Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δήθεν σούπερ αριστεροί εθνικιστές, όπως η συνεργαζομένη Ζωή Κ., αλλά και οι νεοκομμουνιστές της δραχμής, όπως άλλωστε και οι παλαιοί αντιευρωπαϊστές των δύο άκρων, ενώ λένε τόσο πολλά και τόσο άχρηστα για το χρέος, ποτέ δεν μιλούν για τους αθέμιτους φόρους.
Το τρελό με τους ψηφοφόρους είναι ότι ενώ βρίζουν, πληρώνουν τους φόρους μέχρι τελευταίας δεκάρας του ευρώ, αρκεί να πιστέψουν ότι αν δεν το κάνουν, θα κινδυνεύσουν να χάσουν κάτι που τους είναι πολύτιμο.
Για παράδειγμα, νοικοκυριά που δεν πληρώνουν το στεγαστικό τους δάνειο, γεγονός που οδηγεί χρηματικά, νομικά και ηθικά στην απώλεια της υποθηκευμένης περιουσίας τους, συνεχίζουν να εξοφλούν το εκάστοτε χαράτσι πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο προστατεύουν το ακίνητό τους. Τα ίδια νοικοκυριά ως ψηφοφόροι επιλέγουν τον πολιτικό που υπόσχεται τη συνέχεια του καθεστώτος δικαστικής προστασίας των ακινήτων κι ας πληρώνουν, αγκομαχώντας, τους συνεχώς βαρύτερους φόρους και τιμολόγια επί της περιουσίας. Δεν είναι αυτό το πρότυπο της προστασίας μαφιόζικου τύπου;
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι όλοι οι λαϊκιστές στην Ελλάδα (όπως και σε άλλα κράτη) καταδικάζουν τη λιτότητα, αλλά ποτέ τους φόρους. Είναι, με τον τρόπο τους, συνεπείς: κάθε λαϊκιστής που κατακτά την εξουσία θέλει λεφτά, πολλά λεφτά, ώστε «να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις του». Ο μόνος τρόπος για να βρει ο λαϊκιστής τα χρήματα που απαιτεί η εφαρμογή της επονείδιστης πολιτικής του είναι να αυξήσει τους φόρους. Αύξηση φόρων σε περίοδο παχειών αγελάδων δεν συμβαίνει ποτέ. Σιγά μη χαλάσουν το πάρτι του λαϊκισμού.
Η δημοσιονομική κρίση, όμως, αποτελεί τη βολικότερη δικαιολογία για να βάλει ο ίδιος ή ένας άλλος λαϊκιστής τους βαρύτατους φόρους που έπρεπε να έχουν πληρωθεί πριν από την κρίση μαζί με τους πρόσθετους που φέρνει, αναπόδραστα, η κρίση.
Στο «πρόγραμμα», που επιδιώκει να εμφανίσει ο ΣΥΡΙΖΑ πλάι στο μόνο πραγματικό πρόγραμμα που διαθέτουν τα κόμματα εν Ελλάδι, το Μνημόνιο, κατηγορείται και πάλι, με τον πιο μονότονο τρόπο, για όλα τα δεινά που συμβαίνουν, τον εδώ και πολλά χρόνια πολιτικώς αποδημήσαντα «νεοφιλελευθερισμό». Θεωρούν, μάλιστα, ότι «η κυβέρνηση της Αριστεράς αποτελεί κρισιμότατο οχυρό στον μακρόχρονο αγώνα εναντίον του νεοφιλελευθερισμού»! Είναι καιρός να παραδεχθούμε ότι η η οικονομία θα πάρει μπροστά μόνον όταν θα έχουμε επιτύχει μια τριπλή ενέργεια.
Χρειαζόμαστε εμπιστοσύνη, δηλαδή πολιτική σταθερότητα για ικανό χρονικό διάστημα. Χρειαζόμαστε νέες, μεγάλες, διεθνείς κατά προτίμηση, επενδύσεις. Κυρίως, όμως, χρειαζόμαστε λιγότερους φόρους για τους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις.
Του Μπ. Παπαδημητρίου από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου