Ακινησία: η νέα «Μεγάλη Ιδέα» του έθνους...

Αυτοί συνεχίζουν να τιμούν τον «Δεκέμβρη 1944».
Βλέπετε τίποτε το περίεργο σε αυτό;

Η απόσταση από τις εξελίξεις εξαιτίας του άγχους και της αηδίας που σου προκαλούν είναι ίσως μια ένδειξη απελπισίας, έχει όμως και τα πλεονεκτήματά της. Το σπουδαιότερο είναι ότι η απόσταση σού καθαρίζει το βλέμμα. Κοιτάζεις πίσω στα δυόμισι χρόνια προσπάθειας και η εικόνα που βλέπεις είναι ευκρινέστερη - άρα, κάτι αποκομίζεις. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι η εικόνα που βλέπεις δεν έχει αλλάξει. Είναι σχεδόν η ίδια με εκείνη που θυμόμαστε από το καλοκαίρι του 2012. Επί της ουσίας, εκεί που ήμασταν εξακολουθούμε να είμαστε. Λες και όλη τη δύσκολη, ανοδική διαδρομή, που κάναμε τα πρώτα δύο χρόνια της κυβέρνησης, την κάναμε για να ξαναγυρίσουμε στην αφετηρία μας.


Αυτό είναι, νομίζω, το νόημα της άκαμπτης στάσης των εταίρων - δανειστών μας, που προκάλεσε τόσο δυσάρεστη έκπληξη σε όσους, εδώ, πίστευαν ότι από το Μνημόνιο βγαίνεις επειδή, απλά, το θέλεις τόσο πολύ, ώστε το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις. Γιατί οι Ευρωπαίοι να υποχωρήσουν από τις θέσεις τους και γιατί να δεσμευθούν έναντι της Ελλάδας, όταν η ίδια στέκεται πάλι στο σταυροδρόμι του 2012 και αναρωτιέται αν θα πάει από την πλευρά της Ευρώπης (της παρακμάζουσας, έστω, Ευρώπης…) ή από την άλλη, προς Κούβα του Αιγαίου ή τίποτε ακόμη χειρότερο.

Το παράπονο της κυβέρνησης από τη στάση των Ευρωπαίων είναι ότι η σκληρότητα και η αδιαλλαξία από πλευράς τους εξασθενίζει την ίδια την κυβέρνηση, τον φυσικό σύμμαχό τους δηλαδή - και έτσι είναι απολύτως. Ομως, για την εικόνα που σχηματίζουν οι έξω για τη χώρα, η σοβαρότητα μιας κυβέρνησης και οι επιδόσεις της έναντι των στόχων που η ίδια έχει θέσει μετρούν εξίσου με τη γραφικότητα και τις παλαβομάρες της αντιπολίτευσης. Αν όχι και κατά τι περισσότερο. Διότι, από την πλευρά της Ευρώπης, αν σε μια αναμέτρηση έχεις αξιόπιστους συμμάχους, μπλέκεσαι. Αν δεν έχεις, γιατί να μπλεχτείς; Περιμένεις να κατακαθίσει η «ομίχλη του πολέμου» για να δεις τι θα κάνεις.  

Καταλαβαίνω (και δεν μου αρέσει καθόλου) ότι για πολλούς, ίσως για τους περισσότερους, αυτό που περιγράφω παραπάνω ως πρόβλημα για τη χώρα μας όχι μόνον δεν είναι τέτοιο, αλλά είναι αντιθέτως κάτι το επιθυμητό. Από την αντοχή των αντιστάσεων που παρουσιάζουμε ως κοινωνία και κράτος στις αναγκαίες προσαρμογές, καθώς και από τον βαθύ, τον αβυσσαλέο φόβο των πολιτικών που επιχειρούν να τις εισαγάγουν, υποψιάζομαι πια ότι η ακινησία, ως ενσυνείδητη στάση απέναντι στη δυσάρεστη πραγματικότητα, είναι η νέα «Μεγάλη Ιδέα»: η ιδέα που συνέχει τους περισσότερους Ελληνες του καιρού μας. Πιστέψαμε ανοήτως ότι, κάπου εκεί γύρω στο 2004, η εξέλιξη σταμάτησε. Εκεί μας βόλευε να σταματήσει (ήταν, βλέπετε, τα πλουσιότερα χρόνια που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα), εκεί σταμάτησε. Εκτοτε, η προτεραιότητά μας είναι πώς θα επιστρέψουμε στον παράδεισο των πρώτων χρόνων του αιώνα, για να μείνουμε εκεί - ακίνητοι, δεν θα πειράξουμε κανέναν. Απλώς, εμάς εκεί μας αρέσει να είμαστε· και, επειδή η οικουμένη μάς χρωστά τεράστια υποχρέωση, ας μας εξασφαλίσει αξιοπρεπή διαβίωση, αντάξια της ιστορίας μας και της προσφοράς μας. Τι κοστίζει η σωτηρία μιας χούφτας Ελλήνων, μπροστά στη σωτηρία κοτζάμ Ευρωζώνης;

Ωραία ακούγονται όλα αυτά, όπως συμβαίνει με κάθε παραμύθι. Αλλά όσο κι αν εμείς στον Υπαρκτό Ελληνισμό έχουμε αποφασίσει να σταματήσουμε τον χρόνο, δεν σημαίνει ότι θα μας ακολουθήσουν οι άλλοι στον πραγματικό, τον μεγάλο κόσμο, του οποίου ο Υπαρκτός είναι μια τόση δα γωνίτσα. Εμείς, λοιπόν, μπορεί να είμαστε στα ίδια, όμως οι άλλοι έχουν πάει παρακάτω. Μην φαντάζεσθε ότι δυόμισι χρόνια τώρα οι ευρωπαϊκές τράπεζες δεν έχουν ενισχύσει τη θέση τους απέναντι σ’ ένα ξέσπασμα της τρέλας των Ελλήνων...

Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.