Ο Τσίπρας και η «βόμβα» του ΔΝΤ ...

Η είδηση ότι ο κ. Τσίπρας κραδαίνει το «όπλο» της πολιτικής αποσταθεροποίησης προειδοποιώντας τους εταίρους ότι θα αναγκαστεί να προσφύγει σε εκλογές αν τον πιέσουν για νέα μέτρα, μου έφερε στο μυαλό το ψυχροπολεμικό έργο «Το Ποντίκι που Βρυχάται» με τον Πήτερ Σέλλερς. Μία μικρή χώρα αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και σκέπτεται να κηρύξει πόλεμο εναντίον της Αμερικής ώστε να εισπράξει οικονομική βοήθεια για να μην πάει στο αντίπαλο στρατόπεδο αφού χάσει. «Και τι θα γίνει αν κερδίσουμε;» αναρωτιέται ένας από τους κυβερνητικούς συμβούλους. Το μήνυμα του έργου είναι ότι κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον κ. Τσίπρα το νόημα της λέξης «αιθεροβάμων». Η απειλή των εκλογών θα είχε νόημα αν προερχόταν από μία αξιόπιστη κυβέρνηση που εφάρμοζε το πρόγραμμα και ζητούσε ευελιξία σε κάποιο θέμα ελάσσονος σημασίας για τους δανειστές. Προερχόμενη από τον κ. Τσίπρα είναι παραλογισμός που δείχνει πόσο λίγη αντίληψη της πραγματικότητας έχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.



Το πρόσφατο άρθρο των κκ. Τόμσεν και Όμπστφελντ του ΔΝΤ  αποσαφηνίζει τις απόψεις του ΔΝΤ για το Ελληνικό πρόγραμμα και τις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Παρουσιάζοντας συγκλονιστικά στοιχεία που ποτέ καμία Ελληνική κυβέρνηση δεν έχει παρουσιάσει, επιχειρηματολογεί υπέρ της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης και της περικοπής των κύριων συντάξεων σαν τον μόνο αξιόπιστο τρόπο διατήρησης πρωτογενών πλεονασμάτων μεσοπρόθεσμα και εξόδου από την κρίση.

Συγκεκριμένα, το ΔΝΤ ζητάει:

1. Να μειωθεί το αφορολόγητο όριο στις 5.000 ευρώ από περίπου 8.600 σήμερα (9.500 για οικογένειες με παιδιά) ώστε να ενταχθεί στη φορολογία εισοδήματος η πλειοψηφία των 2,7 εκατ. φορολογούμενων (το 50% του συνόλου) που σήμερα δεν πληρώνει φόρο, και να ελαφρυνθούν αντίστοιχα τα μεσαία και υψηλά εισοδήματα που σήμερα επωμίζονται το σύνολο του φόρου εισοδήματος και δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν. Στην Ελλάδα το αφορολόγητο όριο είναι διπλάσιο από το όριο της φτώχειας (4.600 ευρώ το χρόνο), ενώ στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης συμβαίνει το αντίθετο (δηλ. ακόμη και οι φτωχοί συμμετέχουν στα κοινά, έστω ελάχιστα). 
2. Να κοπεί η «προσωπική διαφορά» από τις καταβαλλόμενες κύριες συντάξεις ώστε να μειωθεί το έλλειμμα του ασφαλιστικού συστήματος που ανέρχεται σε 11% του ΑΕΠ σήμερα, τέσσερεις φορές πάνω από το μέσο όρο της Ευρωζώνης. Οι σημερινές συντάξεις είναι υπερβολικά γενναιόδωρες σε σχέση με τις δια βίου εισφορές των σημερινών συνταξιούχων. Οι αυξήσεις των εισφορών και των φόρων για να χρηματοδοτηθούν οι συντάξεις υποσκάπτουν την ανάπτυξη, επομένως η μόνη λύση είναι η περικοπή των συντάξεων.
3. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα κοινωνικό δίχτυ στοχευμένο στους πραγματικά αδύναμους, που είναι οι άνεργοι και άλλοι πολίτες που δεν έχουν κανένα εισόδημα. Η απροθυμία των Ελληνικών κυβερνήσεων να εξορθολογήσουν τον δημόσιο τομέα (που αποτελεί σημαντική δεξαμενή ψήφων) και να περιορίσουν τις αλόγιστες σπατάλες οδήγησε στην υπερφορολόγηση των νοικοκυριών και στη συσσώρευση πολλών δισεκατομμυρίων ανεξόφλητων φορολογικών υποχρεώσεων. Οι πόροι για το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα και την αύξηση του επιδόματος ανεργίας μπορεί να προέλθει μόνο από την περικοπή των συντάξεων, όχι από νέα φορολογία ή από περικοπή των ήδη χαμηλών καταναλωτικών δαπανών του δημοσίου, τη στιγμή του αστικές συγκοινωνίες και νοσοκομεία υπολειτουργούν.

Μπορεί κάποιος από το ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει γιατί είναι κοινωνικά δίκαιο να μην πληρώνουν οι μισοί Έλληνες φορολογούμενοι φόρο εισοδήματος, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στη Ευρωζώνη είναι 8%; (θυμίζω ότι ο κ. Τσακαλώτος στο παρελθόν έχει απειλήσει με παραίτηση αν οι θεσμοί επιμείνουν). Ή πως θα καταστεί το ασφαλιστικό σύστημα βιώσιμο; Ή γιατί είναι δίκαιο να πετσοκόβονται οι συντάξεις των νέων συνταξιούχων και όχι των παλαιών; Ή αν είναι μέσα στα πλαίσια του «Ευρωπαϊκού κεκτημένου» να φτωχοποιούνται οι άνεργοι, όπως δείχνουν πέρα πάσης αμφιβολίας τα στοιχεία του ΔΝΤ; Περιμένουμε τις απαντήσεις.

Της Μιράντας Ξαφά στο Liberal.gr