Το δρόμο όμως για το λουκέτο τον άνοιξε το ΠΑΜΕ με συμπαράσταση του ΣΥΡΙΖΑ και τη συνδρομή της Χρυσής Αυγής που μοίραζε και τρόφιμα στους καταληψίες. Αυτή η Ελλάδα έχει το θράσος να ζητάει επενδυτές και επενδύσεις.
Η Ελλάδα των κομματικοποιημένων συνδικαλιστών όπως του ΠΑΜΕ που αντίθετα με την εργατική βούληση και το πρόβλημα των ανέργων έκλεισαν για 9 μήνες ( το 2011-2012 την χαλυβουργία του Ασπρόπυργου) με συνέπεια την επιδείνωση της οικονομικής θέσης του συγκροτήματος και την διατήρηση (τελικά) μόνο 30 θέσεων εργασίας από τις 450 πριν την κρίση.
Η Ελλάδα πού υπόσχεται ανάπτυξη διώχνοντας στις χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ τις ιδιωτικές βιομηχανίες και βιοτεχνίες και τους έλληνες επιστήμονες και τεχνικούς στον Καναδά, την Αυστραλία και την Ευρώπη.
Η Ελλάδα του κρατισμού των κρατικοδίαιτων , των πελατειακών σχέσεων που δεν κρύβει το μίσος της προς την μεσαία τάξη που την έχει γδύσει φορολογικά έχει την αναίδεια να μιλάει για καλύτερες ημέρες.
Η Ελλάδα των γκαρσονιών της Ευρώπης και των «παλληκαριών» του φραπέ που θεωρεί ότι έχει δικαίωμα να τοποθετείται ανάμεσα στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζητώντας μάλιστα βοήθεια , ενίσχυση, ρύθμιση του χρέους και σκίσιμο των μνημονίων.
Η Ελλάδα των ανεπάγγελτων πολιτικών με πρώτο τους επάγγελμα αυτό του Βουλευτή, του υπουργού ή του Ευρωβουλευτή που ζουν σε βάρος και των ανέργων τόσο της χώρας τους όσο και της Ευρώπης.Η Ελλάδα του διωγμού των 400.000 μικρομεσαίων με πρόσχημα τις οφειλές τους προς τα κρατικά Ταμεία και ντους Οργανισμούς της σπατάλης και της διαφθοράς.
Η Ελλάδα της μίζας, της κλοπής, της αρπαχτής με τους ιδεολόγους της πολιτικούς και τα νέα τζάκια (των ίδιων πολιτικών) στην φυλακή για κλοπές και ρεμούλες σε βάρος των φορολογούμενων που πληρώνουν τα χρέη τους με τα πατρικά τους και με τα χωράφια τους.
Πριν από ένα χρόνο κάπου τον Μάρτιο του 2013 και μετά από 40 διαβήματα των τελευταίων ενεργοβόρων βιομηχανικών επιχειρήσεων (για να βρεθεί τρόπος να μην κλείσουν) και με εντολή του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά μαζεύτηκαν όλες οι διοικήσεις των ενεργοβόρων ομίλων στο υπουργείο Οικονομίας και αναζήτησαν λύση.
Τότε φάνηκε και ο λάκκος των τελευταίων βιομηχανικών συγκροτημάτων της χώρας και η ταφόπλακα που ετοίμαζαν τα κρατικά μονοπώλια ενέργειας και η υποταγμένη σε αυτά κυβέρνηση προβάλλοντας ως αιτία την συγκυρία που οδηγεί στην πτώση των κατασκευών και της οικοδομικής δραστηριότητας.Η σύσκεψη εκείνη στο υπουργείο της πλατείας Συντάγματος έδειξε το τέλος αλλά και την πολιτική πρόθεση να γλυτώσουν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα από την υποχρέωση να διατηρήσουν βιομηχανική παραγωγή στον τόπο θυσιάζοντας βέβαια απαιτήσεις των κρατικών μονοπωλίων ενέργειας.
Είχα παρακολουθήσει τις συζητήσεις λόγω του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος του θέματος και ρώτησα , τότε, τον επικεφαλής του ομίλου της Χαλυβουργίας Ελλάδος κ. Νίκο Μάνεση αν έγιναν κατανοητές οι θέσεις τους από τους αρμόδιου υπουργούς . Θυμάμαι ότι μου απάντησε με εμφανή απογοήτευση : « Μα ποιες θέσεις μας εννοείτε; Εδώ μιλάμε για την ύπαρξη ή όχι της ελληνικής βιομηχανίας . Περί αυτού πρόκειται και όχι για την επιβίωση του ενός ή του άλλου συγκροτήματος».
Οι εξελίξεις τον δικαίωσαν.
Η πραγματικότητα ήλθε στην συνέχεια μέσα στον χρόνο που πέρασε από τον Μάρτιο του 2013 μέχρι σήμερα...
Και ας την δούμε πρώτα από τους άλλους κλάδους που οδηγήθηκαν στην συρρίκνωση ή και στο λουκέτο συγκροτήματα που σημάδεψαν την ελληνική βιομηχανική ιστορία και την βιομηχανική ανάπτυξη.
Πολυεθνικά συγκροτήματα αναψυκτικών που έχουν γράψει ιστορία στην Ελλάδα έκλεισαν τις μισές από τις παραγωγικές εγκαταστάσεις που διατηρούσαν . Χαρτοβιομηχανίες βρέθηκαν στην ανάγκη αναστολής της λειτουργίας τους ενώ περιορίσθηκε αισθητά η παραγωγή των υπολοίπων Μεγάλη τσιμεντοβιομηχανία της Χαλκίδας έπαψε να λειτουργεί για λόγους μη ανταγωνιστικού κόστους. Το ίδια και τα συγκροτήματα επεξεργασίας ξύλου της χώρας που είχαν διακριθεί για τις εξαγωγές. Στην ίδια δύσκολη θέση βρίσκονται οι τελευταίες χημικές βιομηχανίες, τα λιπάσματα, η υαλουργία, και μεγάλες μονάδες οικοδομικών υλικών. Και καταλήγουμε στον χαλυβουργικό κλάδο με την προοπτική λουκέτου στην μονάδα Ασπροπύργου της Χαλυβουργίας Ελλάδος την μόνιμη σχεδόν διαθεσιμότητα στο συγκρότημα της Χαλυβουργικής και την οριστική παύση των θέσεων εργασίας που έκλεισαν στον όμιλο Βιοχάλκο.
Βασική αιτία το υψηλό ενεργειακό κόστος σε μια περίοδο όπου η παραγωγή εξ ανάγκης συρρικνώνεται μέχρι και 90%. Όμως ο ευρύτερος αυτός χώρος της παραγωγής απασχολεί περισσότερα από 700.000 άτομα. Χωράνε όλοι αυτοί στα καφενεία, στις ταβέρνες, στις καφετέριες και στα σουβλατζίδικα που θα μείνουν στον τόπο;
Του Γιώργου Κράλογλου από το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου