Όταν δηλαδή οι επιλογές και οι κινήσεις τους δημιουργούν λαϊκή αντίδραση, όταν δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν αποτελέσματα από την πολιτική τους , τότε είναι πολύ απλό.
Φταίει ο τύπος που είναι ανάλογα με την περίπτωση « κακά πληροφορημένος» , ή « αντιπολιτευόμενος», ή προκατειλημμένος ή εν πάσι περιπτώσει διαπλεκόμενος με συμφέροντα και θέλει να ρίξει την κυβέρνηση.
Το ίδιο αυτό σενάριο επαναλαμβάνεται δεκαετίες τώρα. Αποτελεί ένα είδος ελληνικού μοτίβου, που όσοι δουλεύουμε στα Μέσα Ενημέρωσης τις τελευταίες δεκαετίες το εχουυμε συνηθίσει. Και όχι μόνον ξέρουμε τι ακριβώς θα γίνει αλλά και πως θα εξελιχτεί και κυρίως που θα καταλήξει. όλο αυτό το σκηνικό.
Η αντίδραση κατά του τύπου έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και μερικές φόρες φτάνει ακόμα και σε ακραίες εκφράσεις (η και κινήσεις) της εξουσίας κατά του τύπου, κάτι που συνήθως δείχνει και τού μέγεθος του εκνευρισμού (και του πανικού) της.
Μόνον που τώρα , η επίθεση κατά του τύπου , άρχισε πολύ γρήγορα . Μερικές μόνον εβδομάδες μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, πολλοί υπουργοί αλλά και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες, έχουν ξεκινήσει έναν αγώνα κατά των μέσων ενημέρωσης , κατά των δημοσιογράφων και γενικώς κατά όσων εμφανίζουν όλα αυτά τα οποία η κυβέρνηση κάνει (ή δεν κάνει).
Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν ουσιαστικά να «ξορκίσουν» την προϊούσα φθορά της κυβέρνησης που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, κυρίως γιατί δεν μπορεί αν ικανοποιήσει κανένα από τα προεκλογικά «θα « της και βεβαίως γιατί αποδεικνύεται πώς όλα όσα κατήγγειλε τους προηγούμενους τα κάνει τώρα η ίδια. Και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό.
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη διαφορά από το παρελθόν. Οι αντιδρώντες υπουργοί, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την ανεπάρκεια και τα λάθη τους λένε προφανή ψέματα , κατηγορώντας τους δημοσιογράφους , κάτι που αποδεικνύεται μέσω των δικών τους κειμένων ή ακόμα και δηλώσεων σε τηλεοπτικές κάμερες και ραδιοφωνικά μικρόφωνα, μέσα σε λίγα λεπτά.
Και όμως , ούτε μετά από «τέτοια αποκαλυπτήρια» δεν βρίσκουν το θάρρος να παραιτηθούν μια και είναι σαφές ότι λένε ψέματα , μια και τους «έπιασαν με την γίδα στην πλάτη», όπως είναι η φράση που αρέσει στον σύντροφο τους ευρωβουλευτή κ Παπαδημούλη , ούτε όμως ο πρωθυπουργός νοιώθει την ανάγκη να ζητήσει καμία παραίτηση , έτσι έστω για τα μάτια του κόσμου.
Κι όμως , αυτές οι διαφορές, μπορεί να έχουν μεγάλη σημασία στην εμφάνιση του όλου πράγματος , αλλά ως προς την ουσία δεν αλλάζουν τα δεδομένα.
Οι επιθέσεις στον τύπο , όσο πιο συχνές και πιο έντονες είναι, τόσο κάνουν πιο σαφές ότι ο πανικός της εξουσίας μεγαλώνει και η κατάσταση δεν είναι πια ελέγξιμη.
Του Π. Τρουπιώτη .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου