Ο Κουφοντίνας είναι ένας, κατά συρροήν, δολοφόνος. Οι αριστεροί τον θεωρούν λαϊκό αγωνιστή, που αγωνίζεται για υψηλά ιδεώδη, αλλά με λάθος τρόπο. Το μείζον είναι ο σκοπός. Τα μέσα είναι το έλασσον.
Πολύ απλά, τι και αν σκότωσε καμιά δεκαριά! Σημασία έχει για ποιο λόγο το έκανε. Αυτή η λογική ακολουθεί την Αριστερά από την ημέρα της γέννησης της. Η βία της, επειδή την αναγορεύουν αυτοί που την ασκούν σε επαναστατική -δηλαδή συμβάλλει στην έλευση μιας πιο δίκαιης κοινωνίας- είναι εξαγνισμένη. Τα θύματα στέκονται εμπόδιο στην πραγμάτωση αυτού του μεσσιανικού οράματος της αταξικής κοινωνίας. Δεν έχουν θέση σε αυτήν.
Έτσι, η βία των αριστερών διαθέτει θετικό πρόσημο που οι ίδιοι οι αριστεροί το βάζουν, ενώ η βία όλων αυτών που δεν θέλουν να εξοντωθούν είναι «αντεπαναστατική», άρα έχει αρνητικό πρόσημο στην ιστορική εξέλιξη, καθώς την εμποδίζει.
Όταν η Αριστερά μιλούσε και μιλά ακόμα για εναλλασσόμενες μορφές πάλης, αυτό ακριβώς εννοεί. Την άσκηση πολιτικού αγώνα με ειρηνικά ή βίαια μέσα, ανάλογα με τις συνθήκες, όπως αυτή τις εκτιμά. Με αυτήν κοσμοθεώρηση τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παρέλασαν ως μάρτυρες υπεράσπισης στην δίκη της 17 Νοέμβρη και με αυτήν την αντίληψη πρωταγωνίστησαν στην πυρπόληση της Αθήνας το 2008. Άλλωστε, οι περιουσίες που κάηκαν ανήκαν στους ταξικούς εχθρούς.
Κάτω από αυτήν την λογική το πορτραίτο του Α. Βελουχιώτη, του μεγαλύτερου σφαγέα της Σύγχρονης Ιστορίας, κοσμεί τον τοίχο δύο, τουλάχιστον, υπουργικών γραφείων.
Και με τον Μαδούρο τι έγινε; Δεν ήταν αιμοσταγής δικτάτορας; Δεν έκανε εκλογές με βία και νοθεία; Λεπτομέρειες, λένε οι σύντροφοι. «Ο Μαδούρο ασκεί επαναστατική βία και είναι συνεπής στα διεθνιστικά του καθήκοντα. Στις δύσκολες εποχές μας έδινε οικονομική βοήθεια. Όπως και η μεγάλη Σοβιετία, όπως και ο Τσαουσέσκου και ο Κιμ-Ιλ-Σούνγκ».
Συνεπώς, αυτοί που αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν είναι «όργανα της παγκόσμιας αντίδρασης». Βέβαια, όλοι εμείς που ανδρωθήκαμε πολιτικά στα χρόνια της χούντας, μάθαμε πως η βία κατά της δικτατορίας είναι και θεμιτή και επιβεβλημένη, καθώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος αντίδρασης.
Γι' αυτό είχαμε ως πρότυπο τον Αλέκο Παναγούλη, τον άνθρωπο που αποπειράθηκε να εξοντώσει τον δικτάτορα. Βέβαια, ο Παπαδόπουλος δεν ήταν δικός μας δικτάτορας όπως ο Μαδούρο, λένε οι αριστεροί. Τα δικά του δημοψηφίσματα ήταν νόθα, ενώ οι εκλογές στην Βενεζουέλα με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης στην φυλακή και τα ΜΜΕ φιμωμένα, είναι «γνήσιες και δημοκρατικές».
Οι 500 νεκροί της αντιπολίτευσης είναι παράπλευρες απώλειες.
Είναι πλέον κοινός τόπος πως η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές ελάχιστη σχέση έχει με την Δημοκρατία. Το γεγονός πως κάποιοι ρομαντικοί αναζητούν στο διανοητικό τους υπερπέραν την Αριστερά των ονείρων τους, ουδένα ενδιαφέρει. Είναι ψυχοπρόβλημά τους.
Η Αριστερά που όλοι γνωρίζουμε, συνομιλεί και συναλλάσσεται με τον Κουφοντίνα και στηρίζει έναν στυγνό δικτάτορα στην Βενεζουέλα.
Αυτό πηγάζει από το ιστορικό της γονιδίωμα. Δεν υπάρχει άλλη Αριστερά. Αυτό λένε και οι ίδιοι!
Του Σάκη Μουμτζή στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου