Δεν εννοώ τίποτε πονηρό, θέλω να πω απλώς ότι είχα ξεχάσει την ύπαρξή του στην πολιτική. Νόμιζα ότι είχε αποσυρθεί, διότι τα τελευταία χρόνια ήταν τελείως εξαφανισμένος. Ηταν σαν να μην υπήρχε και, επειδή δεν ένιωθες να λείπει τίποτε από τη τάξη του σύμπαντος –ούτε και έπεφτες μέσα στο χάσμα που είχε ανοίξει η απουσία του–, είχες ξεχάσει ότι κάποτε υπήρξε.
Εν πάση περιπτώσει, να που υπάρχει και επισκέπτεται τους δύο Ελληνες αξιωματικούς που κρατούνται στην Τουρκία για την παραβίαση των συνόρων στον Εβρο. Μεταφραστή, όμως, είχε μαζί του; Δηλαδή όχι ακριβώς μεταφραστή, αλλά κάποιον ο οποίος να συνθέτει μία πρόταση (κανονική πρόταση: με αρχή, μέση και τέλος) από τα θραύσματα των τουλάχιστον πέντε που εκστομίζει ταυτοχρόνως ο Μ. Κεφαλογιάννης. Βλέπετε, ο ευρωβουλευτής έχει ένα χαρακτηριστικό των σπανίας ευφυΐας ανθρώπων: μέσα στο κεφάλι του, υπάρχουν πάντα πέντε έως δέκα διαφορετικές φωνές που συζητούν μεταξύ τους, σε πολύ υψηλό επίπεδο και μιλούν όλες ταυτοχρόνως· γι’ αυτό και όταν ανοίγει το στόμα του ακούγονται θραύσματα προτάσεων, που δίνουν στους αδαείς την απατηλή εντύπωση της ασυναρτησίας.
Ο Κεφαλογιάννης είναι όμως η μία πλευρά της Ν.Δ. – η αναπόφευκτη υπό τις παρούσες συνθήκες. Είναι, για να το πω έτσι, οι παράπλευρες ζημίες που επιφέρει η υποχρεωτική ενότητα. Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη πλευρά, η απρόσμενη και ευχάριστη. Το ότι 155.000 πήγαν και ψήφισαν σε εσωκομματικές εκλογές (πρόεδροι νομαρχιακών και σύνεδροι) είναι κάτι εντυπωσιακό και δείχνει ότι στη Ν.Δ. γίνεται δουλειά στο επίπεδο αυτό. Δείχνει, επίσης, ότι το κόμμα βρίσκεται ουσιαστικά σε εκλογική ετοιμότητα.
Το φανερώνει και η απρόκλητη επίθεση του Μητσοτάκη στο Ποτάμι, με τον αρχηγό του οποίου ο πρόεδρος της Ν.Δ. έχει κατά τα άλλα άριστες προσωπικές σχέσεις. Δεν είναι όμως προσωπικό· είναι η πολιτική. Γι’ αυτό και η απάντηση του Σταύρου Θεοδωράκη δεν είχε ιδιαιτέρως παραπονεμένο ύφος, εκτός από τη συνήθη δόση, που είναι στη φύση του. Ηταν μάλλον μια απαρίθμηση όλων εκείνων των λόγων για τους οποίους ένας κεντρώος με φιλελεύθερες τάσεις θα έμπαινε στον πειρασμό να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές Ποτάμι αντί για Ν.Δ.
Οχι, βέβαια, ότι δεν περιείχε και μια αιχμή: «το Ποτάμι δεν σπατάλησε τις δυνάμεις του χτίζοντας μηχανισμούς», είναι ίσως μια έμμεση –και άδικη– αναφορά στο γεγονός της προσέλευσης 155.000 μελών της Ν.Δ. στις εσωκομματικές εκλογές. (Δείχνει και κάποια ζήλια, είναι αλήθεια...) Εν μέρει, πάντως, έχει δίκιο ο Σταύρος. Το Ποτάμι χαράμισε τις δυνάμεις του στον βρόντο και το αποτέλεσμα είναι ούτε δυνάμεις ούτε μηχανισμός. Μόνο μια χούφτα απελπισμένοι βουλευτές.
Προσωπικώς, θα ήμουν ευτυχής αν η επόμενη Βουλή είχε μέσα της και το Ποτάμι, διότι φαντάζεστε πόσο θα ήθελα να πλειοψηφούν οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις. Ατυχώς για το Ποτάμι, όμως, το δίλημμα των εκλογών δεν θα αφήνει περιθώρια για πολυτελείς επιλογές. «Αν το Ποτάμι εκλείψει», διερωτάται ο αρχηγός του στην απάντηση προς Μητσοτάκη, «ποιος θα τολμήσει να πει την αλήθεια για το Μακεδονικό και το Κυπριακό;» («Αυτός! 1-0», ακούω μέσα μου μια αναιδέστατη φωνή να πετάγεται, αλλά την αγνοώ...) Εδώ λοιπόν είναι το θέμα. Στις επόμενες εκλογές, δεν θα ψηφίσουμε για εκείνον που θα τολμάει να λέει, αλλά για εκείνον που ελπίζουμε ότι θα τολμήσει να κάνει. Εφόσον η εκλογική μάχη δοθεί σε αυτό το πεδίο και υπό συνθήκες πόλωσης που εύκολα φανταζόμαστε, ο Κυριάκος θα έχει δίκιο και το Ποτάμι δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.
Συνέβη στη Θεσσαλονίκη, στις εσωκομματικές της Ν.Δ. Ενώ το πλήθος των ψηφοφόρων τον έραινε στα λιγωμένα «πρόεδρέ μου», ένας ηλικιωμένος κύριος πετάχτηκε και ρώτησε τον Κώστα Καραμανλή: «Πώς τα καταφέρατε να μας χρεοκοπήσετε;». Αυτό ήταν! Πάνω που είπε να αρχίσει να κυκλοφορεί λίγο ο πρώην πρωθυπουργός, ήλθε αυτός ο άσπλαχνος και αυθάδης να του θυμίσει γιατί τόσο καιρό έμενε σπίτι του! Αντε τώρα να ξαναβγεί. Είναι, ξέρετε, πάρα πολύ ευαίσθητος...
Του Στ. Κασιμάτη στην Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου