Τον Ιανουάριο του 2015 επέλεξαν μία επικοινωνιακή πολιτική των άκρων, του άσπρου και μαύρου, σαν να λέμε ότι έλουζαν την μία στιγμή τον λαό με ζεστό και την αμέσως επόμενη με κρύο νερό. Και ύστερα πάλι ζεστό και πάλι κρύο και πάλι ζεστό. Με τον καιρό οι άνθρωποι σε αυτή την χώρα άρχισαν να χάνουν την αίσθηση τι είναι κρύο και τι ζεστό, τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Κι αυτό δεν έγινε τυχαία ή κατά λάθος. Ήταν βάση σχεδίου.
Ήταν ένας τρόπος για να «σβήσουν» οι συλλογικές μνήμες του παρελθόντος και να αυξηθεί η επιρροή των «νέων μέσων», της προπαγάνδας των non paper, της ΕΡΤ του κ. Τσακνή και του ΑΠΕ του κ. Ψύλου. Το colpo grosso επιχειρήθηκε με τις άδειες των καναλιών. Δεν πέτυχε. Σε πρώτη φάση. Διότι και οι ιδιώτες μέτοχοι των καναλιών είναι άνθρωποι. Κι οι άνθρωποι αυτοί (οι περισσότεροι) έχουν δουλειές σε αυτή την χώρα. Και τα λοιπά και τα λοιπά.
Η ουσία είναι ότι τα κατάφεραν! Αυτό που θέλησαν να πετύχουν από την πρώτη στιγμή το πέτυχαν. Ο κόσμος κουράστηκε. Δεν θέλει πλέον να ακούει για την κρίση, για τα μνημόνια, για τα μέτρα. Έχουν υποχωρήσει εντελώς οι αντιστάσεις. Τι καλύτερο για μία κυβέρνηση σαν κι αυτή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ! Είναι όμως έτσι; Διότι μαζί με την κόπωση του κόσμου έχει έρθει και η δική τους απαξίωση. Ο κόσμος δεν αντιδρά, αλλά ταυτόχρονα δεν τους πιστεύει. Ας πουν ό,τι θέλουν. Ότι πάνε σε ρήξη με τους δανειστές, ότι κέρδισαν, ότι ο ήλιος δεν θα βγει αύριο, ότι αναστήθηκε ο Λένιν. Ας πουν ό,τι θέλουν. Δεν τους ακούει κανείς.
Ναι, αλλά ο κόσμος δεν αντιδρά! Δεν αντιδρά σήμερα. Έχει χάσει την εμπιστοσύνη του. Δεν είναι λίγο να πέφτει κάποιος θύμα μιας τόσο μεγάλης κοροϊδίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι λατρεύει και τον θύτη του. Σε αυτό κάνουν λάθος οι σύντροφοι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Νομίζουν ότι ο ελληνικός λαός έχει το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Ερμηνεύουν λάθος την σιωπή, όπως την έχουν ερμηνεύσει κάθε φορά λάθος όλες οι εξουσίες. Κι αυτό διότι δεν μπορούν να μετρήσουν την οργή. Επειδή η οργή μοιάζει με το καζάνι που βράζει. Το βλέπουν ότι βράζει, αλλά δεν ξέρουν πότε θα τιναχτεί το καπάκι στον αέρα.
Μια χύτρα βράζει με νερό και δεν υπάρχει βαλβίδα διαφυγής. Σιγά - σιγά πιστεύουν ότι αυτό θα συνεχίσει αιώνια. Παίρνουν την φωτογραφία της στιγμής και την προβάλουν στο μέλλον, επειδή θέλουν να παραμείνουν. στο παρόν. Μέχρι που γίνεται το ατύχημα. Αιφνιδιάζονται, επειδή ξυπνάν απότομα. Σε όλους μας μπορεί να συμβεί, σε όλους μας συμβαίνει. Πολλές φορές δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι ζούμε σε έναν πραγματικό κόσμο που τα πάντα ακολουθεί τους κανόνες που τον διέπουν. Γι αυτό δεν έχετε συναντήσει μέχρι τώρα ένα ψάρι να σας κτυπάει το κουδούνι του σπιτιού σας ή έναν ελέφαντα να πετάει στον ουρανό χρησιμοποιώντας για φτερά τα αφτιά του, σαν τον Ντάμπο το ελεφαντάκι. Ο Ντάμπο το ελεφαντάκι ζει στα παραμύθια κι εμείς σε έναν πραγματικό κόσμο, Με Σόιμπλε, Μέρκελ, Μακρόν και Λαγκάρντ.
Θανάσης Μαυρίδης
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου