Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρει, δεν μπορεί και ίσως δεν θέλει τελικά να «κυβερνήσει» αυτή την χώρα.
Γιατί κυβέρνηση δεν είναι να αλλάζεις –κατά το δοκούν και χωρίς προετοιμασία- νόμους, γιατί έτσι θεωρείς ότι σε βολεύει (και αυτό είναι αμφίβολο πάντως) , ούτε να τοποθετείς δικούς σου ανθρώπους σε όποια θέση υπάρχει κενή ή την κανείς κενή για να τοποθετήσεις εκεί κάποιον δικό σου.
Κυβέρνηση σημαίνει από την μια έχω ένα συγκεκριμένο και κυρίως εφαρμόσιμο σχέδιο με προοπτική για την χώρα και από την άλλη διαχειρίζομαι την κατάσταση όσο πιο καλά μπορώ , με βάσει τα πραγματικά δεδομένα και όχι όσα θέλω, ελπίζω ή υποθέτω.
Και η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ, ως τώρα τόσο τους πρώτους επτά μήνες της διακυβέρνησης όσο και τον μήνα μετά την νέα εκλογή της, είναι σαφές ότι κυβέρνηση δεν ασκεί.
Πιθανόν δεν ξέρει, πιθανόν δεν έχει κατάλληλα στελέχη, πιθανόν δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει κυβέρνηση , πιθανόν όλα αυτά μαζί.
Το βέβαιο είναι πως δεν ασκείται κυβέρνηση με συγκεκριμένο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα , που να στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα και όχι σε αυτά που θα θέλαμε, σε αυτά που πιστεύαμε και σε αυτά που ελπιζαμε.Δεν ασκείται κυβέρνηση που σημαίνει από την άλλη διαχείριση της πραγματικότητας. Γιατί είναι σαφές ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.
Και όπως φαίνεται τα στελέχη της σημερινής κυβερνήσεως πάσχουν από το σύνδρομο των συζητήσεων, των μελετών και των γενικών –θεωρητικών προσεγγίσεων των θεμάτων. Αν σε αυτό προσθέσεις και την ιδεοληψία, τις τεράστιες υποσχέσεις προς όλους που είναι σαφές ότι δεν μπορεί να εκπληρωθούν, αλλά και την αδυναμία αρκετών στελεχών να ανταποκριθούν στον ρόλο που τους ανέθεσαν , τότε αντιλαμβάνεσαι γιατί δεν υπάρχει πραγματική κυβέρνηση στην χώρα.
Γιατί η χώρα κινδυνεύει να πέσει και πάλι στην δίνη των προβληματισμών για την πορεία της. Γιατί και πάλι είναι πιθανόν το grexit να μπει ξανά στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι..
Ενώ έχει συμφωνήσει και ψηφίσει (με την στήριξη και των άλλων κόμματων) ένα μνημόνιο πολύ κακό λόγω των δικών της χειρισμών και παλινωδιών, τώρα προσπαθεί και πάλι να ξεκινήσει την διαδικασία των «επαναδιαπραγματεύσεων». Γιατί αυτό είναι κάτι που θεωρεί πως ξέρει (άσχετα αν αυτή η διαδικασία το πρώτο επτάμηνο οδήγησε σε νέο μνημόνιο) αλλά και γιατί αυτό «πουλάει» στους ψηφοφόρους της (που όμως αρχίζουν σίγα να αντιλαμβάνονται την κατάσταση).
Το χειρότερο όμως είναι ότι η περίφημη αυτή επαναδιαπραγμάτευση, που συνήθως όχι μόνον δεν οδηγεί πουθενά αλλά δυσκολεύει τα πράγματα, δεν γίνεται για τα υφεσιακα και άλλα σκληρά μετρά αλλά για τις μεταρρυθμίσεις τι οποίες η χώρα θα έπρεπε να έχει προχωρήσει αν όχι δεκαετίες , τουλάχιστον από την αρχή της κρίσης. Μεταρρυθμίσεις που καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε και όπως φαίνεται και η σημερινή δεν θέλει να προχωρήσει. Κι αυτό γιατί θίγουν συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων αλλά και αλλάζουν το τοπίο στην οικονομική, κοινωνική και βέβαια πολιτική ζωή.
Και αυτό φαίνεται ότι δεν είναι προτεραιότητα της σημερινής κυβέρνησης ,όπως δυστυχώς δεν ήταν και των προηγούμενων.
Η σημερινή κυβέρνηση, δυστυχώς θέλει επιστροφή στο παρελθόν, με τον κακό τεράστιο κρατισμό, την ισοπέδωση των πάντων , την κυριαρχία των συνδικαλιστικών ομάδων, όσο και αν το «ξορκίζει». Ένα παρελθόν «ωραίο» και «ρόδινο», που όμως μας οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα.
Του Π. Τρουπιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου