Γιατί, πολύ απλά, ήταν εκεί όλοι. Ελεύθεροι επαγγελματίες, αγρότες, ναυτεργάτες, επιτηδευματίες, οδηγοί ΤΑΧΙ και όλων των μέσων μεταφοράς, φορείς και γενικά άνθρωποι από όλες τις επαγγελματικές τάξεις, χωρίς εισοδηματικά κριτήρια. Το μήνυμα όμως ήταν ένα και σαφές.
Απογοήτευση. Απογοήτευση από όσους είχαν πιστέψει ότι όντως μπορεί να υπάρξει κάτι διαφορετικό έξω από τα μνημόνια.
Απογοήτευση από όσους ήλπιζαν ότι και εντός μνημονίων ίσως αλλάξουν οι πολιτικές και γίνουν πιο… κοινωνικές. Απογοήτευση όμως και για τα ψέματα που κάποιοι, ηθελημένα ή αθέλητα, δεν έχει σημασία πια, είπαν σε όλους.
Απογοήτευση γιατί, ακόμη και σήμερα, που οι διαπραγματεύσεις με το κουαρτέτο και πάλι σε «τεντωμένο» σχοινί ακροβατούν, δεν λέγεται όλη η αλήθεια.
Και μπορεί οι άνθρωποι να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν. Ας το θυμούνται αυτό και τα κυβερνητικά στελέχη, όταν έρθει η ώρα της κάλπης.
Αν από την άλλη, εάν όντως ο χρόνος φέρνει στο φως την αλήθεια, τότε η μία που ξεπροβάλλει, έπειτα από τόσα μνημόνια και διαπραγματεύσεις, είναι ότι έχουμε ακόμη πολύ μεγάλη ανηφόρα μπροστά.
Όχι, όμως, γιατί οι πολίτες δεν έχουμε αντέξει στα δύσκολα. Αλλά γιατί οι πολιτικοί, μηδενός εξαιρουμένου, μέχρι σήμερα δεν τόλμησαν. Φοβήθηκαν.
Η ατολμία των πολιτικών μας έχει κοστίσει. Κανείς δεν είχε το θάρρος να κάνει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, δομικές αλλαγές, μεγάλες αποκρατικοποιήσεις που να κινήσουν το επενδυτικό ενδιαφέρον. Κανείς δεν τόλμησε να τα βάλει με το Δημόσιο, παρά μόνο με τον «εύκολο» αντίπαλο, τον ιδιωτικό τομέα.
Η Ελλάδα, όμως, χρεοκόπησε λόγω Δημοσίου. Κανείς δεν είχε το θάρρος να τα βάλει με τις «στρατιές» μισθοφόρων - ψηφοφόρων. Διαφορά του σήμερα με το χθες; Καμία. Μόνο που σήμερα ο ιδιωτικός τομέας, η «γραβάτα», ανακηρύσσεται σε μεγάλο εχθρό. Πρέπει λοιπόν να διωχθεί, μέσω της άγριας φορολογίας.
Συντελεστές 50% ή και 60% πρότεινε η ίδια η κυβέρνηση στο κουαρτέτο, την ώρα που το 63% όσων δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται με λιγότερα από 1.000 ευρώ τον μήνα.
Σε μια χώρα λοιπόν που η ιδιωτική οικονομία «διώκεται», σε λίγο θα «ποινικοποιηθεί», έχει ρεκόρ φορολογίας, είναι πρωταθλήτρια στην ανεργία και στη διαφθορά σε επίπεδο Ε.Ε., ποιος να πιστέψει;
Ίσως αν είχαμε «πονέσει» μια φορά, όπως είπε και ο χερ Σόιμπλε, να ήταν καλύτερα από αυτό το συνεχιζόμενο μαρτύριο.
Το μόνο θετικό και παρήγορο είναι ότι τα κυβερνητικά στελέχη παραμένουν αισιόδοξα. Ας ευχηθούμε μόνο να μην επιβεβαιωθεί ο Fitzgerald, που υποστήριζε ότι αισιοδοξία είναι η παρηγοριά μικρών ανθρώπων σε μεγάλες θέσεις.
Του Γιώργου Κούρου Από την έντυπη έκδοση της Ν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου