Άρχισαν τα όργανα...

Ο πρόεδρος αριστερά, η Ραχήλ δεξιά.
Πίσω τους η Ακρόπολη, ενώ γύρω από τον λαιμό και
επάνω στο μπούστο της Ραχήλ διακρίνονται η Αρτα και τα Γιάννενα...

Ωχ! Τελικά, η κατάσταση με τους Λαφαζανιστές-Τσιπριστές είναι πολύ σοβαρότερη από όσο φανταζόμουν... Ας τα πιάσουμε, όμως, από την αρχή. Το γεγονός ότι η χώρα κατόρθωσε να βγει στις αγορές είχε ως αποτέλεσμα τη γρηγορότερη μεταστροφή πεποιθήσεων της παγκόσμιας ιστορίας, τουλάχιστον αφότου ο Κύριος ενεφανίσθη στον Σαούλ καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό: εκείνη τη νύχτα, ο ΣΥΡΙΖΑ κοιμήθηκε αντιμνημονιακός και το επόμενο πρωί ξύπνησε μνημονιακός.

Η μετάλλαξη, όπως σημειώθηκε σε σημείωμα της περασμένης εβδομάδας στη στήλη, σήμανε τη δικαίωση των Λαφαζανιστών. Οχι μόνον επειδή οι τελευταίοι εξαρχής έβλεπαν πέρα από την αντίθεση περί το Μνημόνιο, προβάλλοντας θέσεις οι οποίες ισοδυναμούσαν με το ηρωικό άλμα της Ελλάδος στο βάραθρο του σοσιαλισμού. Αλλά και για τον λόγο ότι, διά της υπεράσπισης του Μνημονίου, οι Τσιπριστές έδειξαν την απίστευτη ρηχότητα της σκέψης τους, η οποία τους στερεί τη δυνατότητα να βλέπουν και λίγο παραπέρα από τη μύτη τους.



Αυτές υπολόγιζα ότι θα ήσαν οι επιπτώσεις των εξελίξεων στο εσωτερικό του συνονθυλεύματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, και η σύνοδος της Κεντρικής Επιτροπής, το περασμένο Σάββατο, επιβεβαίωσε τους υπολογισμούς μου. Διότι ο συμπρόεδρος Αλέξης ξεκίνησε την ομιλία του με άνοιγμα προς τους νεοκομμουνιστές-Λαφαζανιστές. Στη μάχη των ευρωεκλογών, είπε, ο ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ) θα έχει απέναντί του την «ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ελίτ», που σχεδιάζει να βυθίσει την Ευρώπη «σε μια μακρά και παρατεταμένη ύφεση». Αντιθέτως, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ), την οποία ο συμπρόεδρος θεωρεί βεβαία, όχι μόνον θα ανατρέψει την κυβέρνηση, αλλά «θα δημιουργήσει και ένα συντριπτικό ρεύμα αλλαγής σε ολόκληρη την Ευρώπη». Θα αλλάξει «την πολιτική ατμόσφαιρα στην Ευρώπη». Εν ολίγοις, υιοθέτησε ασμένως την ανάλυση των Λαφαζανιστών για τις ευρωεκλογές.

Παρά τη βεβαιότητά του για τη νίκη ωστόσο, ο συμπρόεδρος προχώρησε αμέσως στην ανάπτυξη των σκέψεών του περί το ερώτημα: «Είμαστε έτοιμοι να νικήσουμε;». Και μόνον ότι το έθεσε με τέτοια ευθύτητα και αφιέρωσε σημαντικό μέρος της ομιλίας του στην ανάγκη ενότητας του συνονθυλεύματος, την οποία θεωρεί αναγκαία προϋπόθεση για την (κατά τα άλλα, βεβαία...) νίκη, είναι σαφής ένδειξη της σοβαρότητας των εντάσεων μεταξύ νεοκομμουνιστών και νεοπασοκαρίας στο εσωτερικό του κόμματος. Η ενότητα, τόνισε, είναι κάτι «εκατό φορές πιο αναγκαίο σήμερα από τις εκλογές του 2012». Κατά την ταπεινή γνώμη μου, σαφέστερος τρόπος να ζητήσει την κατανόηση και τη συμπόνοια των Λαφαζανιστών δεν υπήρχε. (Ισως να ήταν ακόμη πιο σαφής, αν τα έλεγε όλα αυτά πεσμένος στα γόνατα...)

Παρ’ όλα αυτά, οι νεοκομμουνιστές, υπό τον αγέρωχο Παναγιώτη Λαφαζάνη, δεν έλαβαν υπ’ όψιν την έκκληση του Αλέξη. Ως γνωστόν, ζήτησαν να συμπεριληφθεί στα αποτελέσματα της συνεδρίασης και πρόβλεψη υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Το ότι το ζήτησαν και μάλιστα μετ’ επιτάσεως αποδεικνύει το χάσμα που χωρίζει τις δύο πλευρές· αφού, χάριν της εσωτερικής διαμάχης τους, δεν δίστασαν να εκθέσουν στο πανελλήνιο τις διαφωνίες τους και μάλιστα σαράντα ημέρες προ των ευρωεκλογών.

Η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο πτερύγων του συνονθυλεύματος καθόλου δεν εκπλήσσει. Διότι οι μεν νεοπασόκοι έχουν ως μόνο κίνητρό τους την κατάκτηση της εξουσίας, χωρίς καλά καλά να ξέρουν τι θα κάνουν όταν την αναλάβουν, οι δε νεοκομμουνιστές είναι νοσηροί ιδεολόγοι, που ελάχιστα διαφέρουν από οιουσδήποτε θρησκόληπτους φανατικούς. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για τη διαφορά που υπήρχε από την αρχή της μεταπολιτευτικής περιόδου ανάμεσα σε πασόκους και κουκουέδες της ίδιας περιόδου. Διαφορά, η οποία κατά καιρούς μπορούσε να αμβλύνεται κάπως επί τη βάσει συγκεκριμένων σκοπιμοτήτων, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν μπορούσε να γεφυρωθεί. Ασφαλώς, δεν είναι φρόνιμο να προβλέπει κανείς τις επιδόσεις των κομμάτων στις εκλογές της 25ης Μαΐου. Την ίδια ώρα όμως απορείς πώς είναι δυνατόν το συνονθύλευμα νεοπασόκων και νεοκομμουνιστών να επιζήσει των συνθηκών που το δημιούργησαν...

Αϊ καράμπα!

«Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή για την πατρίδα μας, τη δύσκολη στιγμή μέσα από μια οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση που ιστορικά (sic) μπορεί να συγκριθεί ως προς τα αποτελέσματά της μόνο με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο». Πρόκειται για απόσπασμα από τη χθεσινή ομιλία του προέδρου Πάνου Καμμένου, κατά την παρουσίαση του ευρωψηφοδελτίου του κινήματός του, για το οποίο διευκρίνισε (την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος...) ότι «θα παραμείνει κίνημα και δεν θα γίνει κόμμα όσο και αν το θέλουν κάποιοι». Εν πάση περιπτώσει, ελάχιστη σημασία έχει τι είπε ο πρόεδρος στην ομιλία του. Διότι, εφόσον κάποιος δεν ντρέπεται να εκφράζει δημοσίως τον ισχυρισμό ότι η χρεοκοπία της χώρας στις αρχές του 21ου αιώνα είναι συγκρίσιμη με τις επιπτώσεις στη χώρα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατοχυρώνει αυτομάτως το δικαίωμα να λέει ό,τι του κατεβαίνει...

Εκ του ασφαλούς

Πόντος; Τι πόντος, βρε παιδιά; Εδώ μιλάμε ότι το καλσόν σχίστηκε στα δύο! «Δεν είμαστε πια στο έλεος του κάθε εκβιαστή και τυχοδιώκτη». Το δήλωσε, παρακαλώ, ο Δημήτριος Λουδοβίκος Ραϋμόνδος Ερνέστος Ουμβέρτος Αρθούρος Αβραμόπουλος, υπουργός Εθνικής Αμύνης, υπουργός Τουρισμού honoris causa και αντιπρόεδρος της Ν.Δ., μετά την επιτυχή έξοδο της χώρας στις αγορές. Συμπεραίνω, ως εκ τούτου, ότι ο Δ. Λ. Ρ. Ε. Ο. Α. Αβραμόπουλος κοιτάζει (με το τρίτο μάτι, φυσικά...) μακριά, πέρα από τον ορίζοντα, προς το πεπρωμένο του· κοιτάζει, δηλαδή, την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας του χρόνου. Εξ ου και το θλιβερό άνοιγμα προς αντιμνημονιακούς...
Του Στ. κασιμάτη από την Κ.