Πού είναι η δήθεν ευαισθησία της κοινωνίας μας;

Σε ποια θανάσιμη διαστροφή έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός (με πρωτοστατούντα τα διαβόητα μέσα κοινωνικής δικτύωσης); Ασχολείται καθημερινά και ασταμάτητα με το πόσα λεπτά θα ακριβύνει η μπίρα ή ο καφές, ποιο είναι το ψέμα της ημέρας του ΣΥΡΙΖΑ, τι δηλώνει ακόμη και σήμερα ο κ. Βαρουφάκης, ή με τα παραληρήματα της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου, ενώ παραμένει, όπως και η κυβέρνηση, παγερά αδιάφορος στη διάλυση του δημόσιου νοσηλευτικού μας συστήματος και στις κραυγές απελπισίας ασθενών και γιατρών. Και ας έχει αυτό αφεθεί χωρίς γιατρούς, χωρίς νοσηλευτές και, ακόμη χειρότερα, χωρίς καν τα αναγκαία σε λειτουργία μηχανήματα και το πιο στοιχειώδες νοσοκομειακό υλικό.

Και ας αφήνονται έτσι αβοήθητοι να πεθαίνουν καθημερινά συνάνθρωποί μας εκτός αν έχουν την οικονομική ευχέρεια να φέρουν εκείνοι ό,τι στερείται το νοσοκομείο και έτσι να εγχειρίζονται κατά προτεραιότητα, ενώ αφήνονται στο έλεος του Θεού οι μη έχοντες. Πού είναι οι φιλάνθρωποι αναρχοαριστεροί κουκουλοφόροι ή μη να κατέβουν μαζικά στην πλατεία Συντάγματος και να απαιτήσουν να βρεθούν αμέσως τα αναγκαία κονδύλια για να λειτουργήσουν όλες οι μονάδες εντατικής θεραπείας; Και πώς γίνεται ανεκτό να έχουν πεθάνει δεκάδες από γρίπη εξαιτίας αυτής της τραγικής έλλειψης, όπως κατήγγειλαν οι αρμοδιότατοι κ.κ. Κρεμαστινός και Πατούλης, χωρίς να συγκινηθεί κανείς;



Εν ανάγκη μπορούν να βρεθούν αμέσως τα αναγκαία σχετικά κονδύλια, π.χ., με την παρακράτηση ενός μισθού από τους περιούσιους μετακλητούς υπαλλήλους και από τους δήθεν εργαζομένους στους 20.000 δημόσιους οργανισμούς-σφραγίδες, ώστε να φανούν και αυτοί κοινωνικά χρήσιμοι.

Ακόμη χειρότερο είναι το φαινόμενο της παράλυσης της λειτουργίας του συστήματος παροχής δικαιοσύνης, όπου λιμνάζουν αδίκαστες εκατοντάδες χιλιάδες υποθέσεις. Μόνο η παρωδία δίκης για τη δολοφονία του Φύσσα φαίνεται να ενόχλησε κάπως χάρη στις ασταμάτητες διαμαρτυρίες της χαροκαμένης μάνας του. Η επί μήνες αποχή των δικηγόρων από τα δικαστήρια έχει ουσιαστικά καταλύσει τη λειτουργία του τρίτου πυλώνα της δημοκρατίας μας, χωρίς να ενοχλείται κανείς. Διερωτώμαι ταπεινά: Εχει ξεχαστεί το άρθρο 23 του Συντάγματος, που απαγορεύει την απεργία στους δικαστικούς λειτουργούς, προκειμένου να διασφαλίσει την αδιάκοπη λειτουργία του συστήματος απονομής δικαιοσύνης; Παλαιότερα είχε αμφισβητηθεί το δικαίωμα της απεργίας στους δικηγόρους αφού χωρίς την ενεργό συμμετοχή τους είναι αδύνατη η απονομή δικαιοσύνης. Γιατί λοιπόν είναι απαγορευμένη η απεργία στους δικαστικούς και όχι και στους δικηγόρους, αφού χωρίς την παράστασή τους δεν μπορεί να γίνονται δίκες; Δεν αυτοπροβάλλονται ως λειτουργοί της δικαιοσύνης; Τι λένε επ' αυτού οι συνταγματολόγοι μας;

Αλλά πώς τολμώ να συγκινούμαι από τέτοια «επουσιώδη», ενώ όφειλα να θρηνώ μαζί με ολόκληρη την ανθρωπότητα για τον θάνατο ενός πυγμάχου που το θαυμαζόμενο χάρισμά του ήταν να ρίχνει κάτω με τις μπουνιές του ημιθανείς ή ανάπηρους όλους τους αντιπάλους του στο πιο βάρβαρο «άθλημα»;

Προφανώς επειδή οι θαυμαστές του Μοχάμεντ Αλι έδιναν δι' αντιπροσώπου και εκ του ασφαλούς ξύλο στα όρια της θανάτωσης. Κάποιοι θεατές άλλωστε δεν δίσταζαν να κραυγάζουν «σκότωσέ τον» στον κάθε αντίπαλό του. Και ας τιμωρήθηκε από τον Αλλάχ με ημιπαράλυση λόγω γρονθοκοπημάτων στο κεφάλι του.

Του Γ. Μαρίνου από το Βήμα.