Πώς θα εκτονωθεί η ένταση που συσσωρεύεται στη χώρα;

Το taxisnet επρόκειτο να ανοίξει για την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων την 1η Φεβρουαρίου. Κανένας δεν πήρε στα σοβαρά την εξαγγελία. Μετά το υπουργείο Οικονομικών είπε κάτι για την 1η Μαρτίου. Η κυβέρνηση πιέζεται να συγκεντρώσει έσοδα, συνεπώς «στενεύει» τους χρόνους υποβολής. Πέρσι καταθέσαμε δηλώσεις στο τέλος του καλοκαιριού. Φέτος στόχος είναι να πάμε για Πάσχα με το εκκαθαριστικό στο χέρι. Μπα, μάλλον με το Ευαγγέλιο θα μας βρει η Λαμπρή. Αν όχι εμάς, σίγουρα την κυβέρνηση.

Μέσα στα σκοτάδια των ημερών κυκλοφορεί μία σκιά που δεν κερδίζει το ενδιαφέρον, ούτε διεγείρει τους φόβους μας. Ερχονται οι πρόσφυγες, πέφτουν πάνω στους αγρότες και όλοι μαζί τυλίγονται στα χαρτιά του Ασφαλιστικού. Oμως την ίδια στιγμή οι λογιστές βρίσκονται σε αποχή, διεκδικώντας τροποποιήσεις σε θέματα ασφαλιστικού και φορολογικού ενδιαφέροντος.



Εχετε καταλάβει τι σημαίνει αυτό; Αν οι λογιστές παραμείνουν συνεπείς στην αποχή τους, εκατομμύρια φορολογούμενοι δεν θα υποβάλουν, εμπρόθεσμα, φορολογική δήλωση. Ασφαλώς η κυβέρνηση μπορεί να τους στείλει να κόψουν το λαιμό τους, μαζί με το λαρύγγι του λογιστή τους, αλλά ένας κύριος πόρος δημόσιων εσόδων θα βρεθεί σε συνθήκες πλήρους ανισορροπίας. Δεν είναι εύκολο να επιβάλλεις στον πολίτη πρόστιμο εκπρόθεσμης υποβολής όταν αδυνατεί να βρει λογιστή για τη συμπλήρωση της δήλωσης. Και τι θα κάνει τότε η κυβέρνηση; Θα επιστρατεύσει τους λογιστές;
Δεν έχει καμία σημασία τι θα κάνει. Διότι έτσι και λήξει η πρώτη προθεσμία με εμφανές έλλειμμα στα έσοδα και στον αριθμό των δηλώσεων που επρόκειτο να κατατεθούν, οι πληγές στα γόνατα της χώρας θα ματώσουν περισσότερο. Eνα κράτος που αδυνατεί να εισπράξει τον φόρο εισοδήματος ακυρώνεται θεσμικά, συμβολικά, σημειολογικά. Καταργείται ως μηχανισμός εξουσίας και επιβολής, υποτάσσεται στο ευτελές.

Δείτε την εικόνα σε τρεις εβδομάδες από σήμερα. Σύνορα διάτρητα από τη μία πλευρά, κλειστά από την άλλη. Χιλιάδες άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε μία χώρα που μετατρέπεται σε φυλακή. Το εθνικό οδικό δίκτυο παραμένει κλειστό. Ομάδες ατάκτων, με τρακτέρ, ελέγχουν τα τελωνεία στα βόρεια σύνορα. Και χωρίς ομαλή ροή φορολογικών εσόδων, η αξιολόγηση μένει προσδοκία που  εκτροχιάζεται μακριά από την πραγματικότητα.

Η χώρα θυμίζει υπερτασικό που τρώει ξύλο ή, αν θέλετε, ένα υδραυλικό δίκτυο υψηλής πίεσης με κλειστές βαλβίδες. Δεν υπάρχει έστω ένα μικρό σημείο για την εκτόνωση της έντασης. Αν είμασταν στον τρίτο κόσμο ή, τέλος πάντων, στο ιδιόμορφο περιβάλλον της Λατινικής Αμερικής, μπορεί τα αυτονόητα του Συντάγματος να έσβηναν σαν γόπα κάτω από τη μπότα ενός στρατιωτικού –δηλαδή τι νομίζετε ότι θα είχε συμβεί εδώ αν όλα αυτά που ζούμε σήμερα τα φύτευες στα ‘60ς; Τι νομίζετε ότι θα είχε συμβεί αν η χώρα ήταν εκτός Ευρώπης, ως μία βαλκανική ασταθής δημοκρατία;

Μπορούν οι εκλογές να ανοίξουν τρύπα διαφυγής της πίεσης; Ελάτε τώρα… Η οικουμενική; Πιθανώς ναι, ειδικά στο εσωτερικό της χώρας. Τουλάχιστον θα έστελνε το μήνυμα μίας αποφασιστικής διαχείρισης. Δεν κλείνεις δρόμους με 220 βουλευτές απέναντι. Μετά γίνεσαι και πολιτικά τμήμα του περιθωρίου. Βλέπετε ισχυρή την πιθανότητα οικουμενικής κυβέρνησης; Σημασία δεν έχει αν μπορεί να σχηματιστεί, αλλά αν μπορεί να λειτουργήσει. Μπορεί να λειτουργήσει; Είναι δύσκολο, δεδομένων των συσχετισμών. Τι μένει; Πώς θα εκτονωθεί η ενέργεια του ηφαιστείου;  Άγνωστο.
Συνήθως μπροστά σε τέτοια αδιέξοδα παίρνουν το λόγο η ζωή και η Ιστορία. Με μία τραγωδία. Μία εθνική τραγωδία.

Του Κ. Γιαννακίδη από το Protagon.gr