Πάντα έτσι ήταν. Είχε διοικητικούς ων ουκ έστιν αριθμός αλλά ελάχιστους πτυχιούχους με αποτέλεσμα να ζητά εξωτερική βοήθεια για να συντάξει έναν ισολογισμό. Φυσικά πρέπει να πούμε και το άλλο. Είχε χιλιάδες μόνιμους εργαζόμενους, την δουλειά όμως την έβγαζαν σε μεγάλο βαθμό οι έκτακτοι. Για να μην μιλήσουμε για τις σπατάλες, παρά την γενναία προσπάθεια που έγινε την περίοδο 2009-2012.
Ο πειρασμός είναι μεγάλος βλέπετε και οι ιδιαιτερότητες της κρατικής τηλεόρασης είναι τέτοιες που δύσκολα οι κυβερνήσεις αντέχουν να μη βάλουν το δάχτυλο στο μέλι. Έχουμε και λέμε.
Πρώτον έχει μεγάλο προϋπολογισμό. Ακόμα και μέσα στην κρίση, μετά και την μείωση του ανταποδοτικού τέλους κατά 30% από τους "σαμαροβενιζελους", συγκεντρώνει έσοδα πάνω από 180 εκατομμύρια. Σχεδόν δηλαδή όσο το σύνολο της διαφημιστικής αγοράς για τα ιδιωτικά κανάλια. Το προσωπικό της εξάλλου είναι περίπου 2500, όσο 6 ιδιωτικά κανάλια δηλαδή με βάση τους υπολογισμούς του κ. Παππά. Κι αυτά για τρία κανάλια που το μεγάλο τους σουξέ είναι οι επαναλήψεις και οι ξένες ταινίες. Υπάρχουν στιγμές που αγγίζουν μηδενική θεαματικότητα. Και πέντε ραδιόφωνα που όταν δεν "διασυνδέονται" αξιοποιούν και αυτά ανεξάρτητους παραγωγούς.
Δεύτερον μπορεί η ίδια να ορίζει τις ανάγκες της. Πώς; Μα θα μείνει χωρίς κανάλι η συμπρωτεύουσα; Χωρίς ραδιοφωνικό σταθμό η πρωτεύουσα του νομού μας; Και οι ακρίτες; Εθνικό το ζήτημα. Για να μην πούμε για την ομογένεια. Με τούτα και με κείνα η δημόσια ραδιοφωνία, επιτελώντας την αποστολή της βεβαίως βεβαίως, έφτασε να έχει και εκπομπή για το στοίχημα! Έτσι χωρίς πρόγραμμα ανάλογα με το ποιος διευθυντής θα διεκδικήσει τι.
Τρίτον διοικείται σε συνθήκες απόλυτης αδιαφάνειας. Το Διοικητικό της Συμβούλιο ορίζεται από την κυβερνητική πλειοψηφία και ο υπουργός έχει τον απόλυτο έλεγχο. Τι να σου κάνει κι αυτός; Άνθρωπος είναι. Πόσο θα αντέξει να λέει όχι στις πιέσεις για τα δικά μας παιδιά; Και βέβαια είναι δυνατόν το δικό μας κανάλι να μην στηρίζει την εθνική προσπάθεια της κυβέρνησης; Άλλωστε είπαμε για την ΕΡΤ λεφτά υπάρχουν. Ανοίξαμε λοιπόν και κάνουμε προσλήψεις.
Κάποιοι παλαβοί πριν από λίγα χρόνια είχαν σκεφτεί διαφορετικά. Για να μην έχει τον έλεγχο η κυβέρνηση είπαν να θεσμοθετηθεί ένα Εποπτικό Συμβούλιο το οποίο θα επιλέγεται με διεθνή διαγωνισμό και την επιλογή θα την κάνει όχι η κυβέρνηση αλλά μια ιδιωτική εταιρεία επιλογής στελεχών σε συνεργασία με ένα πανεπιστημιακό φορέα. Αυτό το Εποπτικό Συμβούλιο με ανάλογη διαδικασία θα όριζε και το Διοικητικό Συμβούλιο.
Στη συνέχεια, για να είναι σαφής η αποστολή της δημόσιας τηλεόρασης, το Εποπτικό Συμβούλιο θα κατάρτιζε ένα στρατηγικό σχέδιο. Ποιες ανάγκες οφείλει να καλύπτει και ποιες όχι. Όσο για το Διοικητικό Συμβούλιο κάθε χρόνο θα ετοίμαζε ένα επιχειρηματικό σχέδιο που θα ενέκρινε το Εποπτικό Συμβούλιο. Για να υπάρχει η δυνατότητα σαφούς αξιολόγησης αλλά και για να ελέγχονται οι δαπάνες και η αναγκαιότητα τους. Και βέβαια αν κρινόταν αναγκαίο να γίνουν προσλήψεις αυτές θα ακολουθούσαν αυστηρά αξιοκρατικές διαδικασίες.
Και ο υπουργός; Όταν το σχήμα αυτό θα έμπαινε σε λειτουργία δεν θα είχε την παραμικρή δυνατότητα παρέμβασης. Ακόμα και για την ευρωπαϊκή πραγματικότητα η EBU βρήκε τα σχέδια αυτά προχωρημένα. Δυστυχώς ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Η ΝΕΡΙΤ κόλλησε στο μεταβατικό στάδιο. Η αντιπολίτευση δεν της έδωσε καμία ευκαιρία. Η ίδια η κυβέρνηση που τα ψήφισε άλλωστε δεν άντεξε να τα εφαρμόσει. Είπαμε ο πειρασμός είναι μεγάλος. Όσο για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο νόμος για την δημόσια τηλεόραση ήταν ένας από τους πρώτους που κατάργησε. Θα μπορούσε να τον βελτιώσει, να τον κάνει πιο αυστηρό ή αν θέλετε πιο δημοκρατικό. Προτίμησε την επιστροφή στο καθεστώς που παλαιότερα καταδίκαζε. Τότε που αποκαλούσε την ΕΡΤ, ΥΕΝΕΔ. Τώρα φαίνεται πιο καθαρά το γιατί.
Του Παντελή Καψή στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου