Ας το διατυπώσουμε λοιπόν μέσα από την μαρξιστική οπτική (πάντα προτιμούσα τον όρο μαρξική από σεβασμό κυρίως στον ίδιο και περιφρόνηση στους διαδόχους που πάντα τυγχάνουν βασιλικότεροι του βασιλέως).
Στο πρώτο επίπεδο βρίσκονται οι φυσικές προϋποθέσεις παραγωγής, η βλάστηση, οι πρώτες ύλες κλπ. Αυτά αποτελούν τα βασικά συστατικά ενός οικονομικού και κοινωνικού πολιτισμού.
Στο δεύτερο επίπεδο είναι οι παραγωγικές δυνάμεις, τα μέσα παραγωγής και οι σχέσεις μεταξύ τους. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των μέσων παραγωγής και ο καταμερισμός εργασίας όπως τον διατυπώνει το μοντέλο οργάνωσης της εργασίας.
Αν η Ελλάδα είχε μια οικονομία περισσότερο ανοιχτή και ελεύθερη, το κράτος θα είχε μικρότερο ρόλο στο ποιος θα γίνει βιομήχανος, ποιος έμπορος, τι μισθούς θα πληρώνουν αυτοί και ποιους θα προσλαμβάνουν και πως θα τους απολύουν.
Η πολιτική αυτή διαμεσολάβηση γίνεται με το αζημίωτο...
Κάθε νέο πολιτικό καθεστώς στην Ελλάδα, το πρώτο που προσπαθούσε να κάνει ήταν να δημιουργήσει μια φιλική προς το ίδιο επιχειρηματική τάξη. Έτσι ξεκίνησε η ανόρθωση το ’52 με τον Παπάγο, έτσι η Χούντα, έτσι ξεκίνησε και η μεταπολίτευση με τις κρατικοποιήσεις Καραμανλή προκειμένου να αποκόψει το παλιό καθεστώς από ισχυρούς πόλους της οικονομικής του βάσης.
Στην προσπάθεια του Ανδρέα Παπανδρέου και του Μένιου Κουτσόγιωργα να δημιουργήσουν δική τους επιχειρηματική βάση οφείλονται τα σκάνδαλα Κοσκωτά, Πόπωτα κλπ.
Μια χρεοκοπία δεν μπορεί να αφήσει αλώβητη την επιχειρηματική τάξη των πραγμάτων πάνω στην οποία στηρίχθηκε το μεταπολιτευτικό οικονομικό μοντέλο. Αφού με την στήριξη των δανειστών και τα δάνεια των φορολογούμενων διεσώθη το τραπεζικό σύστημα και οι καταθέσεις, το επόμενο βήμα που ακολουθεί είναι η αναδιάρθρωση των τραπεζών.
Κατά τα φαινόμενα λοιπόν τους επόμενους 6 με 12 μήνες θα δούμε την εξάρθρωση πολλών από τα επιχειρηματικά θεμέλια της παλιάς μεταπολίτευσης και την δημιουργία των προϋποθέσεων της νέας μεταπολίτευσης.
Μεταπολίτευση σημαίνει αλλαγή ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού αλλά και σημαντικού μέρους του οικονομικού σκηνικού.
Στην πρώτη φάση της χρεοκοπίας από μερίδα της οικονομικής ολιγαρχίας του πλέον χρεοκοπημένου στις τράπεζες μέρους της, ετέθη στο δημόσιο λόγο το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ και της κρατικοποίησης των τραπεζών με φρεσκοτυπωμένες δραχμές.
Στόχος του σχεδίου ήταν η διατήρηση χρεοκοπημένων επιχειρήσεων μέσω της διαγραφής των δανείων. Μερίδα της επιχειρηματικής ελίτ πρότεινε σε μερίδα της πολιτικής ελίτ την αμοιβαία επιβίωση μέσω της δραχμής και της καταλήστευσης των καταθέσεων...
Εκ του συστάδην και όσοι αντελήφθησαν πως το σχέδιο έχει πιθανότητες που έβγαλαν τα ευρώ έξω για να τα φέρουν αργότερα πίσω ως δραχμές σε πολλαπλάσια αγοραστική αξία... Μεταξύ αυτών και αρκετοί επαναστάτες πολιτικοί.
Το σενάριο αυτό το αποφύγαμε το 2012 όταν η τύχη της χώρα βρέθηκε να κρέμεται και από κλωστή. Τώρα αρχίζει να το αντιλαμβάνεται και η μερίδα των «χρήσιμων ηλίθιων» που τραβούσαν το σκοινί της μονομερούς διαπραγμάτευσης εκείνη την περίοδο.
Την ίδια άποψη εξέφρασαν και μονεταριστές νεοφιλελεύθεροι που με βάση τη θεωρία εκτιμούν πως το ευρώ στρεβλώνει τις συνέπειες της εξυγίανσης μέσω των κανόνων της αγοράς αποκλειστικά. Η άποψη αυτή παραβλέπει πως η ιστορία δεν είναι παρά μια σειρά από ατυχήματα και οι νόμοι της αγοράς δεν λειτουργούν σε κενό αέρος και πως ο τέλειος ανταγωνισμός είναι ιδεατή κατάσταση όπως ο κομμουνισμός.
Η νέα μεταπολίτευση...
Τους επόμενους 6-12 μήνες θα δούμε τις τράπεζες να ξεκαθαρίζουν τα χαρτοφυλάκιά τους από τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια. Σ’ όλη τη μεταπολίτευση υπήρξαν περιπτώσεις επιχειρήσεων που χτίστηκαν με τα λεφτά των άλλων. Με λεφτά δηλαδή, καταθετών και φορολογούμενων που δίνονταν σε επιχειρήσεις παραγωγικές, εκδοτικές και εμπορικές με πολιτικά κριτήρια και μόνο, στην βάση της εξασφάλισης πολιτικής υποστήριξης.
Λίγο πολύ και οι χρηματοδοτήσεις των ιδιωτικών τραπεζών υπόκειντο σε κριτήρια προσωπικών και πολιτικών επιλογών, αφού και οι ιδιωτικές τράπεζες τρεφόντουσαν από το κράτος μέσω των δανεικών της χρεοκοπίας του.
Υπό την επιτροπεία του ΤΧΣ και των δανειστών οι τράπεζες καλούνται να ξεκαθαρίσουν τα χαρτοφυλάκια με κριτήρια τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων και την διάθεση των ιδιοκτητών να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να σώσουν τις επιχειρήσεις τους.
Είναι φυσικό να ακούγονται και να γράφονται πολλά και αντιφατικά. Πόσο μάλλον που πολλές εκδοτικές επιχειρήσεις λαθροβιούσαν για δεκαετίες σε βάρος των φορολογούμενων και με την (χωρίς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια) ανοχή των τραπεζών.
Είναι φυσικό, μερίδιο της οικονομικής ισχύος να αλλάξει χέρια τα επόμενα χρόνια και είναι φυσικό αυτοί που χάνουν την οικονομική και πολιτική ισχύ που είχαν να διαμαρτύρονται, χρησιμοποιώντας ακόμη και πατριωτικές κορώνες στο βαθμό που η λήψη των αποφάσεων δεν θα γίνουν από τα υποχείρια που είχαν σε διάφορους κρίσιμους κόμβους εξουσίας.
Στους επόμενους μήνες θα δούμε να αλλάζει η οικονομική γεωγραφία της χώρας. Να αλλάζει η βάση δηλαδή πάνω στην οποία θα αρθρωθεί το νέο εποικοδόμημα.
Δεν είναι τυχαίο, πως ο κ. Στουρνάρας μετά το υπουργείο Οικονομικών και την απομάκρυνση του σεναρίου εξόδου από το ευρώ, μετακινήθηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος που μέσω της εποπτείας των εμπορικών τραπεζών θα έχει και την εποπτεία αυτής της οικονομικής μεταπολίτευσης.
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου