 |
| Δεν έχω λόγια. (Που έχω, δηλαδή, αλλά δεν γράφονται...) |
Εντούτοις, από τον σωρό των υποτιθέμενων εξελίξεων, δύο τινά μου κάνουν εντύπωση ― απλώς εντύπωση και τίποτε περισσότερο, το τονίζω. Το πρώτο αφορά αυτή την εντελώς ηλίθια φάρσα σχετικά με τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης. Καταλαβαίνω την άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή μια τέτοια συνάντηση ― είναι περισσότερο από προφανές ότι νομίζει πως με τη συνάντηση μπαίνει στο κάδρο της συνυπευθυνότητας, ενώ η στείρα άρνηση του προετοιμάζει άλλοθι για τα λάθη που θα κάνει αν βρεθεί στη θέση του πρωθυπουργού της χώρας.
Ο Αντώνης Σαμαράς, όμως, τι έχει να χάσει αν δεχθεί τον Τσίπρα στο γραφείο του και του πει: «Θέλω να σου πω πέντε πράγματα, για τα οποία νομίζω ότι πρέπει να είσαι ενήμερος και θα ακούσω ό,τι –μα ό,τι– θέλεις να μου πεις». Τι θα πάθαινε το κύρος του Σαμαρά, αν αργότερα έλεγε στον κόσμο «εγώ τον ενημέρωσα, εκείνος μου είπε να παραιτηθώ»; Νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι ο Τσίπρας εκείνος που θα φοβόταν περισσότερο μη τυχόν βρεθεί σε τέτοια θέση, παρά ο Σαμαράς. Επιπλέον, δε, όσο παραμένει η ασάφεια γύρω από τις προθέσεις της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο ζήτημα, ο Τσίπρας θα μπορεί πάντα να επικαλείται τις ευθύνες της άλλης πλευράς για την ελλιπή ενημέρωσή του από την προηγούμενη κυβέρνηση. (Υπό την προϋπόθεση, πάντα, ότι θα σχηματίσει κυβέρνηση.)
Αν, αντιθέτως, ο Σαμαράς πρόθυμα (και, αν μου επιτρέπετε, ακομπλεξάριστα) προσκαλούσε τον Τσίπρα στο γραφείο του, θα προέβαλλε στην κοινή γνώμη με τον τρόπο αυτόν μια στάση ηπιότητας, λογικής και, συνεπώς, αυτοπεποίθησης και πίστης στους στόχους της κυβέρνησής του. Θα μπορούσε, έτσι, να προσεγγίσει πάλι τους πραγματικούς, όχι τους φαντασιακούς ψηφοφόρους του. Να προσεγγίσει αυτούς που του έδωσαν 30% στη χειρότερη στιγμή του, το 2012· όχι τους άλλους (αποφεύγω χαρακτηρισμούς και παρακαλώ να μου αναγνωρισθεί αυτό...) που έχουν φύγει για πάντα. Και μόνο η περίπτωση της Ραχήλ Μακρή αρκεί, όσο και αν είναι ακραία.
Σε τελευταία ανάλυση, η χώρα έχει ανάγκη για τη σωτηρία της από μια συσπειρωμένη, ει δυνατόν συμπαγή, παράταξη κεντρώων, ευρωπαϊστών και μεταρρυθμιστών· κι ας είναι (που θα είναι) μικρότερη από την πολυσυλλεκτική Δεξιά του παρελθόντος, η οποία δεν μπορεί πια να υπάρξει ξανά. Ο Τσίπρας έχει κάθε λόγο και κάθε συμφέρον για να δραπετεύει σε οράματα του παρελθόντος. Αλίμονο, όμως, αν κάνει το ίδιο και η κυβέρνηση...
Η ιλαροτραγωδία γύρω από μια συνάντηση για την οποία καμία πλευρά δεν θέλει να πραγματοποιηθεί εξελίχθηκε σε ένα bras de fer, όπου στην πραγματικότητα θα κερδίσει εκείνος ο οποίος θα ενδώσει. Εκείνος, δηλαδή, ο οποίος θα δείξει προθυμία να συζητήσει με την άλλη πλευρά. (Ολα αυτά, βέβαια, υπό την προϋπόθεση ότι θέλει κάποιος να απευθυνθεί στους σοβαρούς ανθρώπους, όχι στους ψεκασμένους...)
Το δεύτερο, τώρα, έρχεται να ενισχύσει το πρώτο, καθώς δείχνει πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση. Μόλις προ ημερών, ο Γκίκας Χαρδούβελης μας βεβαίωσε, βγαίνοντας από το Μαξίμου, ότι «η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ». Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά για πρώτη φορά έπειτα από ένα χρόνο άκουσα πάλι υπουργό Οικονομικών να λέει ότι θα μείνουμε στο ευρώ. Να με συγχωρείτε, αλλά δεν υποτίθεται ότι είχαμε απομακρυνθεί κάπως από το χείλος της αβύσσου;
Παρεμπιπτόντως, ακούω την ερμηνεία ότι, με τις κουβέντες αυτές, ο Χαρδούβελης απευθυνόταν στο εσωτερικό της κυβέρνησης για να συνετίσει ή να ταρακουνήσει εκείνους που ωθούν προς σύγκρουση με την Ευρώπη. Μπορεί, δεν το αρνούμαι. Ωστόσο, το ίδιο κάνει. Μα και στον ψυχαναλυτή του –που λέει ο λόγος– να τις έλεγε και εμείς να το μαθαίναμε, το ίδιο θα ήταν...
Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου