Επίσης εμφανίζονται ως οι απόλυτοι προστάτες των Δημοσίων Υπαλλήλων. Δεν τους ενδιαφέρει αν είναι άχρηστοι, αν είναι αργόμισθοι, αν είναι κράτος εν κράτει, αν έχουν μπει με ρουσφέτι (όπως ορθά καταγγέλλουν), αν είναι διεφθαρμένοι μέχρι το κόκκαλο.
Με έναν φανατικό δογματισμό υποστηρίζουν αυτή την πολλαπλά οφελημένη κατηγορία εργαζόμενων υποστηρίζοντας τα προνόμια τους εις βάρος των υπόλοιπων εργαζόμενων.
Παραδόξως για ένα τόσο ιδεολογικοποιημένο χώρο, οπως αυτόν της ελληνικής αριστεράς, σπανίως θα δει κανείς αναφορές είτε στην «Αυγή» είτε στο «Ριζοσπάστη» είτε στην «Ελευθεροτυπία» στον Καρλ Μαρξ ως εμπνευστή αυτών των απόψεων.
Γιατί άραγε; Τι γράφει ο λατρευτός τους Μαρξ για την κάστα των Δημόσιων Υπάλληλων;
Ο Καρλ Μαρξ έτρεφε την ίδια αλλεργία τόσο προς τις κεινσιανες ανοησίες της «τόνωσης της ζήτησης» όσο και για τον ρόλο των κρατικών υπαλλήλων με αυτήν που τρέφουν οι νεοφιλελεύθεροι διανοητές. Αυτό είναι μια αλήθεια την οποία δεν πρόκειται να αποκαλύψει κανείς ινστρούχτορας του ΚΚΕ ή του Συριζα.
Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στο περίφημο κείμενο του Μαρξ «Η 18η Μπρυμερ του Λουιδοβίκου Βοναπάρτη», στην οποία ο Γερμανός φιλόσοφος αναλύει την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί στην Γαλλία τα μέσα του 190υ αιώνα όταν την εξουσία ανέλαβε με πραξικόπημα ο ανιψιός του Ναπολέοντα Λουδοβίκος Βοναπάρτης.
Στο κείμενο αυτό ο Μαρξ ασκεί μια έντονη κριτική της «Ναπολεόντειας Ιδέας» σύμφωνα με την οποία πρέπει να δημιουργείς δημοσιονομικά ελλείμματα για να κάνεις δημόσιες επενδύσεις και διορισμούς στο δημόσιο. Για τον Μαρξ αυτή η πολιτική αποτελεί μια «φάρσα» την οποία σε τελική ανάλυση θα κληθούν να πληρώσουν ακριβά οι φορολογούμενοι: «Ο λαός θα βρει δουλειά! Εγκαίνια δημοσίων έργων!» παρατηρεί σαρκαστικά ο Μαρξ. Για να προσθέσει: «Όμως τα δημόσια έργα αυξάνουν τις υποχρεώσεις των ανθρώπων σε σχέση με τους φόρους».
Σε αντίθεση με τον κ. Τσίπρα ο Μαρξ θεωρούσε απαράδεκτη την ιδέα της προσπάθειας να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας με διορισμούς στο δημόσιο την οποία χαρακτήριζε ως «ευπρεπή ελεημοσύνη»: «Ένας άνεργος πλεονάζων πληθυσμός», έγραφε, «ικετεύει να βρει μια θέση στο δημόσιο ως μια ευπρεπή ελεημοσύνη και προκαλεί την δημιουργία κρατικών θέσεων». Οι διορισμοί στο δημόσιο απλά υλοποιούν το όραμα του Βοναπαρτισμού (και της ΑΔΕΔΥ...): «μια τεράστια γραφειοκρατία, καταστολισμένη και καλοσιτεμένη»
Όμως η υλοποίηση του οράματος της «καταστολισμένης και καλοσιτεμενης» δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας προκαλεί τεράστια δεινά στον φορολογούμενο: «Οι φόροι» γράφει ο Μαρξ με αδαμάντινη νεοφιλελεύθερη καθαρότητα «αποτελούν την πηγή της ζωής για την γραφειοκρατία, τον στρατό, τους παπάδες, την αυλή-εν συντομία την πηγή ζωής και για όλο τον μηχανισμό της εκτελεστικής εξουσίας. Ισχυρή κυβέρνηση ισοδυναμεί με βαριά φορολογία» .
Όμως ο μεγάλος οικονομολόγος δεν θα σταματήσει εδώ. Προλαβαίνοντας κατά μερικούς αιώνες την Αιν Ραντ και τον Μίλτον Φρίντμαν ο Μαρξ θα διακηρύξει ότι η φορολογία είναι κλοπή: «Οι φόροι» γράφει «ληστεύουν και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα από τον χωρικό και τον οδηγούν στην εξαθλίωση». Για τους φορολογούμενους «το μεγάλο και ισχυρό κράτος» που ονειρευθηκαν γενιές κρατιστων από τον γερο-Καραμανλή μέχρι την Αλέκα Παπαρρηγα «έχει καταντήσει ένας βρυκόλακας που ρουφάει το αίμα και το μεδούλι τους»
Για τον κ.Τσίπρα και την κ.Παπαρήγα οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν τμήμα του «εργαζόμενου λαού» που μάχεται για τα δικαιώματα του. Όχι όμως για τον Μαρξ. Σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόσοφο αποτελούν «ένα τρομερό παρασιτικό σώμα που περικλείει την κοινωνία όπως ο εμβρυικός σάκος που καλύπτει το κεφάλι του βρέφους και κλείνει τους πόρους του». Οι δημόσιοι υπάλληλοι σύμφωνα με τον Μαρξ δεν έχουν κανένα οικονομικό λόγο ύπαρξης αλλά αποτελούν μια «τεχνητή κάστα που συνυπάρχει με τις πραγματικές κοινωνικές τάξεις και για την οποία η διατήρηση του καθεστώτος είναι θέμα αυτοσυντήρησης»
Όπως ο φιλελευθερισμός έτσι και ο Μαρξ έχουν εξορισθεί από την Βουλγάτα της ελληνικής αριστεράς. Όπως αποσιωπούν την ανάλυση της θρησκείας που κάνει ο Μαρξ («όπιο του λαού») προτιμώντας να προσκυνούν την «λαϊκότητα της Ορθοδοξίας», έτσι ακριβώς οι ηγέτες του ΚΚΕ και του Συριζα αποσιωπούν και την ανάλυση του Μαρξ για τους δημόσιους υπαλλήλους («παράσιτα») επιλέγοντας να προσκυνούν την ΓΕΝΟΠ την ΟΛΜΕ την ΑΔΕΔΥ και τις τόσες άλλες οβιδειακες μεταμορφώσεις της «καταστολισμένης και καλοσιτεμενης κάστας»
Πηγή
Ασφαλώς θα βρεθούν αρκετοί αμετανόητοι που θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι το αυτονόητο δεν είναι αυτονόητο σε όσα γράφει ο Μαρξ, ότι πρέπει να δεις συνολικά το έργο του και άλλες τέτοιες μπαρούφες.
Οι "αριστεροί", σα γνήσιοι δογματικοί, άκουσαν ότι το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι καλό για τους εργαζόμενους - και πραγματικά, είναι - και έβγαλαν το συμπέρασμα ότι το κράτος , γενικά, είναι κάτι καλό, άρα και το κράτος της δικτατορίας της αστικής τάξης - και τέτοια είναι όλα τα αστικά κράτη, είτε αστική δημοκρατία γράφει το πολίτευμά τους, είτε αστική δικτατορία.
Ξέχασαν, ή, μάλλον, δεν έμαθαν ποτέ, ότι, σύμφωνα με τη διαλεκτική - και την πραγματικότητα - σε διαφορετικές συνθήκες, το ίδιο πράγμα αλλάζει από κακό σε καλό και αντίστροφα. Εκείνο που είναι κακό για τους εργαζόμενους, στον καπιταλισμό - το κράτος - γίνεται καλό, στο σοσιαλισμό.
Για το αστικό κράτος, ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σαφείς : η κρατική μηχανή πρέπει να συντριβεί, δεν πρέπει να μείνει "λίθος επί λίθου". Αυτά, όταν πάρει το προλεταριάτο την εξουσία. Όσο για το τι πρέπει να γίνει όσο βρίσκεται στην εξουσία η αστική τάξη, η απάντηση βρίσκεται πάλι στο Μαρξ : το προλεταριάτο πρέπει να απαιτεί οι κρατικοί υπάλληλοι να είναι υπηρέτες του λαού και όχι αφέντες του, να είναι αιρετοί και ανακλητοί και να πληρώνονται όσο και ένας μέσος εργάτης! Αυτό ακριβώς εφάρμοσε και η Κομμούνα στο Παρίσι το 1872.
Τι ζητάει η «αριστερά» και πρώτο το ΚΚΕ; Δημόσια εκπαίδευση και μάλιστα υποχρεωτική μέχρι τα 18.
Αλλά, έχουμε και χειρότερα : Ο Μαρξ και ο Λένιν ζητούσαν – όσο υπάρχει ακόμα καπιταλισμός – την «αντικατάσταση του ταχτικού στρατού και της αστυνομίας με το γενικό εξοπλισμό του λαού», ή το από το «ένοπλο έθνος». Ο Λένιν, αξιοποιώντας την πείρα των ρωσικών επαναστάσεων, το συγκεκριμενοποίησε στην «παλλαϊκή πολιτοφυλακή».
Για τον τομέα της οικονομίας. Ο Ένγκελς στον «Ουτοπικό και επιστημονικό σοσιαλισμό» είναι κατηγορηματικός : «Μονάχα στην περίπτωση που τα μέσα παραγωγής και κυκλοφορίας, με την ανάπτυξή τους, θα ξεπεράσουν πραγματικά τη δυνατότητα να διευθύνονται από μετοχικές εταιρίες, όταν δηλαδή θα γίνει οικονομικά αναπότρεπτη η κρατικοποίησή τους, μονάχα τότε η κρατικοποίηση αυτή θα είναι μια οικονομική πρόοδος, ένα ακόμα βήμα στο δρόμο για να πάρει η ίδια η κοινωνία στην κατοχή της όλες τις παραγωγικές δυνάμεις, ακόμα κι αν την κρατικοποίηση αυτή την κάνει το σημερινό κράτος».
Έτσι βλέπουμε ότι σε όλους τους τομείς ο Μαρξ και οι μαρξιστές ήταν πάντοτε ενάντια στο αστικό κράτος και ήθελαν να του κόψουν το μακρύ χέρι, σε πλήρη αντίθεση με την ντόπια «αριστερά», που θεοποιεί το αστικό κράτος και κατ'επέκταση τους «λειτουργούς του».
Τελικά οι περισσότεροι Έλληνες αριστεροί είναι απο τα καλάθια...
IL από την Μονταζιέρα :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου