Ε, κάπως θα πρέπει και εκείνος να δικαιολογήσει ενόψει των γερμανικών εκλογών, το πείραμα στο οποίο υποβλήθηκε η χώρα. Να υπερασπισθεί το success story των δανειστών και να υπεραμυνθεί της πολιτικής του στα ευρωπαϊκά ζητήματα. Βεβαίως, την ίδια ώρα αποδείχθηκε εκείνο που εξ αρχής βέβαια ήταν φανερό, ότι η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα χρησιμοποιήθηκε ως "βολικός" και "πρόθυμος" συνομιλητής από τους δανειστές. Πού θα έβρισκαν άλλον ηγέτη που θα υπέβαλε την χώρα του σε εξοντωτική λιτότητα, σε αφαίμαξη κάθε ρευστότητας και σε ισοπέδωση κάθε πνεύματος και δύναμης αντίστασης στην κοινωνία, ενδυόμενος μάλιστα τον μανδύα του προστάτη της κοινωνίας και της ανεξαρτησίας της χώρας.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, από το "είναι η εφαρμογή ηλίθιε" που είχε χρησιμοποιήσει προσβλητικά για τον κ. Τσίπρα, έφτασε στο να εκδηλώσει την "αγάπη" του... Το ξετύλιγμα του αριστερού παραμυθιού αποδείχθηκε ιδανικός σύμμαχος στην κατάπνιξη της κοινωνικής δυσφορίας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και συνολικότερα στην Ευρώπη. Και κυρίως σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία ή και η Γαλλία. Βεβαίως, το καζάνι μπορεί να εξακολουθεί να βράζει στις χώρες αυτές, αλλά κερδήθηκε ο χρόνος που ήταν επιθυμητό να κερδηθεί μέχρι να ολοκληρωθούν οι εκλογικές διαδικασίες και προκειμένου να μην εμφανιστεί ηττημένη η ακολουθούμενη πολιτική στην Ευρωζώνη.
Όσο για τη συνέχεια; Και αν δεν είναι το ΔΝΤ θα είναι ο ESM... Έχει ο Θεός... Ή μάλλον έχει ο κ. Σόιμπλε που πλέον έχει αρχίσει και νιώθει αρκετά πιο ασφαλής πολιτικά έναντι του προηγούμενου διαστήματος όταν ο κ. Σουλτς έδειχνε να κερδίζει συνεχώς έδαφος στις δημοσκοπήσεις. Αν δε ο κ. Σόιμπλε κερδίσει τις εκλογές, μπορεί και να ευχαριστήσει δημόσια τον Αλέξη... Σε κάθε περίπτωση πάντως, τώρα τα πράγματα δείχνουν πιο βατά για Μέρκελ και Σόιμπλε ή τουλάχιστον πιο διαχειρίσιμα. Και σε αυτό συμβάλλει και η εκλογή Μακρόν στη Γαλλία, του υποψήφιου που αναμφισβήτητα προτιμούσαν περισσότερο από κάθε άλλον στο Βερολίνο, ακόμη και σε σχέση με τον Φιγιόν. Στην ίδια συνέντευξη στην La Repubblica όπου υμνεί την Ελλάδα, εκφράζει και τα πλέον θερμά συναισθήματα για τον κ. Μακρόν.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι τα περιθώρια για αλλαγές στην Ευρωζώνη είναι αρκετά στενά. Ο απόηχος από την ανακούφιση για την μη επικράτηση των ακραίων ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων είτε στην Αυστρία, είτε στην Ολλανδία και κυρίως στη Γαλλία, είναι αυτός που καλύπτει προς το παρόν τα πάντα. Έχοντας έτσι περάσει σε δεύτερη μοίρα η γενεσιουργός αιτία αυτού του φαινομένου, της ενίσχυσης δηλαδή των "ακραίων", που δεν είναι άλλη από τη σκληρή λιτότητα που γονατίζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Αυτή είναι η ουσία. Το μεταναστευτικό ήταν η αφορμή για να βγουν στον αφρό τα προβλήματα...
Όμως δεν φαίνεται ότι ακόμη και μετά το brexit, η Ευρωζώνη κατανοεί ότι το μίγμα πολιτικής που εφαρμόζεται, πολύ απλά δεν βγαίνει. Η ευημερία των αριθμών δεν συνοδεύεται και από ευημερία των πολιτών. Το αντίθετο. Και αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι αρκούντως χαρακτηριστικό. Βεβαίως εδώ έχουμε και το οξύμωρο να επιβάλλει την πιο σκληρή πολιτική, πιο ακραία από ό,τι θα ήλπιζε ή θα φανταζόταν και ο πιο σκληρός τεχνοκράτης, μία κυβέρνηση που παριστάνει τη φιλολαϊκή... Αυτό όμως είναι μία άλλη κουβέντα...
Στη φάση αυτή λοιπόν, η "επιτυχία" της προσαρμογής της Ελλάδας (!!!) γίνεται παράδειγμα για την επιτυχία μίας ισοπεδωτικής και εξοντωτικής πολιτικής. Η οποία μπορεί να μην έχει οδηγήσει μέχρι στιγμής σε κοινωνικές εντάσεις, όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτό δεν θα συμβεί τα επόμενα χρόνια αν δεν προστεθεί στο "μίγμα" και η αναπτυξιακή παράμετρος. Για παράδειγμα ο Μακρόν ίσως αποτελεί την τελευταία ευκαιρία του συστήματος να επανεκτιμήσει τις επιλογές του αξιοποιώντας τον χρόνο που κέρδισε. Αν δεν συμβεί αυτό, αν αποτύχει, τότε ο δρόμος θα είναι πολύ μα πολύ δύσβατος.
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου στο capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου