Ακόμα και όσοι μισούσαν τον Α Σαμαρά (γιατί τον μισούσαν και συνεχίζουν να τον μισούν πολλοί) στην ΝΔ, δεν κινήθηκαν εναντίον του στην πρώτη φάση. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς . Και αυτό γιατί ο κομματικός μηχανισμός της ΝΔ (όποιος δηλαδή είχε απομείνει τότε) αλλά και μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων του κόμματος ήθελε να «στηριχτεί» σε έναν ηγέτη που θα κρατούσε το κόμμα ενωμένο και ισχυρό. Και αυτό γιατί ο φόβος μιας νέας οκταετίας ΠΑΣΟΚ, τώρα «τρομοκρατούσε» στελέχη και οπαδούς ενός κόμματος που είχε και αυτό «γλυκαθεί» από τον κυβερνητισμό
Έτσι , πολλοί ήταν αυτοί που «έκαναν την καρδιά τους πέτρα» στην ΝΔ εκείνες τις εποχές και «αγάπησαν» τον νέο αρχηγό.
Και όχι μόνον αυτό αλλά παράλληλα έβαλαν στην άκρη και μια σειρά από ιδεολογικές ή άλλες διαφωνίες τους , όταν είδαν να στήνεται γύρω από τον νέο τότε αρχηγό ένας «αδιαπέραστος» μηχανισμός με πολλά (παρά πολλά) στοιχειά προσωπικού μηχανισμού και ένα νέο σύστημα εξουσίας που «δυστυχώς «μπάταρε» προς τα δεξιά….
Η ανάγκη για ενότητα και διατήρηση του κόμματος ισχυρού υπερίσχυσε των προσωπικών διαφωνιών αλλά και του «πολίτικου μίσους» ορισμένων και στήριζαν τον νέο Πρόεδρο.
Όταν μάλιστα οι αλλοπρόσαλλες κινήσεις του Γ Παπανδρέου ως πρωθυπουργού έδειχναν ότι είναι πολύ πιθανόν τα πράγματα να αλλάξουν σύντομα και το κόμμα να μπορέσει να «ξανακαβαλήσει» στην εξουσία, οι διαφωνίες σχεδόν εξαφανίστηκαν.
Όλοι άρχισαν να βρίσκουν πολύ θετικές και «επαναστατικές» τις προτάσεις συνεργατών του Προέδρου για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, Προτάσεις όμως που όχι μόνον δεν είχαν οι περισσότερες καμία σχέση με την φιλελεύθερη ιδεολογία της ΝΔ αλλά ορισμένες εκινούντο και στα όρια του κρατισμού με κατεύθυνση προς αποτυχημένα οικονομικά μοντέλα του παρελθόντος. Όσες δηλαδή δεν ήταν «εκτός τόπου και χρόνου».
Τα «Ζάππεια 1,και 2» , θεωρήθηκαν επιτυχημένες κινήσεις ακόμα και από αυτούς που έβλεπαν τα λάθη στρατηγικής και τακτικής , γιατί ακριβώς δεν ήθελαν να θεωρηθούν υπονομευτές
Η διαγραφή της κ Μπακογιάννη, που εξέφραζε εκείνη την εποχή την φιλελεύθερη αντίληψη και την «μετρημένη πολιτική» απέναντι σε έναν εκτός πραγματικότητας Γ Παπανδρέου αλλά και με τα προβλήματα να κοντεύουν να «πνίξουν» την χώρα, θεωρήθηκε ως «ένδειξη δύναμης και πυγμής « του Α. Σαμαρά.
Μόνον που ήταν το πρώτο καμπανάκι για το που ακριβώς οδηγείται η παράταξη.
Ένα καμπανάκι που εκείνη την εποχή όμως , κανεις στην ΝΔ δεν ήθελε να ακούσει.
Η αντιμνημονιακή ρητορική και ο αντίστοιχος αγώνας είχε ήδη ξεκινήσει.
Και πολλοί πρώην υπουργώ της ΝΔ έβλεπαν ήδη μπροστά τους και πάλι τα υπουργικά αυτοκίνητα. Αρά δεν είχαν ούτε δυνατότητα και κυρίως καμία διάθεση για να δουν την πραγματικότητα.
Οι υπουργικές καρέκλες τους περίμεναν. Και τους παλαιούς υπουργούς αλλά και μια ομάδα νέων , βουλευτών που είχαν εκλεγεί αφού είχαν θητεύσει σε κρατικές θέσεις. Έβλεπαν λοιπόν και αυτοί την δυνατότητα επανόδου τους σύντομα στην εξουσία και μάλιστα «σε καλύτερες θέσεις». Αρά η στήριξη του Προέδρου, του ισχυρού, στενού αλλά και αδιαπέραστου μηχανισμού που είχε συγκροτηθεί γύρω του , κυρίως με κριτήρια προσωπικής πίστης και αφοσίωσης ήταν γι αυτούς αναγκαίος Όρος για το επόμενο βήμα.
Αρά και η στήριξη της άνευ λογικής και πραγματικού εναλλακτικού σχεδίου, αντιμνημονιακού αγώνα που είχε κηρυχτεί τότε…
Του Π. Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο
Σχετ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου