Μην ξεγελιόσαστε, οι τόνοι δεν ήταν χαμηλοί. Κατά το κοινώς λεγόμενο «σκοτώνονταν» και ο αντίστοιχος «βρετανός Βούτσης» χωρίς κουδούνι ή άλλα ηλεκτρονικά μέσα επέβαλε με την φωνή του την ησυχία. Κάθε βουλευτής απλά σηκώνονταν και ζήταγε τον λόγο. Χωρίς ανόητες φλυαρίες με λίγα λόγια λίγων δευτερολέπτων ρωτούσε την πρωθυπουργό και αυτή σε επίσης σύντομο χρόνο, με σεβασμό στους υπόλοιπους και κυρίως απόλυτα συγκεκριμένη και προετοιμασμένη, του απαντούσε. Αποθέωση της Δημοκρατίας, από την οποία φανερώνονταν για τον κόσμο που το παρακολουθούσε οι διαφορές μεταξύ των δύο παρατάξεων, αλλά και τα σημεία που τους έφερναν κοντά.
Ισχυριζόταν ο κ. Corbyn (φυσικά και φορούσε γραβάτα, αν και στο αριστερόβαθμο ίσως και να θεωρείται πιο αριστερός από τον Τσίπρα) ότι οι χαμηλοί μισθοί – ιδιαίτερα στο Δημόσιο – είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην οικονομία. Η κ. May ανταπαντούσε ότι με το έλλειμμα που άφησε η κυβέρνηση των εργατικών είναι θαύμα που συνεχίζουν να καταβάλλονται μισθοί. Όλα αυτά και οι δύο πλευρές τα παρουσίαζαν χωρίς «σάλτσες» με συγκεκριμένα στοιχεία. Η βρετανίδα πρωθυπουργός τόνιζε διαρκώς ότι η ίδια και οι συντηρητικοί ενδιαφέρονται και για την βελτίωση των όρων εργασίας στην ιδιωτική οικονομία και πως θα έρθουν νέες επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες δουλειές. Η ίδια ισχυριζόταν ότι ο καλύτερος δρόμος για την μείωση της ανεργίας είναι να δημιουργηθούν αρχικά δουλειές και να βελτιωθούν στην συνέχεια οι αμοιβές.
Ο παραλληλισμός με το επίπεδο του διαλόγου που γίνεται στο ελληνικό Κοινοβούλιο είναι αναπόφευκτος. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου.
Στην επί της ουσίας διαφορά των δύο πλευρών βρίσκονται αρκετές ομοιότητες με την ελληνική περίπτωση.
Ο καλός αριστερός, ο άνθρωπος που δεν φαίνεται να έχει αλλάξει απόψεις από το 1971 που μπήκε στην πολιτική, ο Jeremy Corbyn, πιστεύει σε ένα φορολογικό σύστημα άκρως αναδιανεμητικό, το οποίο βασίζεται στην φαντασίωση πως υπάρχουν πιθάρια με τσάμπα χρήμα εκεί έξω -τα ονομάζει «επιχειρήσεις»- που μπορούν να φορολογηθούν χωρίς δυσμενείς επιπτώσεις. Το ίδιο πίστευε και δυστυχώς πιστεύει και ο συνοδοιπόρος του στην Ελλάδα Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοι του. Φαντάζεται επιχειρήσεις που δεν ενδιαφέρονται για το κέρδος και εάν αυτό προκύψει τότε αυτόματα θα το επανεπενδύουν. Αυτό ήθελε να πει και χτες στον Ασπρόπυργο επισκεπτόμενος τον Παπαστράτο (την ίδια ώρα που ο Corbyn φιλονικούσε με την May), αλλά μάλλον ντράπηκε, ειδικά στην περίπτωση της καπνοβιομηχανίας καθώς και τους φόρους έχει αυξήσει ασφυκτικά, αλλά και το λαθρεμπόριο των τσιγάρων δεν έχει κάνει το παραμικρό για να το περιορίσει.
Τέτοιους επενδυτές φαντάζεται ο Τσίπρας και ο Corbyn, ηρωικούς και χωρίς μεγάλες προσδοκίες κερδών και κυρίως χωρίς να διαμαρτύρονται συνεχώς, όπως οι επίσης «ηρωικοί» αλλά «κακοί» για τον ΣΥΡΙΖΑ επενδυτές στα Μεταλλεία Κασσάνδρας Χαλκιδικής. Βλέπετε αυτοί ξεσηκώνουν συχνά τον κόσμο, πολλές φορές και πρεσβείες και τα υπουργεία ισχυρών χωρών.
Το πρόβλημα είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι σύντομα θα μάθει ότι επένδυση χωρίς προοπτική κέρδους δεν υπάρχει…
Του Νίκου Φιλιππίδη στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου