Συχνά στην πολιτική ακούμε τη φράση σήμερα η πατρίδα μας βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι.
Όμως στην περίπτωσή μας δεν είναι αυτό ένα τετριμμένο κλισέ.
Είναι ωμή – και οδυνηρή - πραγματικότητα.
Άλλωστε, η κρίση διευρύνεται. Χθες ξέσπασε στην Ελλάδα. Σήμερα, στην Ιρλανδία. Ήδη, τις τελευταίες ώρες, ακουμπά την Πορτογαλία και την Ισπανία. Αύριο, ποιος ξέρει ποιάν άλλη χώρα;
Καλούμαστε, λοιπόν, σήμερα, να δούμε και να συζητήσουμε, που πάει η Ελλάδα, που βρισκόμαστε εμείς και τι μεγάλες επιλογές έχουμε από δω και μπρος.
Αυτό θα κάνουμε σήμερα. Με ειλικρίνεια. Με τόλμη. Και με αποφασιστικότητα. Χωρίς αντιπαλότητες για κανένα. Σε αυτό το καράβι που λέγεται Ελλάδα είμαστε όλοι επιβάτες. Κι έχουμε κοινή μοίρα…
Αλλά θα μιλήσουμε και χωρίς διάθεση να καλύψουμε τίποτε. Γιατί οι μεγάλες αλήθειες λέγονται σε κρίσιμες στιγμές. Και οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται σε κρίσιμες καταστάσεις.
* Πρώτη διαπίστωση, λοιπόν: Η πολιτική της κυβέρνησης στην Οικονομία, πολιτική που υπαγορεύθηκε από το Μνημόνιο, έχει οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο.
Έπεσε έξω στα έσοδα, έπεσε έξω στις δαπάνες, έπεσε έξω στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, έπεσε έξω στην ύφεση, έπεσε έξω στην ανεργία, έπεσε έξω και στον πληθωρισμό.
Έπεσε έξω σε όλα!
Δεν θα σας κουράσω με νούμερα. Άλλωστε, ομολογείται πλέον απ’ όλους. Και από την κυβέρνηση και από την ίδια την Τρόικα και από τον φιλοκυβερνητικό Τύπο ακόμα...
Κάτι παραπάνω: Έπεσε έξω ακριβώς για τους λόγους που είχαμε προειδοποιήσει εμείς εξ αρχής:
Όταν μας έφεραν για ψήφιση το Μνημόνιο, δεν βιαστήκαμε να πάρουμε θέση. Το μελετήσαμε. Κάτι που δεν έκαναν πολλοί απ’ όσους έσπευσαν να το υιοθετήσουν τότε τις απόψεις του Μνημονίου, τις θέσεις του και τώρα διαπιστώνουν έκπληκτοι τι ψήφισαν…
Το μελετήσαμε, λοιπόν, και τότε και μόνο αποφασίσαμε να το καταψηφίσουμε…
-- Όχι γιατί επέβαλε κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές. Το ακριβώς αντίθετο: Εμείς ήμασταν και παραμένουμε υπέρμαχοι των διαρθρωτικών αλλαγών. Άλλωστε, όσες ήλθαν για ψήφιση, όλες σχεδόν τις ψηφίσαμε. Μερικές είχαν ξεκινήσει επί των ημερών, άλλωστε, της δικής μας κυβέρνησης. Με το ΠΑΣΟΚ τότε να τις καταγγέλλει και να τις καταψηφίζει!
Για την ακρίβεια, εμείς υποστηρίζουμε πιο φιλόδοξο πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών. Και έχουμε την πρόθεση, για μερικές απ’ αυτές, να ζητήσουμε ακόμα και αναθεώρηση του Συντάγματος.
Συνεπώς, οι διαρθρωτικές αλλαγές που περιείχε το Πρόγραμμα δεν ήταν πρόβλημα για μας. Εμείς ζητάμε πολύ περισσότερα…
-- Δεν το απορρίψαμε διότι περιείχε περιστολή της σπατάλης. Το ακριβώς αντίθετο. Εμείς ζητάμε δημοσιονομική εξυγίανση πολύ πιο φιλόδοξη. Διακηρύξαμε, μάλιστα – και κάποιοι τότε μας επέκριναν γι’ αυτό – ότι πρέπει να επιδιώξουμε, το γρηγορότερο δυνατό, ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, δηλαδή μηδενισμό του ελλείμματος. Για ένα και μόνο λόγο: για να ελέγξουμε το χρέος!
Άρα, ούτε η δημοσιονομική εξυγίανση ήταν πρόβλημα για μας. Αντίθετα, ήταν και παραμένει πρωταρχική μας επιδίωξη! Και μάλιστα θέλαμε περισσότερη έμφαση σε πολλά ζητήματα και πολύ πιο αποφασιστικά για να επιτύχουμε αυτό το στόχο…
Απορρίψαμε, όμως, το Πρόγραμμα για τέσσερις λόγους:
-- Πρώτον, διότι δεν χτυπά τη σπατάλη. Δεν είναι σπατάλη οι συντάξεις των 800 ευρώ που περικόπηκαν…
Είπαμε από τότε ότι η πολιτική που υιοθετήθηκε τον περασμένο Μάιο, βάζει τη χώρα σε φαύλο κύκλο ύφεσης, επίμονων ελλειμμάτων, νέων περιοριστικών μέτρων, ακόμα πιο επίμονων ελλειμμάτων, ακόμα μεγαλύτερης ύφεσης…
Προειδοποιήσαμε από τότε, ότι η ύφεση θα απορροφήσει το μεγαλύτερο μέρος των θυσιών στις οποίες υποβάλλεται ο Ελληνικός λαός. Τους θυμίσαμε αυτό που τόνιζε πάντα ο αείμνηστος Ξενοφών Ζολώτας: ότι «οι φόροι σκοτώνουν τους φόρους»! Αυτό ακριβώς συνέβη στους έξι μήνες που μεσολάβησαν.
Κι αυτό ακριβώς ομολογείται σήμερα.
Ακόμα και από πολλούς που τότε βιάστηκαν να μας ασκήσουν κριτική…
-- Δεύτερον, διότι η Πολιτική της Κυβέρνησης δεν χτυπά τη φοροδιαφυγή. Τονίσαμε, από τότε, ότι για να διευρυνθεί η φορολογική βάση, για να μαζευτούν περισσότερα δημόσια έσοδα για να περιοριστεί δηλαδή η φοροδιαφυγή, χρειάζονται τρία πράγματα: Μικρότεροι, όχι μεγαλύτεροι φορολογικοί συντελεστές (για να περιοριστούν τα κίνητρα φοροδιαφυγής), απλούστερο φορολογικό σύστημα (για να κλείσουν τα «παράθυρα», δηλαδή οι ευκαιρίες φοροδιαφυγής), πιο αντικειμενικό σύστημα υπολογισμού του φόρου (για να περιοριστούν οι δυνατότητες «συναλλαγής» έφορου-επιχειρηματία) και πιο αποφασιστικός έλεγχος των παραβατών (για να αυξηθεί το ρίσκο της φοροδιαφυγής).
Η κυβέρνηση έκανε ακριβώς το αντίθετο: αύξησε τους φορολογικούς συντελεστές και μεγάλωσε το κίνητρο της φοροδιαφυγής! Προκαλώντας τεράστιο πλήγμα στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Και σήμερα χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν ή μεταναστεύουν. Και μεταναστεύουν αφήνοντας πίσω τους, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους ή απελπισμένους ανθρώπους, που ετοιμάζονται και εκείνοι να μεταναστεύσουν.
Αν η μείωση των συντάξεων ήταν η πιο κοινωνικά άδικη απόφαση της Κυβέρνησης, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών ήταν, από οικονομική άποψη, η πιο «μοιραία». Γιατί με τα λουκέτα που πολλαπλασίασε και το κλίμα αποχώρησης επιχειρήσεων που προκάλεσε, σε λίγο η κυβέρνηση δεν θα βρίσκει από ποιους και τι να φορολογήσει…
-- Τρίτον, διαφωνήσαμε, διότι με όλα αυτά τα σκληρά μέτρα η Πολιτική της Κυβέρνησης δεν κατάφερε να ελέγξει το χρέος. Με έκπληξη διαβάσαμε τότε στο Μνημόνιο, ότι μετά από 4 χρόνια εφαρμογής του, το χρέος της Ελλάδας θα ανέβαινε από το 115% το 2009 στο 150% το 2014! Αλλά μια χώρα με τόσο μεγάλη δανειακή επιβάρυνση, δεν θα μπορούσε τότε να βγει στις αγορές για να δανειστεί…
Δηλαδή, το Πρόγραμμα, μας παρελάμβανε ως χώρα με πρόβλημα χρέους και, τέσσερα χρόνια αργότερα, μας έφερνε σε χειρότερη θέση μεγαλύτερου χρέους! Επισημάναμε τότε, ότι εδώ υπάρχει ένας δεύτερος φαύλος κύκλος: δεν είναι μόνο που τα τρέχοντα ελλείμματα σωρεύουν χρέος. Είναι ότι το μεγαλύτερο χρέος παράγει μεγαλύτερα μελλοντικά ελλείμματα. Κι ό,τι κερδίζουμε από την μια πλευρά, με αιματηρές περικοπές, το χάνουμε από την άλλη, διότι αύριο θα χρειαστεί να πληρώνουμε μεγαλύτερους τόκους ετησίως…
Και σε αυτό επαληθευθήκαμε, δυστυχώς. Κι αυτός είναι ο κύριος λόγος που πολλοί στο εξωτερικό δεν πείθονται για την έξοδό μας από την κρίση. Διότι το χρέος θα μεγαλώσει και δεν θα μπορεί η χώρα να το εξυπηρετεί, κανονικά μελλοντικά. Παρά τις τεράστιες προσπάθειες που καταβάλλει και τις θυσίες τις οποίες υφίσταται σήμερα ο Ελληνικός λαός.
Κι αυτός είναι ο λόγος, που μετά την υπογραφή του Μνημονίου, και παρά την υπογραφή του και παρά την εφαρμογή του, τα spreads δεν υποχώρησαν! Παρέμειναν σε υψηλά επίπεδα και ανέβηκαν περισσότερο απ’ ό,τι εκεί που ήταν λίγο πριν υπογράψουμε...
Και σε αυτό λοιπόν, επαληθευθήκαμε. Κι αυτή τη φορά, μας δικαίωσαν όλοι οι ανεξαρτήτως οι διεθνείς αναλυτές, αλλά – κυρίως – οι διεθνείς αγορές.
-- Τέταρτον, διαφωνήσαμε διότι διαπιστώσαμε πως τους όρους αποπληρωμής του δανείου το οποίο λάβαμε με τη σύμβαση που υπογράψαμε το Μάιο, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τους εκπληρώσουμε.
Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ. Ήδη, το Σεπτέμβριο, ήλθαν οι ίδιοι οι δανειστές μας – ή κάποιοι απ’ αυτούς - και μας είπαν ότι όντως είναι αδύνατο ανάμεσα στο 2013 και το 2015 να αποπληρώσουμε συνολικά 200 δισεκατομμύρια ευρώ! Και τότε έριξαν στο τραπέζι την ιδέα για παράταση πληρωμών. Ενώ άφησαν να εννοηθεί και επέκταση του ίδιου του Μνημονίου ή κάποιας τροποποιημένης μορφής του.
Εδώ επαληθεύθηκε πλήρως ότι ο φαύλος κύκλος στον οποίο είχαμε μπει – της ύφεσης, που γεννά ελλείμματα και αναπαράγει την ύφεση, και των ελλειμμάτων που τροφοδοτούν το χρέος και αναπαράγουν μεγαλύτερα μελλοντικά ελλείμματα – θα αυτό-διαιωνίζεται για πάντα.
Πριν λίγους μήνες, σας το θυμίζω –είναι κακό στην πολιτική η κοντή μνήμη- αυτά τα λέγαμε μόνον εμείς. Και τότε, μας επέκριναν κάποιοι. Σήμερα, έξι μόλις μήνες μετά την εφαρμογή του Προγράμματος, αυτή είναι κοινή διαπίστωση. Και τα προβάλλουν με απόγνωση, ακόμα κι εκείνοι που τότε μας αντιμετώπισαν επικριτικά…
Σήμερα, αυτές τις διαπιστώσεις τις κάνουν ακόμα και υπουργοί της κυβέρνησης. Ακόμα και με τα ίδια επιχειρήματα τα δικά μας. Ακόμα και με τα ίδια λόγια τα δικά μας, πολλές φορές…
Σήμερα, αυτές τις διαπιστώσεις τις κάνουν ακόμα και διακεκριμένοι αρθρογράφοι του φιλοκυβερνητικού Τύπου. Χτυπώντας τώρα τον κώδωνα του κινδύνου που εμείς κρούουμε εδώ και μήνες.
Και θυμίζει θέατρο του παραλόγου: εδώ έχουμε πλέον την απόδειξη ότι ουσιαστικά δεν έγινε καμιά διαπραγμάτευση. Γι’ αυτό και εμφανίζεται κάθε υπουργός να φαίνεται ότι σήμερα πρωτο-διαπραγματεύεται για το δικό του τομέα ευθύνης…
Σε τέτοιο βαθμό, που έρχεται σήμερα η Τρόικα –διαβάζοντας, σήμερα, τις εφημερίδες- να επιβάλει… Επίτροπο σε κάθε υπουργείο! Με τον Πρωθυπουργό «συντονιστή»…
* Δεύτερη διαπίστωση: Η στάση μας δεν ήταν μόνο αντίθετη στο Μνημόνιο και την Πολιτική που απέρρεε απ’ αυτό. Ήταν κυρίως θετική πρόταση διεξόδου.
Προτείναμε εξ αρχής, πριν ακόμα υπάρξει Πρόγραμμα, να βγούμε από την κρίση με Ανάκαμψη και Ανάπτυξη. Πρώτα Ανάκαμψη, πρώτα δηλαδή να σταματήσουμε την ύφεση, την αύξηση της ανεργίας και τον πολλαπλασιασμό των λουκέτων. Κι ύστερα Ανάπτυξη. Όχι μόνο με ποσοτικούς όρους, αλλά και με ποιοτικούς. Όχι δηλαδή επιστρέφοντας στην εποχή που η εκάστοτε κυβέρνηση μοίραζε δανεικά, χρεώνοντας τις επόμενες γενιές. Αλλά με δραστικές αλλαγές στο πρότυπο Ανάπτυξης. Με ανταγωνιστικότητα, δηλαδή, και εξωστρέφεια.
Προτείναμε λοιπόν, έγκαιρα, διέξοδο από την κρίση με Ανάκαμψη και Ανάπτυξη. Όχι με ασφυξία.
Γιατί μόνον η Ανάπτυξη μπορεί να δημιουργήσει υγιή έσοδα για το κράτος, να απορροφήσει τα ελλείμματα και να επιτρέψει τη σταδιακή μείωση του χρέους. Και είμαστε αντίθετοι με την πολιτική της Κυβέρνησης, ακριβώς γιατί βυθίζει τη χώρα σε αυτό το φαύλο κύκλο ύφεσης.
Και μη κάνετε λάθος: δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από μια παρατεταμένη ύφεση! Χτυπάει όλη την κοινωνία και ιδιαίτερα τις φτωχότερες μάζες. Διαλύει τον παραγωγικό ιστό. Διαλύει την πολύτιμη μεσαία τάξη την οποία κανείς πλέον δεν την σκέφτεται . Κι υποχρεώνει τα νέα παιδιά να ξενιτευτούν. Παρατεταμένη ύφεση σημαίνει απελπισία επ’ άπειρον.
Εμείς, λοιπόν, δεν περιοριστήκαμε να αρνηθούμε την πολιτική που οδηγούσε σε τέτοια απελπισία χωρίς τέλος. Αποδείξαμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Είπαμε πρώτοι ότι αυτός ο δρόμος είναι ρεαλιστικός. Τώρα το λένε όλοι. Ακόμα και η κυβέρνηση μιλάει για Ανάκαμψη, ώστε να έχουμε μετά Ανάπτυξη. Αλλά επιμένει στην πολιτική που οδηγεί στην ύφεση.
Δεν περιοριστήκαμε, λοιπόν, να πούμε όχι στην πολιτική αυτή του Μνημονίου. Εξηγήσαμε το ‘’όχι’’. Διακινδυνεύσαμε προβλέψεις για τα αδιέξοδά του, κάτι που ποτέ δεν κάνει όποιος απλώς προσπαθεί να εισπράξει κυβερνητική φθορά. Επαληθευθήκαμε πλήρως στην κριτική μας, πολύ σύντομα. Συντομότερα –σας διαβεβαιώ- απ’ ό,τι περιμέναμε…
Και φροντίσαμε, σχεδόν αμέσως, να παρουσιάσουμε έναν άλλο δρόμο εξόδου από την κρίση. Πιο ισορροπημένο. Πιο ταιριαστό στις ελληνικές ιδιομορφίες. Μελετημένο και κοστολογημένο, ακόμα και στις λεπτομέρειές του.
Ποτέ κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν έκανε τα τέσσερα πράγματα που κάναμε εμείς τον τελευταίο χρόνο:
-- Βάλαμε πλάτη στα δύσκολα, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρνιόταν να πάρει έγκαιρα μέτρα και διακήρυσσε σε όλους τους τόνους ότι η Ελλάδα είναι «διεφθαρμένη χώρα» και οδεύει σε «ναυάγιο». Πρώτοι εμείς προτείναμε μέτρα ελέγχου του ελλείμματος, απέναντι σε μια κυβέρνηση που τότε τα αρνιόταν.
-- Τεκμηριώσαμε πλήρως τη διαφωνία μας με την πολιτική της κυβέρνησης. Δεν βγήκαμε απλώς μόνο να «καταγγείλουμε».
-- Παρουσιάσαμε πλήρες πρόγραμμα εναλλακτικής διεξόδου από την κρίση.
-- Ψηφίσαμε, όλοι μαζί, όλα τα απαραίτητα μέτρα που ήλθαν για ψήφιση στο μεταξύ. Τελικώς ψηφίσαμε τα μισά περίπου – 30 από τα από τα 60 – νομοσχέδια που έφερε η κυβέρνηση μέσα στον τελευταίο χρόνο. Ενώ το ΠΑΣΟΚ, ως αντιπολίτευση, είχε ψηφίσει μόνον 7 Νομοσχέδια της Νέας Δημοκρατίας μέσα σε πεντέμισι χρόνια!
Εμείς, λοιπόν, λέμε τη διαφωνία μας, την τεκμηριώνουμε, δεν υποκύπτουμε σε πιέσεις. Όμως, από την άλλη πλευρά, προτείνουμε ολοκληρωμένη εναλλακτική λύση χωρίς να περιμένουμε απλώς να «εισπράξουμε» την κυβερνητική φθορά. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη της εναλλακτικής πρότασης. Ενώ υποστηρίζουμε ο,τιδήποτε σωστό προωθεί η κυβέρνηση χωρίς να υποκύπτουμε ποτέ σε πειρασμούς λαϊκισμού.
Ο λαϊκισμός είναι στο DNA του ΠΑΣΟΚ.
Η αλήθεια είναι το δικό μας πλεονέκτημα.
-- Δεν προτείνουμε ποτέ κάτι που δεν είμαστε έτοιμοι να κάνουμε - και σίγουροι ότι μπορούμε να το κάνουμε - αν είμαστε εμείς στην εξουσία.
-- Και δεν αρνιόμαστε ποτέ κάτι που ξέρουμε ότι θα κάναμε κι εμείς, αν ήμασταν στη θέση της Κυβέρνησης.
Με αυτή την έννοια, δεν θα σταματήσω να τονίζω και να το λέω παντού, ότι εμείς δεν είμαστε ΠΑΣΟΚ.
Και γι’ αυτό δεν δεχόμαστε μαθήματα υπευθυνότητας από κανένα. Κυρίως από εκείνους που ως αντιπολίτευση, έβγαιναν «στα κεραμίδια» και προσπαθούσαν να ματαιώσουν όλες εκείνες τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, που τώρα ανακάλυψαν ότι είναι «σωτήριες» και που εμείς και τότε τις στηρίζαμε και τώρα τις ψηφίζουμε.
Δεν δεχόμαστε μαθήματα υπευθυνότητας από εκείνους που όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση έβγαιναν στα πεζοδρόμια και συγκρούονταν με τα ΜΑΤ για να …ματαιώσουν ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα, που σήμερα τις καλοδέχονται και τις θεωρούν πολυσήμαντες.
Δεν δεχόμαστε μαθήματα υπευθυνότητας από εκείνους που εφηύραν το λαϊκισμό, που πολιτεύθηκαν μια ζωή με λαϊκισμό, που τις παραμονές κάθε μεγάλης εκλογικής μάχης λένε συνειδητά ψέματα στον κόσμο κι ύστερα, αμέσως μετά διαψεύδονται. Για να επαναλάβουν τα ίδια:
-- Όπως τις παραμονές των εκλογών του 2009, που φώναζαν ότι «λεφτά υπάρχουν» κι έταζαν στους πάντες τα πάντα. Ενώ ήξεραν ότι όλες οι χώρες της Ευρώπης είχαν χτυπηθεί από κρίση ελλείμματος. Που οι ίδιοι, λίγο αργότερα, τη μετέτρεψαν σε κρίση δανεισμού.
-- Κι όπως έκαναν και πρόσφατα, στις παραμονές των αυτοδιοικητικών εκλογών, όταν διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους, ότι «δεν πρόκειται να υπάρξουν νέα μέτρα», ενώ, την επομένη των εκλογών, έσπευσαν να πάρουν καινούργια, πολύ πιο επώδυνα μέτρα. Τα οποία βέβαια τα γνώριζαν και τα ετοίμαζαν από πριν…
Δεν δεχόμαστε, λοιπόν, μαθήματα υπευθυνότητας, απ’ όσους έχουν αναγάγει την εξαπάτηση του λαού σε αρετή, σε υψίστη τέχνη και σε σύγχρονη επιστήμη.
Εμείς ΠΑΣΟΚ δεν είμαστε. Δεν έχουμε ανάγκη το ψέμα. Γιατί το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Έχουμε όπλο μας την αλήθεια. Δεν φοβόμαστε την αλήθεια, ακόμα κι όταν είναι πικρή ή δυσάρεστη και για μας. Γι’ αυτό κι είμαστε το μόνο κόμμα που τολμά να κάνει αυτοκριτική. Ενώ το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε ποτέ του αυτοκριτική.
Αλλά πολιτευόμαστε με όπλο την αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι, ότι υπάρχει άλλη διέξοδος που την υποδείξαμε –επαναλαμβάνω- κοστολογημένα και έγκαιρα από την αρχή.
Η διέξοδος αυτή έχει δύο σκέλη:
-- Πρώτον, ταυτόχρονη αντιμετώπιση του ελλείμματος και της ύφεσης. Με περιοριστικά μέτρα για το έλλειμμα, αλλά και με μέτρα τόνωσης της οικονομίας για να αντιμετωπιστεί η ύφεση.
-- Δεύτερον, ταυτόχρονη αντιμετώπιση του ελλείμματος και του χρέους. Με μέτρα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας που είναι τεράστια και σήμερα δεν αποδίδει το παραμικρό.
Είπαμε ότι υπάρχει αναξιοποίητη ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, που μπορεί να μας δώσει και ρευστότητα να μειώσουμε το χρέος. Και εισόδημα κάθε χρόνο, για να αντιμετωπίσουμε την επιβάρυνση από τους τόκους.
Στην αρχή απέρριψαν το σκέλος της πρότασής μας για τη δημόσια περιουσία. Αμφισβήτησαν το μέγεθός της και τη δυνατότητα αξιοποίησής της. Ύστερα αναγκάστηκαν να αλλάξουν γνώμη. Τώρα, στα λόγια τουλάχιστον, την έχουν υιοθετήσει πλήρως. Στα λόγια τουλάχιστον…
Μετά απέρριψαν το σκέλος της πρότασής μας που αφορά στο έλλειμμα. Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει σοβαρό πρόβλημα ελλειμμάτων-χρέους και… δεν θέλει να ισοσκελίσει τον Προϋπολογισμό της το γρηγορότερο δυνατό!
Ήδη, όμως, ο κ. Προβόπουλος και ο κ. Παπαδήμος, τους παρατηρούν ότι χρειάζονται ταχύτερα και μεγαλύτερα «πρωτογενή πλεονάσματα». Αλλά μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα είναι πολύ κοντά στο να λέμε μηδενικά ελλείμματα! Και «ταχύτερα», σημαίνει ότι είναι εφικτό κάτι τέτοιο να γίνει γρηγορότερα από το 2013…
Αυτές οι παραδοχές, από επίσημα χείλη, δεν διαφέρουν πολύ από εκείνο που προτείναμε εμείς. Διότι εμείς θέλουμε να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία. Και για να την αποφύγει πρέπει να ελέγξει το χρέος της. Και για να ελέγξει το χρέος της πρέπει να ισοσκελίσει τον Προϋπολογισμό της, το ταχύτερο. Κι αυτό είναι αδύνατο με την πολιτική της Κυβέρνησης, αλλά είναι εφικτό με μια πολιτική που συνδυάζει περικοπές με ανάκαμψη. Όπως, δηλαδή, εκείνη που προτείνουμε εμείς.
-- Στο παρελθόν η Ελλάδα κατάφερε, σε πολλές περιπτώσεις, να μειώσει το έλλειμμά της μόνο με ανάπτυξη. Αλλά όχι επαρκώς, γιατί δεν έκανε την αναγκαία δημοσιονομική εξυγίανση.
-- Στο παρελθόν, άλλες χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, προσπάθησαν, για χρόνια, να μειώσουν τα ελλείμματά τους με αιματηρές περικοπές, χωρίς όμως και εκείνες να δώσουν βάρος στην ανάκαμψη. Και τελικά βρέθηκαν σε πολύ δεινή θέση.
Εμείς προτείνουμε να μην κάνουμε ένα από τα δύο. Να κάνουμε και τα δύο! Ταυτόχρονα: και περιοριστικά μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και μέτρα τόνωσης της οικονομίας για να υπάρχουν έσοδα, τζίροι, κέρδη και να βρίσκει το κράτος κάτι να φορολογεί. Αυτό το «και τα δύο» δυσκολεύτηκαν να το καταλάβουν κάποιοι, που ταλαντεύονται συνεχώς - από το «δώστα όλα» για να εκλεγούμε, στο «κόψτα όλα για να σωθούμε». Από το «λεφτά υπάρχουν», στο «μαζί τα φάγαμε»…
Και το τελευταίο και πιο χαρακτηριστικό: Ο μόνιμος Μηχανισμός Σωτηρίας, κρατών μελών της Ένωσης, που θα συζητηθεί τις επόμενες μέρες στις Βρυξέλλες, θα προβλέπει ότι χώρες που έχουν υψηλό δείκτη χρέους προς ΑΕΠ, θα πρέπει να τον περιορίσουν στο 60% μέσα σε 20 χρόνια το πολύ. Αυτό θα ισχύσει από τα μέσα του 2013, όταν η Ελλάδα θα έχει φτάσει σε χρέος ύψους περίπου 150% ως προς το ΑΕΠ της.
Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι για να παραμείνουμε στη Νομισματική Ένωση, θα χρειαζόμαστε κάθε χρόνο να μειώνουμε το δείκτη αυτό κατά 4% και πλέον! Και για να το επιτύχουμε τότε, θα χρειαζόμαστε όχι απλώς μηδενικό έλλειμμα, αλλά μεγάλα πλεονάσματα. Και για όσους ασχολούνται με τα εθνικολογιστικά στοιχεία, όχι «πρωτογενή πλεονάσματα». Δημοσιονομικά πλεονάσματα! Δηλαδή πλεονάσματα αφού πληρώσουμε και τους τόκους του χρέους μας...
Και για να μπορούμε τότε, δηλαδή μετά από τρία χρόνια, να έχουμε δημοσιονομικά πλεονάσματα, χρειαζόμαστε το γρηγορότερο ισοσκελισμένο Προϋπολογισμό.
Αυτό που πρώτοι είπαμε και προκάλεσε τόση συζήτηση, πολύ σύντομα θα το βρει η χώρα μπροστά της.
Γιατί θα είναι πια απαραίτητο προκειμένου να παραμείνουμε στο ευρώ. Αλλά θα είναι και απαραίτητο ανεξαρτήτως ευρώ…
Γιατί η εξυγίανσή μας είναι αναγκαία, όχι γιατί μας την επιβάλλουν κάποιοι. Είναι αναγκαία διότι αφορά την επιβίωσή μας ως χώρας. Αφορά το μέλλον μας και, κυρίως, το μέλλον των παιδιών μας…
Το πρόγραμμά μας, λοιπόν, στην αρχή το αγνόησαν, ύστερα κάποιοι προσπάθησαν και να το ειρωνευθούν και τώρα άρχισαν διστακτικά και το αποδέχονται, τουλάχιστον στα λόγια.
Σταθήκαμε αποφασιστικοί και συνεπείς στην κριτική μας και τολμηροί στις προτάσεις μας.
Η κριτική μας ήδη δικαιώθηκε στο σύνολό της. Και οι προτάσεις μας ήδη γίνονται σταδιακά δεκτές, τουλάχιστον στα λόγια, απ’ όλο και περισσότερους.
Το ΠΑΣΟΚ είπε ότι θα χτυπήσει τη σπατάλη από πέρσι. Αλλά τώρα μόλις αρχίζει να ασχολείται με την πραγματική σπατάλη. Μέχρι τώρα περιέκοβε τις συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων.
Το ΠΑΣΟΚ είπε ότι θα χτυπήσει τη φοροδιαφυγή. Αλλά κατέληξε στο απελπισμένο μέτρο της «περαίωσης», που κι αυτό αποδίδει ελάχιστα. Γιατί δεν χτυπάς τη φοροδιαφυγή εκτοξεύοντας τους φορολογικούς συντελεστές. Αν αυτό κάνεις, απλώς κλείνεις ή διώχνεις επιχειρήσεις. Κι αυτό ακριβώς συνέβη: Φέτος από την αρχή του χρόνου, έφυγαν από τη χώρα πάνω από 1500 επιχειρήσεις, μεταποιητικές και εμπορικές.
Το ΠΑΣΟΚ είπε ότι θα κάνει διαρθρωτικές αλλαγές, και ελάχιστες αποτόλμησε, παρά το γεγονός ότι σε όσα σχετικά νομοσχέδια έφερε στη Βουλή εμείς, δώσαμε θετική ψήφο.
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ότι εμείς το εμποδίσαμε, ότι σταθήκαμε τάχα εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις. Γιατί αυτό, απλούστατα, δεν συνέβη.
Το πρόβλημά του είναι ότι το ΠΑΣΟΚ διστάζει να γκρεμίσει εκείνο που το ίδιο έχει χτίσει. Γιατί όλο αυτό το υπερτροφικό κράτος υπήρξε δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ.
Όλη αυτή η κρατικοδίαιτη οικονομία υπήρξε δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ.
Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να μην κατάφερε να τα αλλάξει ουσιαστικά όταν της δόθηκε η ευκαιρία. Σύμφωνοι. Αλλά το ΠΑΣΟΚ τα δημιούργησε. Και το ΠΑΣΟΚ διστάζει να τα αλλάξει σήμερα.
Εμείς όμως, δείξαμε σήμερα το δρόμο για την αλλαγή τους.
Με φροντίδα να μη γονατίσει η Οικονομία. Αλλά να αλλάξει…
Με φροντίδα να μη διαλυθεί η Κοινωνία. Αλλά να αντέξει…
Εμείς προτείναμε έξοδο από την κρίση με Ανάκαμψη, όχι με ασφυξία.
Με Ανάπτυξη, όχι με καθίζηση.
Με εξωστρέφεια και Ανταγωνιστικότητα, όχι με λουκέτα και φυγή κάθε παραγωγικής μας ικμάδας στο εξωτερικό.
Εμείς αντιτάξαμε ρεαλιστική Προοπτική. Όχι χωρίς θυσίες. Αλλά με χειροπιαστή Ελπίδα.
* Τρίτη διαπίστωση: Σήμερα, η κυβέρνηση καλείται να πάρει ακόμα πιο δύσκολα μέτρα. Αυτά που είχε δεσμευτεί από πέρσι για το 2011. Αλλά και έκτακτα, διότι η Πολιτική της –όπως ξέρετε- έχει πέσει ήδη έξω.
Και τα παλιά και τα νέα μέτρα είναι «ασκήσεις ματαιότητας»:
Το 2010 πήρε μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής ύψους 9,2% του ΑΕΠ. Για να επιτύχει μείωση του ελλείμματος μόνο κατά 5,5% του ΑΕΠ. Κι αυτό, όμως, ακόμα, θα το πετύχει με πρόσθετα μέτρα εκτός Μνημονίου…
Για το 2011 παίρνει μέτρα ύψους σχεδόν 4% του ΑΕΠ, για να μειώσει το έλλειμμα κατά 2%!
Η αποδοτικότητα λοιπόν, της πολιτικής της, ήταν εξ αρχής χαμηλή και φθίνει συνεχώς.
Κι ακόμα δεν ξέρει τι πρόσθετο μέτρο θα χρειαστεί, γιατί δεν ξέρει το έλλειμμά της που θα κλείσει.
Και το χειρότερο. Ξέρει πια, καταλαβαίνει πλήρως, ότι η πολιτική αυτή είναι αδιέξοδη. Προκαλεί μεγαλύτερη ύφεση απ’ όσο μειώνει το έλλειμμα. Και η κοινωνία δεν αντέχει άλλη ύφεση. Και πολύ σύντομα, ακόμα κι αν πάρει τα σωστά μέτρα, φοβάμαι θα είναι αργά. Διότι οι πιο παραγωγικές επιχειρήσεις θα έχουν φύγει. Και οι πιο παραγωγικοί εργαζόμενοι, ή όσοι τουλάχιστον μπορούν, θα έχουν μεταναστεύσει.
Εδώ η χώρα πληρώνει σήμερα τα αδιέξοδα της Πολιτικής του ΠΑΣΟΚ.
Ε, λοιπόν, μέχρις εδώ, κύριοι του ΠΑΣΟΚ. Σας έχει πληρώσει πολύ ακριβά αυτός ο τόπος την πολιτική σας.
Τέταρτη διαπίστωση: Αυτό συμβαίνει ενώ η Νέα Δημοκρατία έχει μπει πλέον σε ανοδική τροχιά.
Στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές η Νέα Δημοκρατία επέστρεψε σε πρωταγωνιστικό ρόλο, από τη γωνία στην οποία είχε βρεθεί πριν ένα χρόνο. Κατάφερε να μειώσει τη διαφορά από 10,4 ποσοστιαίες μονάδες τον Οκτώβριο του 2009, στις 2 μονάδες το Νοέμβριο του 2010!
Ποτέ, άλλωστε, κόμμα της αντιπολίτευσης, μετά από τόσο μεγάλη ήττα, δεν κατάφερε τέτοια θεαματική μείωση της διαφοράς μέσα σε ένα μόνο χρόνο.
Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, σας θυμίζω ότι το 2004 το ΠΑΣΟΚ είχε χάσει τις βουλευτικές εκλογές με 5 ποσοστιαίες μονάδες και κάτι. Το 2007, τριάμισι χρόνια αργότερα έχασε ξανά με 4 ποσοστιαίες μονάδες. Χρειάστηκε τρία χρόνια για να μειώσει τη διαφορά κατά μια ποσοστιαία μονάδα περίπου.
Εμείς μέσα σε δεκατρείς μήνες μειώσαμε τη διαφορά κατά 8,5 μονάδες!
Κι αυτά δεν τα λέει κάποια σφυγμομέτρηση, σωστή ή λανθασμένη. Τα λέει η «καλύτερη σφυγμομέτρηση»: Η ετυμηγορία του ίδιου του ελληνικού λαού, σε μια αναμέτρηση όπου ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κάλεσε τον λαό να υπερψηφίσει την πολιτική του.
Ο λαός, λοιπόν, του έδωσε 34%. Δύο στους τρεις περίπου τον αποδοκίμασαν. Και δύο στους πέντε δεν πήγαν καν να ψηφίσουν…
Στις ίδιες εκλογές, οι υποψήφιοι της Νέας Δημοκρατίας πήραν 32%. Όταν όλες οι προηγούμενες σφυγμομετρήσεις δεν είχαν δώσει ποτέ πάνω από 22%.
Και τελικά η Νέα Δημοκρατία έλαβε 5 στις 13 περιφέρειες. Όταν με τα αποτελέσματα του 2009 δεν έπαιρνε καμία! Κι ενώ όλες οι σφυγμομετρήσεις, ως το Σεπτέμβριο, δεν της έδιναν πάνω από 3. Κι όταν πέρα από τις πέντε που κέρδισε, πάλεψε στα ίσια άλλες τέσσερις περιφέρειες. Και μερικές απ’ αυτές τις έχασε οριακά μόνο…
Από κάθε άποψη, τα αποτελέσματα ήταν η πιο δυναμική επάνοδος στο πολιτικό προσκήνιο για τη Νέα Δημοκρατία!
Μας είχαν για «ξοφλημένους» και μας βλέπουν όρθιους, μιαν ανάσα πίσω τους. Μας είχαν για «τελειωμένους» και μας βλέπουν μπροστά τους.
Κάποιοι βέβαια προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τη μεγάλη επιτυχία της Νέας Δημοκρατίας. Μετά τους δείξαμε τους χάρτες με τους Νομούς τους οποίους κερδίσαμε - και στον πρώτο και στο δεύτερο γύρο - και δεν ξαναμίλησαν…
Γιατί εκεί που επέλεξε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ να μετρηθούμε πολιτικά, δηλαδή στον πρώτο γύρο, κερδίσαμε σε 32 νομούς από τους 54! Η καλύτερη επίδοση που έχουμε επιτύχει ποτέ σε αυτοδιοικητικές εκλογές…
Και μάλιστα, χωρίς να καταφύγουμε σε «υπερκομματικούς» υποψηφίους. Με τις δικές μας δυνάμεις, που τις συσπειρώσαμε. Και με την απήχηση των δικών μας ανθρώπων και των δικών μας ιδεών, που τώρα ξανά κερδίζουν έδαφος. Αρέσει, λοιπόν, ή δεν αρέσει σε ορισμένους, το μήνυμα αυτών των εκλογών ήταν σαφέστατο: Η Νέα Δημοκρατία είναι ο μεγάλος κερδισμένος αυτών των εκλογών!
Βέβαια, υπήρχε και μια σκληρή προειδοποίηση των συμπολιτών μας στις εκλογές του περασμένου μήνα. Η μεγάλη αποχή!
Η οποία δεν αποτελεί μόνο μήνυμα για το ΠΑΣΟΚ. Αποτελεί μήνυμα και για μας.
Αλλά ενώ από τη μια πλευρά υπάρχει το ΠΑΣΟΚ που τους λέει: «μαζί τα φάγαμε» και… «εσείς θα τα πληρώσετε», εμείς από την άλλη πλευρά τους λέμε:«υπάρχει Ελπίδα για να τα αλλάξουμε όλα και να βγούμε από την κρίση».
Το ΠΑΣΟΚ παραμένει το κόμμα του λαϊκισμού και της εξαπάτησης. Ενώ εμείς αλλάζουμε και ανανεωνόμαστε και το δείχνουμε…
Το ΠΑΣΟΚ έκανε αρκετά για να διώξει τον κόσμο. Και τώρα αναγκάζεται να κάνει κι άλλα, κι αποκόβεται ακόμα περισσότερο.
Εμείς, αντίθετα, αρχίζουμε να συσπειρώνουμε τις δυνάμεις μας και να ανεβαίνουμε, αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Κι αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε στο εξής.
Διαπίστωση πέμπτη – κι ίσως πιο κρίσιμη: Ενώ το ΠΑΣΟΚ βλέπει ή νιώθει ήδη τα αδιέξοδά του, είναι υποχρεωμένο να πάρει πιο δύσκολες αποφάσεις, χωρίς το «μαξιλαράκι» μιας άνετης διαφοράς με τη Νέα Δημοκρατία. Με τη διαφορά στις 2 μονάδες, τα πολιτικά αδιέξοδα του ΠΑΣΟΚ γίνονται πιο πιεστικά και πιο αξεπέραστα.
Το Σχέδιο Προϋπολογισμού του 2011 είναι διάτρητο. Το πραγματικό έλλειμμα του 2010 είναι πολύ πιθανό να ξεπεράσει το 10%. Κι αυτό δεν οφείλεται στην αναθεώρηση του ελλείμματος του 2009, αλλά πρωτίστως στην ανικανότητα άντλησης των προβλεπομένων εσόδων, λόγω της ύφεσης που δημιούργησαν. Και παρά τα φορομπηχτικά μέτρα που στέγνωσαν την αγορά.
Αυτό προκαλεί και την επιμονή των επιτηρητών να προσμετρήσουν τις μετατάξεις ως νέες «προσλήψεις». Αφού δεν μπορούν να διασφαλίσουν τα έσοδα, προσπαθούν τουλάχιστον να διασφαλίσουν τις απολύσεις!
Και το ‘χω πει: Τα σπασμένα της πολιτικής του κ. Παπανδρέου δεν πρόκειται να δεχτούμε να τα φορτώσουν στις πλάτες εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών με μαζικές απολύσεις που θέλουν να κάνουν!
-- Και εδώ πρέπει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ να αποφασίσει: Θέλει συνενόχους για να συνεχίσει την ίδια Πολιτική; Δεν θα τους βρει σε μας.
-- Θέλει συναίνεση για να αλλάξει πολιτική; Εδώ είμαστε να το συζητήσουμε.
Όχι, όμως, μόνο, για να αλλάξει κάποιους «επαχθείς όρους», όπως το χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής. Αυτό μπορεί να το επιτύχει και χωρίς εμάς...
Αλλά για να ξεκινήσει η ανάκαμψη! Τίποτε λιγότερο δεν δεχόμαστε.
Δηλαδή να υποστεί η χώρα ένα επενδυτικό σοκ.
Από το απελπιστικό σοκ ασφυξίας, στο δημιουργικό σοκ των επενδύσεων.
Πράγμα για το οποίο απαιτούνται χαμηλότεροι φόροι, σταδιακή μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, μείωση του ΦΠΑ και του φόρου μεταβίβασης για όλες τις αγοραπωλησίες νεόδμητων κτιρίων, επιχορήγηση επιτοκίου για στεγαστικά πρώτης κατοικίας κατά 2%. Και πριν απ’ όλα, πληρωμή όλων των οφειλών του κράτους σε ιδιώτες και επιχειρήσεις. Και συμψηφισμός χρέωσης από και προς το Δημόσιο. Που θα φέρει επανάσταση στην αγορά και θα δώσει ένεση ρευστότητας στην Οικονομία. Το κράτος πρέπει να πληρώσει ορισμένα λεφτά αν θέλει να εισπράξει. Και η Οικονομία πρέπει να δουλέψει για να παραγάγει έσοδα για το κράτος.
Ποιος επενδυτής, Έλληνας ή ξένος, θα επενδύσει σε μια χώρα στην οποία οι νέες επιχειρήσεις καλούνται να καταβάλουν έως και 4 φορές υψηλότερους φόρους και οι παλιές επιχειρήσεις να πληρώσουν, ως τακτική πλέον εισφορά, την τρίτη κατά σειρά…«έκτακτη» εισφορά της κυβέρνησης; Όταν δίπλα μας, στη Βουλγαρία, η φορολογία βρίσκεται στο 10%, ενώ –όπως γνωρίζετε- στην Τουρκία είναι μηδενική για τα πρώτα χρόνια της επένδυσης; Καμιά πολύ-διαφημιζόμενη διαδικασία fast-track, κανένας Αναπτυξιακός Νόμος και καμία εξαγγελία του Πρωθυπουργού, δεν πρόκειται να φέρουν επενδύσεις κάτω από τέτοιες συνθήκες.
Αυτά μαζί με την άμεση ενεργοποίηση του ΕΣΠΑ, την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου με ρυθμούς… Ολυμπιάδας, αλλά και την ψήφιση ενός Επενδυτικού Νόμου, αντίστοιχου με εκείνο που βρήκε το ΠΑΣΟΚ όταν ήλθε στην εξουσία, είναι αναγκαίες προϋποθέσεις. Και μιλάω για το νόμο που, όπως θυμάστε, κατάργησε, που ύστερα παραδέχθηκε ότι ήταν… ο καλύτερος ως τώρα, και που τελικά δεν έβαλε τίποτε στη θέση του! Όλα αυτά μπορούν ακόμα να βγάλουν τη χώρα από την ασφυξία και τους φαύλους κύκλους.
Γιατί ήδη, δυστυχώς, στις απορροφήσεις των κοινοτικών κονδυλίων του ΕΣΠΑ, η Ελλάδα έπεσε, από την πέμπτη θέση το 2009, στην 23η θέση φέτος!
Ενώ τα ΣΔΙΤ έχουν διακοπεί και έτοιμες μελέτες, όπως είναι ο Χωροταξικός Σχεδιασμός, οι αυτοκινητόδρομοι, τα πράσινα προγράμματα για τις επιχειρήσεις, που είχε προετοιμάσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, εγκαταλείφθηκαν.
Ζητάμε επίμονα και με συνέπεια αλλαγή του μείγματος της οικονομικής πολιτικής. Όλα αυτά είναι μια πρώτη αλλαγή μείγματος. Γιατί βάζουν σε ίση προτεραιότητα την ανάκαμψη της Οικονομίας. Για να πιάσουν τόπο τα υπόλοιπα περιοριστικά μέτρα. Και για να αλλάξουν μερικά απ’ αυτά. Και θέλω να το ξεκαθαρίσω για μιαν ακόμα φορά: θα αποκαταστήσει η Νέα Δημοκρατία τις συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων που έχει περικόψει ο κ. Παπανδρέου!
Οι δανειστές μας έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι υπάρχει πρόβλημα στην πολιτική που μας επέβαλαν. Οφείλουν, όμως να καταλάβουν ακόμα – και προχθές εμείς τους το επισημάναμε – ότι μόνο μια ζωντανή οικονομία και μια όρθια κοινωνία μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.
Εμείς θέλουμε πρώτοι να βγει ο τόπος από την κρίση. Εμείς θέλουμε πρώτοι να εξυγιάνουμε τα δημοσιονομικά μας. Αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε σκοτώνοντας την Οικονομία μας και διαλύοντας την Κοινωνία μας.
Αν μας ζητούν συνενοχή για τη στήριξη μιας πολιτικής που ήδη οδηγεί σε αδιέξοδο… ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποφασίσει:
-- Θέλει να αλλάξει την πολιτική της για να αλλάξει τη χώρα;
Αν αυτό θέλει, εμείς εδώ είμαστε. Αλλά με μέτρα άμεσης ανάκαμψης.
-- Ή μήπως επιμένει στην ίδια πολιτική που βουλιάζει τη χώρα;
Αν θέλει αυτό το τελευταίο, τότε ας ψάξει αλλού για συνενόχους.
Θα βρει λίγους, αλλά –πιστέψτε με- ιδιαίτερα πρόθυμους.
Εμείς βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας.
Τώρα που πολλαπλασιάστηκαν τα αδιέξοδα του ΠΑΣΟΚ λόγω της πολιτικής του και μίκρυναν τα περιθώρια για το ΠΑΣΟΚ, λόγω ανόδου της Νέας Δημοκρατίας, κάποιοι σπεύδουν να του δώσουν «δεκανίκι».
Να ενισχύσουν όπως μπορούν, απεγνωσμένα, την περιβόητη «συμμαχία των προθύμων».
Είναι λίγο αστείο, όταν κάποιοι που στήριξαν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν και το έχουν τώρα μετανιώσει, όταν υπάρχουν ακόμα και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που τώρα αντιδρούν φωναχτά, να σπεύδουν κάποιοι άλλοι να στηρίξουν τα αδιέξοδα της πολιτικής του.
Δικό τους το πρόβλημα.
Εμείς συναίνεση στα αδιέξοδα δεν θα δώσουμε.
Συναίνεση για αλλαγή πολιτικής για να σωθεί ο τόπος, το έχουμε ήδη πει από καιρό, το εννοούμε και σε αυτό εμμένουμε.
Άλλωστε, αυτή τη στιγμή η κοινωνία αυτό περιμένει από μας:
Η κοινωνία δεν μας λέει: «στηρίξτε την κυβέρνηση που βουλιάζει την οικονομία». Όλοι μας λένε: «βοηθήστε να αλλάξει η οικονομική πολιτική για να σωθούμε».
Δεν μας λέει κανείς, «ωραία πάμε, βάλτε ένα χεράκι να συνεχίσουμε».
Όλοι μας λένε ότι «οδηγούμαστε, παρά τις θυσίες, στη χρεοκοπία, κάντε κάτι να το αποφύγουμε, όσο είναι καιρός».
Κανείς δεν θέλει συναίνεση στο ναυάγιο.
«Πάρτε το τιμόνι αλλιώς, γιατί δεν αντέχουμε», αυτό φωνάζουν όλοι.
Διαπίστωση έκτη: Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις πολιτικοί πόλοι στην Ελλάδα:
Αυτοί που αποδέχονται την κυβερνητική πολιτική.
Αυτοί που την απορρίπτουν, χωρίς να προτείνουν κάτι άλλο.
Κι αυτοί που την απορρίπτουν και προτείνουν διαφορετική διέξοδο.
-- Το ΠΑΣΟΚ μέχρι στιγμής στηρίζει την πολιτική αυτή. Από κοντά και η «συμμαχία των προθύμων»…
-- Η Αριστερά το απορρίπτει, αλλά δεν προτείνει τίποτε. Απλώς καιροφυλακτεί να κερδίσει από τη διάλυση των πάντων.
-- Και η Νέα Δημοκρατία, που έχει επισημάνει τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής, στηρίζει ό,τι είναι σωστό και προτείνει άλλη διέξοδο.
Η κοινωνία περιμένει:
Δεν περιμένει ποιος θα στηρίξει τα αδιέξοδα του ΠΑΣΟΚ.
Περιμένει πότε θα απαλλαγεί από τα αδιέξοδα αυτά.
Όσοι καταψήφισαν το ΠΑΣΟΚ κι όσοι δεν ψήφισαν καθόλου, το τελευταίο που θα ήθελαν θα ήταν να συνεχιστούν αυτά τα αδιέξοδα.
Όσοι κάνουν νέο κόμμα, «για να εκφράσουν», υποτίθεται, «την κοινωνία» και σπεύδουν να στηρίξουν αυτά τα αδιέξοδα που διαλύουν την κοινωνία, δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει γύρω τους.
Εμείς, όμως, έχουμε μεγάλες ευθύνες και μεγάλη Ιστορία. Και δεν θα πέσουμε στη στημένη παγίδα της εσωστρέφειας.
Έχουμε τόσα να λύσουμε για την Πατρίδα μας, που η Πατρίδα μας απαγορεύει να ασχολούμαστε με τα μικρά, τα ασήμαντα και τα προσωπικά.
Διαπίστωση έβδομη: Δεν ξεχνάμε ότι τα πάντα δεν είναι Οικονομία και η πολιτική μας δεν εξαντλείται στο Μνημόνιο, στην αντίθεσή μας με αυτό ή στην πρότασή μας για διέξοδο με Ανάπτυξη.
Άμεσα, τις επόμενες εβδομάδες, ανοίγουμε πιο συστηματικά τη βεντάλια της πολιτικής μας σε άλλα θέματα εξ ίσου σημαντικά και παγίως κρίσιμα: Σε θέματα όπως η ασφάλεια των πολιτών, όπως η κοινωνική κρίση με το μεταναστευτικό, σε θέματα Παιδείας, στο Περιβάλλον, στη Γεωργία, για την οποία –όπως γνωρίζετε- αρχίζει στην Ευρώπη η μεγάλη διαπραγμάτευση εν όψει αλλαγής της ΚΑΠ. Και σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, αλλά και στα ανοιχτά εθνικά θέματα.
Μπορεί σε αυτή την φάση το κρισιμότερο να είναι η Οικονομία, αλλά υποχρέωσή μας είναι να τα παρακολουθούμε όλα. Κι αυτό κάνουμε.
Τώρα θα το κάνουμε ακόμα πιο έντονα.
Γνωρίζουμε ότι υπάρχει μυστική διπλωματία γύρω από τα ελληνοτουρκικά κι ακόμα περισσότερες ανησυχητικές φήμες. Που αφορούν κυρίως το Αιγαίο…
Τους προειδοποιήσαμε με κάθε αίσθημα ευθύνης να μη προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις, όταν η χώρα βρίσκεται σε αυτή την πρωτοφανή οικονομική κρίση.
Απευθύνω σήμερα στον κ. Παπανδρέου, μια ακόμα προειδοποίηση: Να μην χρησιμοποιήσετε κ. Παπανδρέου την οικονομική κρίση ως «άλλοθι» για υποχωρήσεις στα εθνικά ζητήματα!
Και επ’ αυτού ζητούμε άμεση και πλήρη ενημέρωση.
Τις τελευταίες μέρες, πληροφορηθήκαμε ότι, βιαστικά και ανεξήγητα, ο υπουργός Εξωτερικών πρότεινε τη σύγκληση Συνόδου Κορυφής Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας, χωρίς να αναλογίζεται ότι η πρωτοβουλία του αυτή ενισχύει το γεω-στρατηγικό ρόλο της γειτονικής χώρας, έστω και σε επίπεδο εντυπώσεων, σε μια στιγμή που είναι σε εξέλιξη σοβαρότατες διεργασίες που καθορίζουν τους συσχετισμούς δυνάμεων στην περιοχή μας.
Τους προειδοποιήσαμε ακόμα να μην παίζουν με το μεταναστευτικό. Και δικαιωθήκαμε.
Τους προειδοποιήσαμε να μην παίζουν με τον εθνικό χαρακτήρα της Παιδείας που τον προβλέπει και το Σύνταγμα. Πώς θα ενσωματώσουμε τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών και θα τα κάνουμε συνειδητούς Έλληνες πολίτες όταν στα σχολεία μας ξεθωριάζει η εθνική γλώσσα, η εθνική ιστορία και η εθνική μνήμη; Σε ποια χώρα της Ευρώπης -να μας πουν- «αποχρωματίζουν» την Παιδεία τους από οποιοδήποτε εθνικό στοιχείο;
Στη Γερμανία ομολογούν ότι η πολύ-πολιτισμικότητα δεν λειτούργησε, δε μπορεί να λειτουργήσει. Στη Γαλλία έφτιαξαν υπουργείο Μετανάστευσης και Εθνικής ταυτότητας. Στη Βρετανία επιστρέφουν εδώ και χρόνια - από τις κυβερνήσεις των Εργατικών ακόμα - στη «Βρετανικότητα». Κι εμείς έχουμε πρόβλημα να κάνουμε σημαία της Εκπαίδευσής μας την Ελληνικότητα! Που σημαίνει και ευρωπαϊκή συνείδηση αναγκαία και Οικουμενικότητα, επίσης αναγκαία…
Όλα αυτά θα τα αναδείξουμε περισσότερο το αμέσως προσεχές διάστημα.
Άλλωστε, όλα αυτά συνδέονται με την Οικονομική κρίση.
Διότι μια χώρα που βρίσκεται σε αδιέξοδο, χάνει την αυτοπεποίθησή της, δηλαδή την πίστη στον εαυτό της και στο μέλλον της. Και τότε από την μια παραλύει κι από την άλλη γίνεται πιο ευάλωτη.
Αντίθετα, μια κοινωνία που ανακάμπτει και βλέπει ελπίδα, και τις θυσίες τις αντέχει και τη δημιουργικότητά της σιγά-σιγά απελευθερώνει, και νέες ευκαιρίες αναζητά, και στα πόδια της στέκει καλύτερα, και συμμάχους βρίσκει ευκολότερα εκτός συνόρων, και τα συμφέροντά της τα υπερασπίζεται πιο αποφασιστικά.
Την Ελλάδα πολλοί την προσέβαλαν και πολλοί την πλήγωσαν τα τελευταία χρόνια. Και εντός και εκτός συνόρων. Από μας εξαρτάται να την καταστήσουμε και πάλι σεβαστή όπως της αξίζει, όπως της αρμόζει, όπως της προσήκει. Αλλά για να το επιτύχουμε πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε χώρα, δεν είμαστε… «χώρος». Είμαστε λαός, δεν είμαστε… «πληθυσμός»!. Κι ότι πρέπει εμείς πρώτοι να πιστέψουμε στον εαυτό μας για να πιστέψουν κι άλλοι στα δίκαιά μας.
Κάποιοι στο παρελθόν προσπαθούσαν να μας πείσουν –το θυμάστε- ότι το αλήστου μνήμης Σχέδιο Ανάν ήταν «μονόδρομος σωτηρίας» για την Κύπρο. Πήραν, τότε, την απάντηση που έπρεπε.
Πώς τα έφερε η μοίρα και είναι οι ίδιοι που σπεύδουν σήμερα σε μια «συμμαχία προθύμων» γύρω από την πολιτική του Μνημονίου!
Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Αλλά έτσι κι αλλιώς, ο Ελληνικός λαός είναι απέναντί τους. Και τα αδιέξοδά τους αρχίζουν να φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού. Κι όσο περνάει ο καιρός, από δω και στο εξής, θα φαίνονται ακόμα περισσότερο…
Και μια τελευταία παρατήρηση:
Συμφέρει το ΠΑΣΟΚ –και μόνο το ΠΑΣΟΚ– που έχει καταργήσει, αν όχι διαπομπεύσει –αυτή είναι η πραγματικότητα, γιατί την έχει διαπομπεύσει- τη δική του ιδεολογία, μόνο το ΠΑΣΟΚ συμφέρει να μη μιλάμε, σε αυτές τις κρίσιμες ώρες, ούτε και εμείς για ιδεολογία.
Διαφωνώ. Και αντιδρώ…
Δεν δέχομαι την ιδεολογία μας ως άμορφη μάζα ιδεών.
Έχουμε συγκεκριμένο ιδεόγραμμα: τον κοινωνικό φιλελευθερισμό.
Δομημένο πάνω σε μιαν υπεύθυνη πολιτική γεωμετρία: Χωρίς δογματικούς αλληθωρισμούς. Μια «γεωμετρία» που επιβάλλει τους λιγότερους δυνατούς περιορισμούς στον ιδιώτη επιχειρηματία, υπό τον προφανή όρο ότι δεν θα βλάπτεται το σύνολο. Αλλά και προκρίνει την ανθρωπιά από την σκοπιμότητα. Γιατί μόνο τότε προσφέρει μια τέτοια ιδεολογία το αναγκαίο οξυγόνο ατομικής πρωτοβουλίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Τότε μόνο συνδυάζει την αγάπη για την Πατρίδα με τους ανοικτούς ορίζοντες σε όλο τον κόσμο.
Αυτό τον καιρό δεν χτίζουμε μόνο ξανά την αξιοπιστία μας ως κόμμα. Χτίζουμε και την απήχησή μας ως παράταξη, γιατί και οι ιδέες μας κερδίζουν έδαφος.
Βρισκόμαστε –πράγματι- στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της εποχής μας. Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να αναδειχθεί -και αναδεικνύεται κάθε ημέρα- η πιο αξιόπιστη, η πιο υπεύθυνη, η πιο σταθερή δύναμη στη χώρα.
Στόχος μας είναι να εμπνεύσουμε και να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας.
Σ’ αυτό τον αγώνα, αγώνα δικαίωσης για την Παράταξη, αλλά – κυρίως – αγώνα σωτηρίας για την Πατρίδα μας, σας θέλω και σας βλέπω όλους δίπλα μου.
Σ’ αυτό το ταξίδι συνέπειας, αγώνα και ελπίδας, δεν περισσεύει κανένας. Όχι γιατί το θέλω μόνον εγώ. Αλλά γιατί το επιτάσσει το καθήκον μας. Απέναντι στην Παράταξη…
Οι λιπόψυχοι στα δύσκολα δεν χωράνε. Ούτε λαθρεπιβάτες σε ένα τέτοιο ταξίδι αγώνα.
Γιατί μας βλέπουν, μας παρακολουθούν, όλοι. Και δίνει ο καθένας μας, κάθε στιγμή, λόγο στη συνείδησή του και στην Ελλάδα.
Και δεν θα πείσουμε τον Ελληνικό λαό μόνο γιατί η πολιτική μας είναι σωστή και η θέση μας υπεύθυνη. Θα πείσουμε γιατί οι ιδέες μας εκφράζουν την αγωνία και τις φιλοδοξίες του λαού μας. Που μέσα στις δυσκολίες ο Ελληνικός λαός αφυπνίζεται. Και ρίχνει το βλέμμα της ελπίδας του πάνω μας.
Η χώρα αυτή δεν θα λυγίσει. Από μας εξαρτάται.
Η οικονομία της δεν θα διαλυθεί, ούτε θα χρεοκοπήσει. Από μας εξαρτάται.
Το μέλλον της δεν θα υποθηκευθεί. Από μας εξαρτάται.
Το κλίμα κατήφειας και εθνικής κατάθλιψης δεν θα συνεχιστεί για πολύ. Από μας εξαρτάται.
Θα ξαναπάρουμε τη χώρα μας στα χέρια μας. Από μας εξαρτάται.
Με αυτό το πνεύμα, θα ήθελα να συζητήσουμε για τις κρίσιμες ώρες που περνά η πατρίδα μας
Έχω πλήρη εμπιστοσύνη στην καθεμιά και στον καθένα από σας.
Και στη γνώμη σας.
Σας ευχαριστώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου