Την περασμένη εβδομάδα ο Γιάννης Βούλγαρης ανακοίνωσε ότι οι «58» θα μετάσχουν στις ευρωεκλογές σε κοινό ψηφοδέλτιο με το ΠΑΣΟΚ. Σχεδόν αμέσως το ΠΑΣΟΚ εξεμάνη και σε ύφος αυστηρό και αφ’ υψηλού τον διέψευσε. Εντάξει, δεν αμφιβάλλω ότι ο Βούλγαρης, άπραγος με τα τερτίπια της πολιτικής, μπορεί να είπε μια κουβέντα παραπάνω, αλλά δεν πιστεύω ότι το έβγαλε από το κεφάλι του. Εσείς, δηλαδή, ποιον πιστεύετε; Να το θέσω αλλιώς: αν δεν είχατε πάνω σας ρολόι, ποιον θα ρωτούσατε να μάθετε την ώρα, τον Βούλγαρη ή τον Βενιζέλο;
Μα, φυσικά, τον Βούλγαρη. Γιατί θα σου πει την ώρα με τρεις λέξεις, ενώ ο Βενιζέλος με καμιά πεντακοσαριά, μέσα στις οποίες δεν θα υπάρχει η ώρα. Σαν μην έφθανε αυτό, το ΠΑΣΟΚ συνέχισε με έναν ακόμη ωραίο καβγά με τη ΔΗΜΑΡ, επειδή η τελευταία τολμά να καλλιεργεί σχέσεις με το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, οι επαφές με το οποίο είναι, ως γνωστόν, αποκλειστικό προνόμιο του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα δε, επιδεικνύοντας τη θρασυδειλία του μικρομέγαλου δεν τα έβαλε με τον Σβόμποντα του ΕΣΚ (πού να τολμήσει;), αλλά με τον μικρό (τη ΔΗΜΑΡ) στον οποίο μιλάει ο Σβόμποντα. Κλασική περίπτωση bullying. Πάμε τώρα στη 17Ν. Αφού την κοπάνησε από τον Κορυδαλλό, ο Χριστόδουλος «Αβερελ» Ξηρός ανακοίνωσε ότι αποφάσισε «να βροντήξει το αντάρτικο τουφέκι του». Αμέσως βγήκε ο Γιωτόπουλος, μετά ο Κουφοντίνας, τέλος δε ο αδελφός του Σάββας, για να αρνηθούν την αυθεντικότητα της συνέχειας της 17Ν, διότι χωρίς αυτούς κάτι τέτοιο δεν νοείται.
Να με συγχωρείτε, αλλά εγώ δεν βλέπω να διαφέρουν σε τίποτε οι δύο συμπεριφορές. Τον ίδιο εγωκεντρισμό και την ίδια μεγαλομανία διαπιστώνω. Και δεν το λέω για να θίξω το ΠΑΣΟΚ· αντιθέτως, το επισημαίνω για να εξάρω το μέγεθος του επιτεύγματός του. Το γεγονός ότι πολιτισμικά η 17Ν είναι και αυτή ΠΑΣΟΚ (πασοκαρία, δηλαδή) αποδεικνύει την επιτυχία του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Του κόμματος που άλλαξε την Ελλάδα, απενοχοποιώντας τα χειρότερα χαρακτηριστικά των Ελλήνων και θέτοντας τον κοτζαμπασισμό σε εντελώς νέα βάση: τον εκσυγχρόνισε. Το ΠΑΣΟΚ ήταν για την Ελλάδα κάτι παρεμφερές με την κοινωνική επανάσταση των sixties στη Δύση. Επειτα από αυτό η Ελλάδα είναι πια κάτι άλλο από αυτό που ήταν. Εγινε ΠΑΣΟΚ. Ολοι μας, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, είμαστε ΠΑΣΟΚ, έστω και αν δεν το ξέρουμε. Από τη Δεξιά ώς την τρομοκρατία. Τι λέμε τώρα;
Για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία το ΠΑΣΟΚ ήταν ό,τι και η κλασική Ελλάδα για τη Δύση. Εδωσε τα φώτα και χάθηκε. Εμείς νομίζουμε, βέβαια, ότι είμαστε οι συνεχιστές της, αλλά οι ξένοι δεν μας δίνουν σημασία. Τι ανάγκη έχουν; Από το 1000 μ.Χ. άρχισαν να βρίσκουν αυτά που τους ενδιέφεραν από τον πολιτισμό των Ελλήνων και να φτιάχνουν τον δικό τους. Με εμάς θα ασχοληθούν; Αν και δεν μας αρέσει καθόλου να το παραδεχόμαστε, στο βάθος το αντιλαμβανόμαστε πάρα πολύ καλά και γι’ αυτό γινόμαστε ζηλότυποι, ανασφαλείς και κομπλεξικοί με το παρελθόν που διεκδικούμε. Οπως ακριβώς και το ΠΑΣΟΚ με την ευρύτερη Κεντροαριστερά στις μέρες μας...
Του Σ. Κασιμάτη από την Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου