Τώρα όμως όλοι γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Κι όμως επιμένουν. Μια απλή ερμηνεία είναι η αντισυστημική διάθεση τιμωρίας ενός πολιτικού συστήματος το οποίο άλλα μας υποσχέθηκε και αντ’ αυτών μας χρεοκόπησε.
Ποια ήταν βασική γραμμή πλεύσης του πολιτικού συστήματος τα τελευταία τριάντα χρόνια: διορισμός στο δημόσιο με αντάλλαγμα την ψήφο, πρόωρη συνταξιοδότηση με αντάλλαγμα την ψήφο, κρατικός συνδικαλισμός σαν καλή επιλογή για προσοδοφόρα καριέρα με αντάλλαγμα ψήφους, κρατικές προμήθειες και δουλειές με αντάλλαγμα πρόσβαση σε εκλογική επιρροή κλπ.
Πως θα αντιδράσει κάποιος όταν θα καταλάβει πως τον έχετε εξαπατήσει μέσω ενός άτυπου κοινωνικού συμβολαίου; Ποιος είναι το κοινωνικό συμβόλαιο; Πως, αν σας αναδείξει σε πολιτικό ή συνδικαλιστή θα εξασφαλίσει 20-25 χρόνια αργομισθίας στο δημόσιο και μετά τα 50 άλλα 40 χρόνια σύνταξης (1.200-2000 ευρώ) με δυνατότητα συμπλήρωσης εισοδήματος με μαύρη εργασία;
Το πιθανότερο είναι να αντιδράσει σαν μαινόμενος ταύρος ή αν πρόκειται για πολλούς σαν ένα πανικόβλητο κοπάδι.
Πρώτα θα σας μουντζώσει και θα ακολουθήσει τον πρώτο που θα υποσχεθεί πως μπορεί να εξασφαλίσει το άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο (επιστροφή στα προ χρεοκοπίας επίπεδα μισθών και συντάξεων) και όταν καταλάβει πως αυτό είναι αδύνατο (δηλ. πως ο σοσιαλισμός με δανεικά είναι αυταπάτη) θα ακολουθήσει αυτόν που υπόσχεται πως θα τιμωρήσει τους πάντες έστω και δια της αυτοκτονίας...
Στο σημείο αυτό τείνουμε τώρα...
Το να γίνει κάποιος κομμουνιστής ή ναζιστής όταν η ζωή του τινάζεται στον αέρα λόγω πολιτικής προδοσίας, έστω και αν και ο ίδιος έχει ευθύνες είναι εύκολο. Οι άνθρωποι εξάλλου έχουμε ταλέντο να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας όταν πρόκειται να καλύψουμε τις ευθύνες μας ή να εφορμήσουμε στον τοίχο του αδιεξόδου επειδή κάποιος κόλλησε μια αφίσα με ένα ανοιχτό παράθυρο.
Το μοντέλο
Το σύστημα τα τελευταία τριάντα χρόνια σε γενικές γραμμές στηρίχθηκε στο εξής απλό σχήμα: Το κράτος δανείζεται και παράγει μισθούς και συντάξεις. Οι μισθοί και οι συντάξεις παράγουν ζήτηση και μισθούς για ένα μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα.
Το μοντέλο αυτό συμπλήρωσαν οι επιδοτήσεις από την Ε.Ε. και τα τραπεζικά δάνεια που εξασφάλισαν από τις διεθνείς αγορές τα χαμηλά επιτόκια ευρώ.
Μόλις μειώθηκαν τα δανεικά στο δημόσιο και οι τράπεζες βρεθήκαν εκτός διεθνών αγορών, μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις και άρα η ζήτηση...
Η μείωση της ζήτησης οδήγησε στην εκτίναξη της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα (κυρίως εμπόριο και εισαγωγές). Οι άνεργοι έφτασαν το 1,5 εκατ.
Ο συνταξιούχος και ο εργαζόμενος στο δημόσιο έχασαν μέρος του εισοδήματος και ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα την θέση εργασίας και το εισόδημα ολοσχερώς.
Οι θυμωμένοι εκ των πρώτων βρήκαν καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ κατά πλειοψηφία και οι δεύτεροι στον ιδιωτικό τομέα φαίνεται πως βρίσκουν καταφύγιο στη Χρυσή Αυγή.
Επιπλέον οι δεύτεροι ζουν στις λαϊκές συνοικίες και πλήττονται από την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά.
Η βάση της αριστεράς ανήκει στη μεσαία τάξη και ζουν σε συνοικίες που δεν πλήττονται από τη μετανάστευση, οπότε διατηρούν ακόμη την πολυτέλεια να είναι διεθνιστές και ανθρωπιστές.
Η ηγεσία της αριστεράς το βλέπει ακόμη πιο καιροσκοπικά καθώς νομίζει πως η αθρόα νομιμοποίηση λαθρομεταναστών θα δημιουργήσει ένα κοινωνικό στρώμα αναγκαίο πολιτικό σύμμαχο για την πολιτική της ηγεμονία.
Δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση προχθές το βράδυ όταν άκουγα το εκλογολόγο Ηλία Νικολακόπουλο να λέει πως ο συνδυασμός του ΣΥΡΙΖΑ στην Αττική είχε τις μεγαλύτερες απώλειες σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές στις λαϊκές συνοικίες που τη μεγαλύτερη άνοδο εμφάνιζε η ΧΑ.
Έτσι εξηγείται η άνοδος της ΧΑ στις φτωχές συνοικίες. Τα υψηλά ποσοστά σε συνοικίες όπως το Κολωνάκι εξηγούνται από τη διάλυση της μεσαίας τάξης κάτω από το βάρος των φόρων και των εισφορών.
Η ευκολία με την οποία δέχεται κάποιος να τον χαρακτηρίσουν ναζιστή ή κομμουνιστή και ενδεχομένως να νιώθει και κάποιου είδους περηφάνια γι’ αυτό, έχει να κάνει με την απενοχοποίηση των ιδεολογιών αυτών από ανθρώπους που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους σε βασικές κοινωνικές παραδοχές.
Μια κοινωνία που απενοχοποιεί στα τηλεοπτικά παράθυρα σταλινικούς και μαοϊκούς που φέρουν την ευθύνη δεκάδων εκατ. θυμάτων, εύκολα θα αποδεχτεί και τους οπαδούς του άλλου μεγάλου μακελάρη της ιστορίας, του Χίτλερ...
Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία...
Επιπλέον, πολλές δεκαετίες κρατικιστικής ιδεολογίας έχουν καταστήσει το μέσο άνθρωπο άβουλο πολιτικό ον που αναζητά κόμμα να τον καθοδηγεί με στρατιωτικό τρόπο (εδώ το ναζιστικό παραστρατιωτικό μοντέλο οργάνωσης του κόμματος μοιάζει πολύ με το λενινιστικό επαναστατικό καθώς και τα δύο δομούνται με στόχο την εξ εφόδου κατάληψη της εξουσίας).
Όσοι εκπαίδευσαν τους ανθρώπους να μην έχουν λόγο και επιλογές στον τρόπο διαχείρισης των ασφαλιστικών τους εισφορών, το πρόγραμμα εκπαίδευσης των παιδιών της διαπραγμάτευσης της αμοιβής κλπ εισπράττουν τώρα τις συνέπειες ενός τρομαγμένου πλήθους που ψάχνει σωτήρες εκχωρώντας τους ελευθερίες.
Με απλά λόγια οι συνέπειες του φόβου απέναντι στην ελευθερία, είναι η βασική αιτία της ανόδου των άκρων του πολιτικού φάσματος.
Σ’ όλα τα παραπάνω προσθέστε και την πίεση από τη γιγαντιαία μετακίνηση πληθυσμών που αναζητούν καλύτερη τύχη σε χώρες πλούσιες συγκριτικά όπως η Ελλάδα... και θα έχετε ένα εκρηκτικό μείγμα...
Του Κ.Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου