Για την απεργία των δημοσιογράφων ...

Με εξαίρεση τη συνδικαλιστική γυμναστική, οι απεργίες γίνονται ιστορικά για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι για να διεκδικήσεις καλύτερες εργασιακές συνθήκες από τον εργοδότη σου – στερώντας του (προσωρινά) το προϊόν με το οποίο, από την υπεραξία της εργασίας σου, ο ίδιος αποκομίζει κέρδη. Ο δεύτερος, όταν ο εργοδότης είναι εκτός κάδρου, είναι για να ευαισθητοποιήσεις την κοινή γνώμη για ένα αίτημά σου, στερώντας της την υπηρεσία που προσφέρεις.

Στην περίπτωση του απολύτως δίκαιου αιτήματος των δημοσιογράφων για προστασία του ταμείου μας και των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων – που κατά παράβαση κάθε συνταγματικής νομιμότητας εξαϋλώνονται με το νέο Ασφαλιστικό – ασφαλώς ο πρώτος παράγοντας δεν υφίσταται. Δεν υπάρχει μάχη κατά των «αφεντικών» αυτήν την φορά, το κράτος δεν είναι ο εργοδότης μας, στους περισσότερους τουλάχιστον. Αρα η απεργία που έχει κηρυχθεί στα μέσα ενημέρωσης από την ΠΟΕΣΥ και την ΕΣΗΕΑ, υποτίθεται ότι αποσκοπεί στο δεύτερο στόχο της συνδικαλιστικής δράσης, να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη.

Οι ώρες και οι ημέρες είναι κρίσιμες για τη χώρα, είναι προφανές. Μια διαπραγμάτευση που βρίσκεται ξανά στον «αέρα», ένα νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί στα βουβά – λόγω απεργίας των ΜΜΕ – στη Βουλή και αλλάζει τη ζωή όλων μας, ακόμα ένα έκτακτο Eurogroup μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα και μέσα σε όλο αυτό ένας κλάδος – ο δημοσιογραφικός – που στη μηχανή του κιμά των νέων μνημονίων απειλείται με εξαφάνιση.

Και τι επιλέγει αυτός ο κλάδος; Να σιωπήσει. Να σιωπήσει σχετικά με τα δικαιώματά του, να σιωπήσει για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Αν κάποιος είχε σκεφτεί το «πυροβολώ το πόδι μου», μάλλον για κάτι τέτοιες ώρες το σκέφτηκε. Πρέπει να είναι μια μοναδική περίπτωση στα χρονικά των αγώνων των εργαζομένων που μια δράση τους βλάπτει τόσο τους ίδιους όσο και το κοινό – για να μην πούμε πόσο «βολικό» είναι αυτό τo black out στην ενημέρωση για τους θύτες του εγκλήματος, δηλαδή για τους κυβερνώντες.

Το Protagon, αντιλαμβανόμενο την κρισιμότητα των στιγμών για τη χώρα και σεβόμενο αυτόν ακριβώς τον αγώνα των δημοσιογράφων για την επιβίωση, δεν θα γίνει συνένοχος σε αυτόν τον παράλογο αυτοτραυματισμό. Θα συνεχίσει να ενημερώνει με ψύχραιμο και αντικειμενικό τρόπο όπως πάντα. Ελπίζοντας ότι, έστω και την ύστατη ώρα, οι εγκληματικά δογματικές πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών ενώσεων των δημοσιογράφων –που άλλωστε επιμένουν να θυμούνται το Διαδίκτυο μόνο στις απεργίες, αρνούμενες να δεχτούν στους κόλπους τους τούς εργαζομένους του– θα κατανοήσουν το αυτονόητο: ότι η ενημέρωση των πολιτών είναι, εκτός από λειτούργημα, το μόνο μας όπλο.

Του Χρ. Μεμή στο Protagon.gr