Οτι «πιάστηκε επ' αυτοφώρω να συνωμοτεί με κατηγορούμενους για εγκληματικές πράξεις».
Οτι «αποπνέει οσμή ακροδεξιάς ναφθαλίνης».
Ενδεχομένως όμως να μη χρειάζεται θράσος.
Και να αρκεί, ας πούμε, η έλλειψη συναίσθησης ή αυτοσυγκράτησης, η απώλεια κάθε φραστικού και ρητορικού μέτρου.
Ενδεχομένως αρκεί να είσαι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ή να υποδύεσαι τον αρθρογράφο στην «Αυγή».
Αντιθέτως, χρειάζεται σίγουρα τεράστιο θράσος να βγαίνεις την επομένη και να κατηγορείς τον Πρωθυπουργό που έβριζες χθες για «διχαστική και τρομολάγνα ομιλία».
Ομολογώ πως από τη δεκαετία του '90 και μετά, ουδέποτε ζήσαμε στην ελληνική πολιτική τέτοια φραστική και ρητορική εκτροπή.
Θα μου πείτε ότι αποτελεί και αυτή μέρος ενός εκχυδαϊσμού της αντιπαράθεσης που προέκυψε από το 2010 και μετά. Η πολιτική έχει αντικατασταθεί πλέον από την προσβολή, την απειλή και το βρισίδι.
Ακόμη και σήμερα υπάρχουν βουλευτές που μιλούν για «προδότες» και απειλούν τους αντιφρονούντες με «κρεμάλες», «εκτελέσεις» και «λιντσαρίσματα».
Μόλις προχθές ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ απειλούσε πως οι αντίπαλοί του θα σταλούν «σπίτι τους» ή «στο εδώλιο».
Και μόλις χθες η υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε τον τοπικό ανταγωνιστή της ότι είναι «ο άνθρωπος των εργολαβικών συμφερόντων».
Θα μου πείτε ενδεχομένως ότι η φραστική υπερβολή δεν αποτελεί απαραιτήτως πολιτική προσβολή. Κι ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει πως δεν εννοεί πάντα αυτό που λέει.
Να το δεχτώ. Αλλά ποιος ωφελείται ακόμη κι από έναν φραστικό εξτρεμισμό;
Η δημοκρατία; Η πολιτική; Οι πολίτες; Ο δημόσιος διάλογος; Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε καν.
Σε μια χώρα που χρειάζεται ηρεμία για να επουλώσει τα τραύματά της και σε μια κοινωνία που εμφανώς αποβλέπει στον κατευνασμό, η αντιπολίτευση επιμένει να πολιτεύεται με αφόρητη ένταση και αδιανόητη οξύτητα.
Σε τόνους που μαρτυρούν απλώς εκνευρισμό χωρίς να υπηρετούν ούτε το δικό της ζητούμενο.
Διότι κάθε παραπανίσια λέξη της αντιπολίτευσης δεν υποθηκεύει απλώς την πορεία της για την εξουσία. Υποθηκεύει την ίδια τη δυνατότητά της να ασκήσει την εξουσία αν ποτέ ο λαός την καλέσει.
Τότε η ένταση και η οξύτητα θα στραφούν εναντίον της στο πολλαπλάσιο. Τότε η αντιπολίτευση θα ασκείται με ακόμη μεγαλύτερο θράσος, αδιαλλαξία και αμετροέπεια.
Οι πληγές που ανοίγουν σήμερα, τότε θα αιμορραγούν.
Κι αυτό επειδή η ίδια θα έχει νομιμοποιήσει προκαταβολικά την ακραία, απόλυτη και ριζική αμφισβήτησή της.
Δεν ξέρω αν την συμφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου