Το ψυχολογικό δράμα όλων αυτών των κυριών και των κυρίων είναι και η μόνη επαφή με την πραγματικότητα που έχει απομείνει στην παρ’ ημίν Αριστερά, η αποδοχή της απομόνωσής της. Ναι, υπάρχει ρεύμα αντι-ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική κοινωνία. Ναι, υπάρχει πολλή απογοήτευση – τουλάχιστον εκ μέρους όσων είχαν κάποτε γοητευθεί. Ναι, υπάρχει πολύς θυμός. Και αυτός ο θυμός δεν έχει να κάνει με την ιδεολογική τοποθέτηση που έχει ο καθένας απέναντι στην Αριστερά – αυτό είναι άλλο ζήτημα. Εχει να κάνει με τον θυμό που στρέφεται και εναντίον των ίδιων μας των εαυτών, αν είμαστε ειλικρινείς, επειδή συνηθίσαμε και αποδεχθήκαμε τον εκχυδαϊσμό της δημόσιας ζωής. Επειδή ανεχόμαστε ακόμη να μας κυβερνούν τα υποπροϊόντα μιας κοινωνίας που μπορεί να μη διακρίνεται για την αγάπη της στην αριστεία, όμως δεν της αξίζουν και τα μηδενικά που επιβίωσαν από το σάρωμα της κρίσης. Αυτά τα υποπροϊόντα αποπειράθηκαν να ανατρέψουν τη σημαντικότερη ιστορική κατάκτηση της Ελλάδας, την ένταξή της στην Ευρώπη, με τον ναρκισσισμό του ατάλαντου ποιητή κατάφεραν να μας χρεώσουν ακόμη περισσότερο και απέδειξαν ότι η μόνη σκέψη που είχαν –αλλά δεν την έχασαν– ήταν να αφαιμάξουν την ήδη αναιμική κοινωνία μας και να ροκανίσουν τις ελευθερίες μας. Τους φούσκωσε η αγανάκτηση. Θα τους επαναφέρει στις πραγματικές διαστάσεις τους ο θυμός.
Το διάγγελμα του κ. Τσίπρα δεν απευθυνόταν στις Ελληνίδες και στους Ελληνες. Παλεύοντας να καλλωπίσει την κενολογία του με κοινότοπες, μετρίου γυμνασιακού επιπέδου ποιητικές αναφορές, προσπάθησε να μαλάξει τις ψυχικές εκχυμώσεις που ενοχλούν τον ύπνο των συντρόφων του. Διχαστικός; Κυρίως αμετανόητος. Ενα πεισματάρικο παιδί με την παρέα του που παίζει μονότερμα στην αλάνα της γειτονιάς.
Του Τ. Θεοδωρόπουλου στην Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου