Οσοι είμαστε συνεπείς φίλοι του κοινοβουλευτικού θεάματος, ξέρουμε πώς θα πάει η συζήτηση. Η αντιπολίτευση θα θέσει εύλογα ερωτήματα. Ο Πάνος Καμμένος θα ανέβει στο βήμα θυμωμένος και θα εκστομίσει οργισμένες λέξεις μαζί με σταγονίδια σιέλου. Θα τεντώσει το δάχτυλο, θα δείξει προς τη Νέα Δημοκρατία, θα πει κάτι για τη Siemens. Μετά θα γυρίσει ελαφρώς αριστερά και θα πει κάτι για τον Βενιζέλο. Στην ουσία δεν θα πει τίποτα για την υπόθεση. Θα πει στους αντιπάλους του ότι, λόγω προτέρου βίου, έχουν χάσει το δικαίωμα στον έλεγχο.
Κάτι σχετικό θα πει και ο Αλέξης Τσίπρας. Και θα φτάσει στην κορύφωση λέγοντας ότι δεν είναι δυνατόν εκείνοι που λεηλάτησαν τη χώρα για σαράντα χρόνια να παριστάνουν τώρα τους τιμητές της διαφάνειας.
Εντάξει, κερδίζει ένα σημείο, μπορεί και δύο. Το «κοίτα ποιος μιλάει» ή το «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε» είναι ένα σχήμα επιχειρημάτων που ακούγονται πειστικά, αλλά είναι άδεια. Διότι έτσι όπως εξελίσσεται ο δημόσιος λόγος εγείρεται ένα ερώτημα φιλοσοφικής φύσεως: ποιος έχει το δικαίωμα να κάνει κριτική στην κυβέρνηση, στον Καμμένο και στον Τσίπρα; Αν πάρεις στα σοβαρά την κυβερνητική επιχειρηματολογία, Νέα Δημοκρατία, Συμπαράταξη, Ποτάμι δεν μπορούν ούτε να κοιτάξουν τον άσπιλο στα μάτια. Το δε ΚΚΕ, όταν δεν επιτίθεται σε ανεμόμυλους, ελέγχεται για τη μη συστράτευση του με την κυβερνώσα Αριστερά.
Σύμφωνοι. Ομως θα ήταν σοφό και γενναίο, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ανεβαίνει στο βήμα και γέρνει απειλητικά μπροστά, θυμίζοντας το βίο και την πολιτεία των επικριτών του, να μας πει σε ποιον αναγνωρίζει το δικαίωμα στην κριτική. Μετά βέβαια θα πρέπει να διευκρινίσει και πότε τελειώνει το απόθεμα από το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να κυβερνήσει σαράντα χρόνια (μαζί με τον Σπίρτζη, τον Κουρουμπλή και τον Καμμένο) ή θα του αρκούν τα μισά μέχρι να αδειάσει η δεξαμενή του ήθους;
Εντάξει, αυτό με το πλεονέκτημα έχει την πλάκα του. Τα υπόλοιπα είναι αρκετά πιο σοβαρά. Οταν ο Πρωθυπουργός παριστάνει, περίπου, τον Μεσσία, δηλώνει ότι είναι το φως στο σκοτάδι, η αλήθεια σε ένα δάσος από ψέματα, το πρόβλημα είναι πρώτα της λογικής και μετά της πολιτικής. Διότι τα «εγώ απολογούμαι μόνο στον απλό λαό» τα έχουμε ακούσει και από άλλους που, ούτε καλό πολιτικό τέλος είχαν, ούτε μας άφησαν και τις καλύτερες αναμνήσεις.
Του Κ. Γιαννακίδη στο Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου