Μπορείτε να μου πείτε, τώρα εδώ, ποιοι ήταν οι νεκροί της Marfin; Πόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκεί μέσα; Υπήρχε όντως και μία έγκυος ανάμεσα τους; Πώς λέγεται αυτός που συνελήφθη ως κύριος ύποπτος; Και, τελικά, ποια ήταν η δικαστική κατάληξη της υπόθεσης;
Στοιχηματίζω ότι οι περισσότεροι από σας δεν μπορείτε να απαντήσετε σε αυτές τις ερωτήσεις. Ισως πάλι να θυμάστε ότι ναι, μία γυναίκα ήταν έγκυος, αλλά ποτέ δεν συγκρατήσατε το όνομά της.
Θυμάστε τη χρονιά; Ναι, ήταν Μάιος του 2010, τότε που η οργή ξεχείλιζε από τα καζάνια της κόλασης μας. Διαδήλωση προς τη Βουλή. Μία μολότοφ φεύγει προς το κατάστημα της Marfin στη Σταδίου. Φωτιά. Τρεις άνθρωποι εγκλωβίστηκαν. Βγήκαν από εκεί νεκροί. Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η έγκυος. Η Παρασκευή Ζούλια. Και ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης. Και έξι χρόνια μετά, ο 34χρονος Θεόδωρος Σίψας κάθεται σto εδώλιο, ως κατηγορούμενος για την εμπρηστική επίθεση.
Ναι, έξι χρόνια μετά. Και ποιος ξέρει πόσα ακόμα θα περιμένουν αυτοί που έχασαν τον άνθρωπο τους μέσα στη φλεγόμενη τράπεζα. Και, αλήθεια, για πόσο ακόμα η Μάγδα Φύσσα θα βλέπει τον φονιά του γιου της να επιστρέφει μετά τη δίκη στο σπίτι του; Ομως αυτά τα γνωρίζουμε, είναι πληγές στο κορμί μας. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω εδώ και τόσα χρόνια είναι γιατί δεν θυμόμαστε τους νεκρούς της Marfin. Για ποιο λόγο η συλλογική μνήμη δεν συγκράτησε τα ονόματά τους; Γιατί η μομφή μας δεν πέφτει στην κεφαλή του φερόμενου ως δράστη της επίθεσης;
Η απάντηση είναι προφανής, αλλά όχι και εύκολη. Εχει να κάνει με την αμηχανία του συλλογικού θυμικού απέναντι στην τραγωδία. Οι νεκροί της Marfin δεν έπεσαν από σφαίρα κρατικού οργάνου, ούτε από το μαχαίρι ενός φασίστα. Λίγο ως πολύ, με μισόλογα, αλλά σαφείς αναφορές, θεωρήθηκαν, περίπου, ως παράπλευρες απώλειες του «κοινωνικού αγώνα». Στη ρίψη των μολότοφ δεν αποδόθηκε δολοφονική διάθεση -την τράπεζα, σου λένε, ήθελαν να κάψουν, όχι και τους ανθρώπους. Θυμηθείτε, άλλωστε, πως εκείνες τις μέρες, άκουγες περισσότερα για τις συνθήκες πυρασφάλειας και τις ευθύνες της τράπεζας και λιγότερα για τη δολοφονική εμπρηστική επίθεση. Το να πετάς μολότοφ είχε θεωρηθεί αν όχι θεμιτό, τουλάχιστον αυτονόητο και αναμενόμενο. Για ορισμένους κύκλους δε, οι νεκροί της Marfin δυσφημούν «τους αγώνες». Και κάπως έτσι, οι τρεις νεκροί δεν βρήκαν πρόθυμους για να τους κλάψουν, θυμωμένους για να οργιστούν και αποφασισμένους για να εκδικηθούν. Και ποιον να εκδικηθούν άλλωστε;
Και όμως, η βία που τους στέρησε τη ζωή βγήκε από την ίδια μήτρα που θέρισε και τους άλλους, εκείνους που γίνονται σύνθημα στα χείλη και αφίσα στον τοίχο. Και αυτοί βρέθηκαν στη μέση. Ανάμεσα στον μπάτσο που σηκώνει το πιστόλι και στον αλήτη που ανάβει τη μολότοφ.
Κώστας Γιαννακίδης στο Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου