είχε δώσει στη δημοσιότητα η ΕΛ.ΣΤΑΤ.
Λίγο πιο προκλητικοί αν αποφάσιζαν να γίνουν, η απάντηση θα ήταν πιο ρεαλιστική: «Και που την έχετε την Ακρόπολη, τι την κάνετε; Δεν την αποκρατικοποιείτε μπας και δει μια άσπρη μέρα;».
Εξωφρενικό; Ακραίο; Θα υποχρεωνόταν η κυβέρνηση να απαντήσει όχι στις δύο τα ξημερώματα, αλλά την ώρα των δελτίων των οκτώ; Θα καλούσε ο πρωθυπουργός τον κ. Στρος-Καν να μας ξαναεπισκεφθεί, αντί να περιοριστεί σε ένα υπερατλαντικό τηλεφώνημα για εξηγήσεις και αποκατάσταση σχέσεων;
Πιθανόν. Αλλά η πραγματικότητα δεν θα άλλαζε. Και η πραγματικότητα βρίσκεται εκεί, σε ένα ξερό (αλλά τόσο εύγλωττο) δελτίο της στατιστικής υπηρεσίας.
Και σ’ αυτήν την περίπτωση έχει επέλθει εθισμός. Άλλος ένας επικίνδυνος μιθριδατισμός. Συνηθίσαμε πια ότι η επισκεψιμότητα των μουσείων μας θα πέφτει από μήνα σε μήνα και από χρόνο σε χρόνο. Και επομένως και τα έσοδα.
Έτσι, η είδηση δόθηκε ως άλλο ένα θέμα ρουτίνας. Α, ξέρετε, ναι, εμείς δεν κόβουμε εισιτήρια στην Ακρόπολη. Το ξέρετε δα πως είμαστε εντελώς ανίκανοι, μην το κάνουμε κάθε φορά θέμα.
Τι λέει το δελτίο της ντροπής; Μα ότι τον Οκτώβριο του 2010 είχαμε μείωση των επισκεπτών των μουσείων κατά 17,6% και μείωση των εισπράξεων κατά 18%, σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2009.
Στους δε αρχαιολογικούς μας χώρους, είχαμε μείωση των επισκεπτών κατά 11,8% και των εισπράξεων κατά 19,6%.
Η κατάσταση είναι τόσο δραματική, που οι επισκέπτες του Αρχαιολογικού Μουσείου μειώθηκαν κατά 27,5%, του μουσείου της Αρχαίας Ολυμπίας (άκουσον, άκουσον!) κατά 36,5% και του μουσείου των Δελφών (ξαναάκουσον, ξαναάκουσον!), κατά 64,2%!
Δείτε τώρα και το κερασάκι στην τούρτα. Το Μουσείο της Ακρόπολης λέει, εμφάνισε αύξηση επισκεψιμότητας κατά… 1,67%, με 126.425 επισκέπτες! Τι λέτε, μωρέ; Μιλάμε για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, το στολίδι μας, που αν το είχε οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο, οι ουρές θα έστριβαν γωνίες εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.
Θέλετε τώρα και ένα δεύτερο κερασάκι στην τούρτα; Μπορεί το Μουσείο να παρουσίασε αυτήν την άνευ σημασίας αύξηση, στον Ιερό Βράχο, όμως, ο αριθμός των επισκεπτών μειώθηκε κατά 34,4%!
Να με συγχωρείτε, αλλά το γεγονός αυτό δεν μπορεί να περάσει έτσι, ως μια οποιαδήποτε είδηση. Διότι τα στοιχεία δόθηκαν στην δημοσιότητα την ημέρα που η τρόικα μας έλεγε τι μπορούμε να πουλήσουμε και τι όχι. Και επειδή με αυτά άξιζε πραγματικά να θυμώσουμε.
Δεν θυμώσαμε, όμως. Καθόλου! Η εθνική μας υπερηφάνεια, η αξιοπρέπειά μας, η ελληνική λεβεντιά εθίγη επειδή οι εκπρόσωποι των δανειστών μας είπαν αυτά που ήθελε να πει η κυβέρνηση, διευκολύνοντάς τη. Ξέρετε τώρα πώς γίνονται αυτά – εσείς θα τα ρίξετε, εμείς θα σας τα ρίξουμε, θα ζητήσετε συγγνώμη και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Μέχρι στιγμής, δεν είδα κανέναν να αισθάνεται θιγμένος, λοβοτομημένος, εξουδετερωμένος, εξοργισμένος, απελπισμένος, εθνικά ταπεινωμένος που τον Οκτώβριο είχαμε τέτοια δραματική πτώση επισκεπτών στην Ακρόπολη – που κατά τα λοιπά, δεν δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας.
Καμιά ντροπή, καμιά οργή, καμιά εξέγερση για όλους αυτούς που, διαχρονικά, εμπιστεύθηκαν το σπουδαιότερο μνημείο της ανθρωπότητας σε συμβασιούχους – και μάλιστα απλήρωτους.
Ούτε που πέρασε κανενός από το μυαλό να αναρωτηθεί τι φταίει. Να πει, για στάσου, τι έγινε ξαφνικά τον Οκτώβριο. Χαρά Θεού στην Ελλάδα αυτόν τον μήνα.
Υπενθυμίζω, λοιπόν, ότι ο Οκτώβριος του 2010 ήταν ο μήνας των μεγάλων κινητοποιήσεων των συμβασιούχων. Οι οποίοι θεώρησαν ότι για να προωθήσουν τα αιτήματά τους μπορούσαν να θάψουν την Ακρόπολη.
Θυμάστε; Πόλεμος έγινε τον περασμένο Οκτώβριο. Επί εβδομάδες ο Ιερός Βράχος έμενε αποκλεισμένος και όμηρος των συμβασιούχων. Οι τουρίστες έφθαναν στην περιοχή και τον φωτογράφιζαν πίσω από κλειστές πόρτες, λουκέτα και πανό.
Θυμάστε και το άλλο; Τον Οκτώβριο την φύλαξη της Ακρόπολης είχαν αναλάβει τα ΜΑΤ και οι συμβασιούχοι κυκλοφορούσαν με μπλουζάκια όπου άνδρες των ΜΑΤ είχαν πάρει την θέση των Καρυάτιδων.
Τον ίδιο μήνα, είχαμε καταλήψεις μουσείων και αρχαιολογικών χώρων σε όλη την επικράτεια. Και δεν ήταν μόνο οι συμβασιούχοι. Στο χορό των απεργιών, των καταλήψεων και των λουκέτων είχαν μπει και ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, η Πανελλήνια Ένωση Συντηρητών Αρχαιοτήτων και ο Σύλλογος Εκτάκτων Αρχαιολόγων.
Έπεσαν, λοιπόν, οι πωλήσεις εισιτηρίων; Φυσικό ήταν, θυμάστε; Είχαν γίνει και καταλήψεις στα εκδοτήρια των εισιτηρίων!
Έγιναν και άλλα δραματικά. Η Ακρόπολη και τα άλλα μουσεία, σ’ όλη τη διάρκεια του μήνα λειτουργούσαν όποτε ήθελαν οι συμβασιούχοι. Ανοιγόκλειναν δηλαδή. Τη μια μέρα έκλειναν από τις 8 το πρωί ως τις 12 το μεσημέρι, την άλλη τα απογεύματα, την άλλη μόνο τα σαββατοκύριακα – οι τουρίστες έπρεπε να… κλείνουν ραντεβού για να επισκεφθούν έναν αρχαιολογικό χώρο.
Ανήμερα την 28η Οκτωβρίου, αναρτήθηκε και πανό με το «Όχι» των συμβασιούχων. Οι οποίοι μάλιστα μας είπαν πως «το Όχι αποκτά πλέον και μια ουσιαστική σημασία»! Μας είπαν και άλλα ωραία. Πως «τα μάρμαρα από μόνα τους δεν λένε τίποτα. Κάποιοι άνθρωποι τα αναδεικνύουν. Χωρίς αυτούς δεν μπορεί να δουλέψει αυτό το μνημείο»!
Δεν εξετάζω εδώ το δίκαιο των αιτημάτων. Χωρίς αμφιβολία χώρα – και μάλιστα χώρα που λέγεται Ελλάς – που δεν έχει φροντίσει να έχει μόνιμους εργαζομένους στα μνημεία της είναι ανάπηρη χώρα, η οποία διαχρονικά κυβερνάται από ανάπηρους (τουλάχιστον) πολιτικούς.
(Ας αφήσουμε που κάποια κομπίνα πρέπει να γίνεται με τα «ομαδικά» εισιτήρια των τουριστών που έρχονται ως γκρουπ, με λεφτά να κυκλοφορούν κάτω από το τραπέζι και τους τουρίστες να μπαίνουν όλοι μαζί με… ένα εισιτήριο. Διαφορετικά δεν εξηγείται ο τόσο χαμηλός αριθμός επισκεπτών σε σχέση με τον αριθμό των τουριστών που έρχονται κάθε χρόνο στη χώρα).
Αυτό που εξετάζω είναι το αποτέλεσμα αυτής της μορφής των κινητοποιήσεων. Σήμερα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα της οκτωβριανής απεργιακής κινητοποίησης.
Αλλά ποιος τα θυμάται τώρα τα «Οκτωβριανά»; Κι’ ας έχουν περάσει μόλις τρεις μήνες. Ξεχνάμε. Ξεχνάμε πολύ και πολλά και πολύ εύκολα. Μετά αναρωτιόμαστε τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε.
Την έχουμε την Ακρόπολη και την ποδοπατάμε. Δικιά μας είναι, ό, τι θέλουμε την κάνουμε. Ο Τόμσεν να μην μας την πειράξει. Γιατί τότε ξυπνάει μέσα μας η εθνική υπερηφάνεια. Και αρχίζουμε τις φωνές και τις διαμαρτυρίες. Πάντα μας φταίνε οι άλλοι, ποτέ ο εαυτός μας.
Εκτός κι’ αν είναι κι’ αυτό μέσα στο σχέδιο: Να απαξιωθεί και η Ακρόπολη για να… αποκρατικοποιηθεί ευκολότερα – λέω τώρα!
Ας αφήσουμε που ακόμη κι’ αν αποφασίζαμε να ιδιωτικοποιήσουμε όλα τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς μας χώρους, οι ιδιώτες που θα τα αγόραζαν θα ζητούσαν στοιχεία για τα έσοδά τους. Και τι θα έβλεπαν; Συνολικά, ούτε 40 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο – 50 στις πιο καλές χρονιές. Μόλις 400 ψωροχιλιάρικα από το Μουσείο της Ακρόπολης τον Οκτώβριο.
Συμπέρασμα: Ούτε η αποκρατικοποίηση μας σώζει. Και την άλλη φορά, πιο προσεκτικές ερωτήσεις προς την τρόικα, παρακαλώ. Αρκετά μας πήραν στο ψιλό!
Της Σ. Βούλτεψη από www.elzoni.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου