Κανένας δεν ζήτησε να καταργηθούν «οι πρόωρες απολύσεις κρατουμένων από τις φυλακές που έχουν εισαχθεί εδώ και 100 χρόνια στη χώρα μας, με τον Ν. 811/1917» όπως προσπάθησε να φέρει το θέμα εκεί που τον βολεύει ο Νίκος Παρασκευόπουλος με τη δήλωσή του. Αυτό που ζητήθηκε είναι να μην αποφυλακίζονται άτομα που πιθανότατα θα προκαλέσουν το ίδιο έγκλημα για το οποίο αρχικά είχαν εγκλειστεί. Και ο νόμος Παρασκευόπουλου πάει να γίνει συνώνυμο με το recurring crime. Το έγκλημα, που ο πρόωρα αποφυλακισμένος εγκληματίας διαπράττει με τον ίδιο τρόπο για τον οποίο είχε εγκλειστεί. Κάτι που τον κάνει φυσικό αυτουργό, αλλά ηθικός παραμένει ο πολιτικός που τον κατέθεσε στη Βουλή.
Χθες πανικοβλημένος από τις συνέπειες του νόμου του, ο Νίκος Παρασκευόπουλος προσπάθησε να βρει σωτηρία στα κλισέ. Το «η υποτροπή στο έγκλημα είναι προϊόν πολύ περισσότερο των συνθηκών κράτησης (συνωστισμός, αργία ή αντίθετα προγράμματα απασχόλησης και επανένταξης) και πολύ λιγότερο κάποιων αυξομειώσεων της διάρκειας της ποινής» ήταν μια φιλότιμη όσο και προβλεπόμενη προσπάθεια να ρίξει το βάρος στην κακούργα την κοινωνία. Τώρα ότι η Ελλάδα είναι ένοχη επειδή απέτυχε να αναμορφώσει έναν Ρώσο που είχε κάνει 36 ένοπλες ληστείες και έναν Μολδαβό ένοχο κλοπής με ανθρωποκτονία και επειδή απέτυχε να τους αναμορφώσει τους αποφυλάκισε για να δει αν αναμορφώθηκαν από μόνοι τους, είναι κάτι που απαιτεί πολύ μικρόνοια για να γίνει δεκτό.
Αντίθετα δεν χρειάζεται παρά λογική για να δεχτεί κάποιος ότι αν δεν υπάρχει χώρος στις φυλακές και κάποιος πρέπει να αποφυλακιστεί, τότε πρέπει να αποφυλακίζονται τα άτομα που δεν μπορούν να επαναλάβουν το έγκλημα για το οποίο πήγαν μέσα. Δηλαδή είναι πιθανότερο ένας Ρώσος με 36 ένοπλες ληστείες να βγει από τη φυλακή και να κάνει την 37η από τον Τσοχατζόπουλο να βγει από την φυλακή στα 80 του, να γίνει υπουργός και να ξαναπάρει μίζες. Και αν ο Τσοχατζόπουλος πρέπει να μείνει μέσα για παραδειγματισμό, για να θυμούνται όλοι τι παθαίνει όποιος απλώνει το χέρι του στο δημόσιο χρήμα, ας βγει κάποιος άλλος. Λιγότερο περίοπτος. Με σκεπτικό ότι τα εγκλήματα του δεν ήταν βίαια και αδυνατεί να τα επαναλάβει.
Στη λογική όμως να απελευθερώνεται ένας 30άρης κατά συρροή ληστής και να μένει φυλακή ένας 80άρης ένοχος οικονομικού εγκλήματος υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Η συνειδητή ή υποσυνείδητη ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ είναι με τον ληστή. Τον αγέρωχο παράνομο που κάνει τους αστούς να φοβούνται απέναντι στον οικονομικό εγκληματία, μέλος της αστικής τάξη που πίνει το αίμα του λαού. Οσο για τα θύματα δεν είναι παρά κομπάρσοι στο αριστερό ρομάντζο. Και αν μένουν στον Φλοίσβο, ούτε καν αρκετά συμπαθή για να έχει ενοχές ο Παρασκευόπουλος που τραβήχτηκαν από το νόμο του.
Τέλος κάποια στιγμή πρέπει να εξεταστεί πώς οι αλλοδαποί που έκαναν τις ληστείες μπήκαν στην Ελλάδα. Αν τα αστέρια του Φλοίσβου δεν μπήκαν νόμιμα, φταίνε οι έλεγχοι. Αν μπήκαν νόμιμα αλλά δεν απελάθηκαν μετά τις πρώτες τους ληστείες επειδή τους κάλυπτε ο νόμος, φταίει ο νόμος. Και τα δύο μπορούν να αλλάξουν.
Μετά τις επόμενες εκλογές. Έτσι ώστε ο Νίκος Παρασκευόπουλος να μπορεί να επιστρέψει στο ρόλο του ευαίσθητου αριστερού που στον κόσμο του για την 37η ληστεία ενός Ρώσου φταίει το σωφρονιστικό ελληνικό σύστημα. Και η ΝΔ να αλλάξει νόμους και ελέγχους, για τους οποίους και η ίδια έχει ευθύνη και έχουν την Ελλάδα το Allou Fan Park της εξαγόμενης εξ’ Ανατολών εγκληματικότητας.
Του Αντώνη Πανούτσου στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου