Εκείνη, την παλαιά και γνώριμή μας βαριά ελληνική βιομηχανία που είχε πάντα κοντά της την κάθετη πετρελαϊκή βιομηχανία, τη χημική βιομηχανία, τα λιπάσματα, τη μεταλλουργία, τη βιομηχανία πρώτων και ενδιάμεσων υλών, τη βιομηχανία ξύλου, χάρτου, οικοδομικών υλικών και οικιακής χρήσης (όπως η παραγωγή λευκών ηλεκτρικών συσκευών που οργιάζει στην Τουρκία) καθώς και τη μεταλλευτική βιομηχανία...
Για να ρωτήσουμε (τους τελευταίους από αυτούς τους παραγωγούς) τι μέλλον βλέπουν για την (ακόμη) βιομηχανική Ελλάδα… Όχι στα επόμενα 3-5 χρόνια, αλλά σε βάθος 10ετίας και πλέον;
Μετά το... άλλα λόγια να αγαπιόμαστε… θα μας πουν (έστω και πλαγίως) πως δεν βλέπουν κανένα μέλλον σε μια Ελλάδα που δεν θέλει να έχει μέλλον η βιομηχανία της.
Δεν έχει μέλλον μια Ελλάδα που βάζει σε δεύτερη μοίρα την βαριά παραγωγή γιατί δεν θέλει να μπλέκει με ιδιωτικά συμφέροντα… (που λέει η ντουντούκα). Και ας καταδικάζει έτσι 700.000 άνεργους από τον χώρο αυτό.
Τα βλέπουν μαύρα γιατί η ελληνική Πολιτεία αδυνατεί να εφαρμόσει ανταγωνιστική πολιτική και να ανταγωνιστεί βιομηχανικά ακόμη και τις πρώην κομμουνιστικές χώρες του Ανατολικού μπλοκ όπως η Ρουμανία που έχει πάρει ήδη κεφάλι, ενισχυμένη και από την ελληνική επιχειρηματική μετανάστευση!!
Είναι συνεπώς, περίεργη, και η αναστάτωση από την χθεσινή είδηση για την απόφαση της ΠΙΤΣΟΣ να τα μαζέψει από την Ελλάδα, όπως πριν από λίγο καιρό η Nestle και η Softex, η ιστορική ΓΙΟΥΛΑ, η ΒΙΣ, η ΙΜΑΣ, η ΑΛΟΥΜΥΛ, το εργοστάσιο της Pepsico-ΗΒΗ στα Οινόφυτα και άλλες τόσες (πάνω από 30) μικρές και μεγάλες βιομηχανίες που χάσαμε μεταξύ 2012 -2016.
Τι έχουμε ξεχάσει και τι δεν θυμόμαστε από τα τελευταία 3-4 βιομηχανικά χρόνια στον τόπο μας; Η εγχώρια χαλυβουργική παραγωγή από 2.500.000 τόνους έφθασε τους 300.000 τόνους . Η τσιμεντοβιομηχανία, ως κλάδος, είναι μείον ένα εργοστάσιο και κάποια φουγάρα, από το κλείσιμο της ΑΓΕΤ στην Χαλκίδα. Και αν δεν είχαν κάνει το κουμάντο τους… οι Έλληνες τσιμεντοβιομήχανοι (που ακόμη το παλεύουν) θα παρακαλούσαμε Αλβανούς και Ρουμάνους να μας δίνουν τσιμέντο.
Δεν είναι μακριά το 2012 που η Χαλυβουργική έριχνε το βάρος της στο ελασματουργείο και έβαζε τις υψικαμίνους να δουλεύουν εκ περιτροπής. Το 2104 που ο Όμιλος Μάνεση έκλεινε την μονάδα Ασπροπύργου και μείωνε την δυναμικότητα στον Βόλο. Και τον ίδιο χρόνο η Hellenic Steel μας έλεγε "άντε γεια…" από τη Θεσσαλονίκη.
Τι περιμέναμε από τότε; Περιμέναμε ίσως, να κλείσουν περισσότερες. Όπως η παμπάλαια, ιστορική, συρματουργία Λεβεντέρη στον Βόλο. Η Konti Steel επίσης στον Βόλο. Η χαρτοβιομηχανία Θράκης με 2-3 εργοστάσια. Τα Ελληνικά Σωληνουργεία και η Σέλμαν που την ήξεραν στα Βαλκάνια περισσότεροι από την Ελλάδα…
Έριξα μια ματιά σε ένα χθεσινό κείμενο του Συνδέσμου Βιομηχανιών Θεσσαλίας και Κεντρικής Ελλάδος (στο εβδομαδιαίο Δελτίο του ΣΕΒ) για τις παραμελημένες ανάγκες της βιομηχανίας της περιφέρειας και τι ζητάνε ,τον 21ο αιώνα…
Ζητάνε -προσέξτε- αναβάθμιση του ρόλου των σιδηροδρομικών εμπορευματικών μεταφορών. Τη δημιουργία των απαιτούμενων υποδομών (γερανών). Και κατάλληλους χώρους (ντεπό) για την αποθήκευση των κοντέινερ που είναι ζωτικής σημασίας για την ομαλή λειτουργία της οικονομικής δραστηριότητα των Περιφερειών!!!
Η βιομηχανία στην Ελλάδα πεθαίνει γιατί (μεταξύ χιλιάδων άλλων), στον Βόλο και άλλου, δεν υπάρχουν γερανοί να σηκώνουν τα εμπορεύματα!!!
Τι άλλο θέλουμε να ακούσουμε για να αντιληφθούμε πού βαδίζουμε. Και τι μένει μετά από όλα αυτά; Μένει η σειρά της ελληνικής βιοτεχνίας. Το φυτώριο της ελληνικής βιομηχανίας…(ποιος από τους φαύλους της μεταπολίτευσης δεν τα έχει πει αυτά), η τάξη των μικρομεσαίων.
Ζητάμε, δηλαδή, παραγωγή και επενδύσεις από τα εργαστηριάκια που περίσσεψαν… μετά τα 250-300.000 βιοτεχνικά λουκέτα. Αυτούς θεωρούμε τώρα επενδυτές. Αυτοί θα απορροφήσουν τους 1.000.000 άνεργους που δεν βρήκαν θέση στις καφετέριες και στον καθαρισμό ξενοδοχείων.
Αλλά ούτε αυτοί θα μείνουν για πολύ. Η επιχειρηματική μετανάστευση του 2018 είναι ήδη "καταγραμμένη" σε λίστες. Και όταν ο φορολογικός διωγμός ολοκληρωθεί (λίγο πριν τις εκλογές του 2018) μην τους είδατε…
Τον επόμενο χρόνο, εκτός από 5-10 μοναδικά μεγάλα συγκροτήματα (που έχουν λόγους… να μην κλείσουν... ακόμη), τη βιομηχανική Ελλάδα την διαδέχεται επαξίως η ελληνική χειροτεχνία.Τα κεντήματα, οι σημαιούλες και τα τουριστικά βαζάκια με ελιές και σπιτικές μαρμελάδες. Επιτέλους τα καταφέραμε… Τους διώξαμε.
Του Γιώργου Κράλογλου στο capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου