Σε όλη τους την έκταση φάνηκαν χθες τα τραγικά για την Ελλάδα αποτελέσματα των γκρίζων ζωνών που αναγνώρισε ουσιαστικά η συγκυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου μέσα από την απόφαση για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο προσφυγικό: η Αγκυρα δεν άφησε να πάει χαμένο το ελληνικό εθνικό ολίσθημα και ήδη έδειξε ποιος κάνει κουμάντο στο ανατολικό Αιγαίο με τρόπο που δεν το είχε πράξει ποτέ μέχρι σήμερα - κι αυτός, ασφαλώς και δεν είναι η ανύπαρκτη πλέον, εντελώς παθητική στις καταιγιστικές ερήμην και εις βάρος της εξελίξεις Ελλάδα...
Αν υπήρχε κάτι αληθινά αποκαλυπτικό (και ταυτόχρονα τρομακτικό) στην προχθεσινή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στον Νίκο Χατζηνικολάου, αυτό ήταν η συνεχής και άμεση πλέον παραδοχή του πρωθυπουργού ότι η Ελλάδα είναι μια εντελώς παραδομένη χώρα. Το είπε και το ξαναείπε – όχι με αυτές τις λέξεις φυσικά, αλλά με 100% αυτό το περιεχόμενο και όχι μόνον επί ενός πεδίου αλλά επί του συνόλου των μεγάλων ζητημάτων που αποσυνθέτουν σήμερα την Ελλάδα.
Ο πρωθυπουργός δήλωσε κατ΄ επανάληψη ότι αν δεν συνεργαστεί η Τουρκία λύση δεν υπάρχει για την Ελλάδα στο προσφυγικό. Αντιλαμβάνεται άραγε τι σημαίνει αυτό, ή απλώς το λέει εύκολα για να περνά η ώρα και να φεύγουν, όπως ίσως νομίζει, οι ευθύνες από πάνω του; Συνειδητοποιεί τη σημασία της παραδοχής του ως προς το σύνολο των ζητημάτων μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας; Έχει αντιληφθεί τι μήνυμα εκπέμπει πανταχόθεν προς τα έξω ή απλώς αδιαφορεί;
Αντίστοιχη ήταν η στάση του για το ζήτημα της εμπλοκής του ΝΑΤΟ: άλλος ένας «από μηχανής θεός», αλλά μαζί και μία ακόμη παραδοχή ότι η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να πράξει απολύτως τίποτα μόνη της – κάτι που εκφράστηκε ούτως ή άλλως αρκετές φορές σε αυτή τη συνέντευξη.
Το ίδιο ήταν το μοτίβο για το ρόλο της Ε.Ε.και τη βοήθεια που η χώρα υποτίθεται ότι αποκόμισε, καθώς και την απίστευτη αντιστροφή της αλήθειας σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα δεν είναι απομονωμένη. Μα φυσικά και δεν είναι, όταν αποδέχεται να κρατήσει το πρόβλημα πάνω της, όπως έχει κάνει η κυβέρνηση όση κι αν είναι η προσπάθειά της να αλλοιώσει την πραγματικότητα. Και φυσικά έχει αλληλεγγύη σε αυτόν τον στόχο. Όμως ο στόχος της έπρεπε να είναι άλλος, αν ο κύριος Τσίπρας σκεφτόταν τη χώρα κι όχι αποκλειστικά την εξουσία του.
Πανομοιότυπο τέλος ήταν το παραμύθι και στα ζητήματα της τρόικας: προσπαθεί λέει να... λογικέψει το Δ.Ν.Τ., ενώ αυτοπροσδιόρισε ρητά τα όρια δράσης της κυβέρνησης μέσα στο κάδρο της πολιτικής της τρόικας. Ποιος; Αυτός που έσκιζε μνημόνια, αλλά τώρα, όπως έκανε προχθές, επικαλείται τη Μέρκελ, ακόμα και τον Σόιμπλε!...
Όλα αυτά ενέχουν μια πρόδηλη πολιτική ανηθικότητα, του ανθρώπου που, τελικά, πούλησε τα πάντα. Αλλά αυτό το ξέραμε καιρό. Εκείνο που δεν ξέραμε και που το ζούμε τώρα, είναι ότι εκτός από την ανηθικότητα, υπάρχει και η παθητικότητα και μάλιστα ως κυβερνητικό δόγμα. Και είναι απορίας άξιον ποιο είναι το χειρότερο από τα δύο.
Προφανώς, είναι ο συνδυασμός τους σε μια χώρα παραδομένη στα ψέματα, στην τύχη της και στη μοίρα που της επιφυλάσσουν όχι πλέον μόνον οι δανειστές, αλλά και οι Τούρκοι.
Και έχοντας ο ίδιος αυτοκλήτως παραδεχθεί όλα αυτά, παραμένει και θέλει ακόμα να λέγεται και πρωθυπουργός...
Του Γ.Μαλούχου από το Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου