Τα τρόπαια από τα αποτρόπαια...

Αν διαβάσει κανείς το κείμενο του εμβληματικού αρθρογράφου της «Αυγής» κ. Θανάση Καρτερού, θα πρέπει να πιστέψει πως η επίθεση στον κ. Λουκά Παπαδήμο έγινε σε ιστορικό και πολιτικό κενό. Οτι ήταν κάτι σαν ατύχημα, μια κακιά στιγμή που βρήκε τον άνθρωπο. «Καλό θα ήταν να μην επαναληφθεί και στην περίπτωση αυτή το δηλητηριώδες φαινόμενο που ζήσαμε... Να ανεμίζει ο καθένας τη σημαία των δικών του επιδιώξεων πάνω από τα τραύματα ενός ανθρώπου ή από μια τραγωδία που προκάλεσε η τρομοκρατική βία. Να κατονομάζονται ύποπτοι, να στιγματίζονται ιδέες και απόψεις, να διαχέεται ένα κλίμα γενικής απαξίας...» («Κανένα τρόπαιο από το αποτρόπαιο», Αυγή 26.5.2017).

Βεβαίως, ουδείς κατονόμασε υπόπτους για το χτύπημα, αλλά δεν πρέπει να στιγματιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ για την κατάπτυστη ανακοίνωση «Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι πολιτική χούντα για την επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί» (17.11.2011); Δεν πρέπει να ειπωθεί τίποτε για τον κ. Πάνο Καμμένο που κάθε λίγο και λιγάκι μιλούσε για «χούντα Παπαδήμου»; Μήπως υποκύπτουμε στη σαγήνη της «θεωρίας των δύο άκρων» αν πούμε ότι για «χούντα Παπαδήμου» μιλούσε και η Χρυσή Αυγή; Ή μήπως ενοχοποιείται ο «χώρος» που πρώην υπουργός (τον οποίο επέλεξε ο –πρώτη φορά– αριστερός πρωθυπουργός) έγραφε ότι «λάθος ανθρώπους σκότωνε η “17 Νοέμβρη”»; Να λησμονήσουμε τα πολλά «αλλά» για τις δολοφονίες της «17 Νοέμβρη», η οποία, κατά βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, «είχε ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου»; Να ξεχάσουμε την καριέρα του «επαναστάτη» που έκαναν στα τηλεπαραθύρια νυν υπουργοί εκθειάζοντας τη «δικαιολογημένη οργή των πολιτών»;



Υπήρξαν τρόπαια από όσα αποτρόπαια ακούστηκαν τα περασμένα χρόνια. Τα καρπώνονται κάποιοι στις υπουργικές καρέκλες. Μετακλητοί «επαναστάτες», διορίστηκαν σε επίζηλες θέσεις και οι χυδαιότητες του παρελθόντος έγιναν προνόμια της εξουσίας.

Ο στοχαστικός Νικόλας Σεβαστάκης έγραψε πως «δεν υπήρξε ποτέ αυτοκριτική και διαχωρισμός από την “αντι-χουντική” ρητορική της περιόδου 2010 και έπειτα. Καμιά. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω συναντήσει ίχνος της. Ούτε καν για την εθνικιστική εκτροπή που έβλεπε τον έναν ή άλλο στις κυβερνήσεις της περιόδου ως ξενόδουλο πραξικοπηματία (...). Κανένα διανοητικό θάρρος αναγνώρισης μιας ρηχής ανάγνωσης που κατέληγε στο σχήμα του προδότη (...) Δειλία και κομφορμισμός τού να είσαι με το λαϊκό αίσθημα απέναντι στον “τραπεζίτη”. Το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να είσαι με το παραλήρημα του ταξιτζή μες στην καμπίνα του ταξί και να μοιράζετε αναθέματα. Δειλία και μαζί πολιτική αποτυχία» (25.5.2017).

Επομένως πρέπει να πούμε ότι οι σύντροφοι χρωστούν μια αυτοκριτική πριν ζητήσουν και το βόδι...

Του Π. Μανδραβέλη στην Κ