Στο τέλος της συζήτησης έφυγα προβληματισμένος. Οχι από όσα είχα ακούσει που ήταν το συνηθισμένο μείγμα απειλών, παραινέσεων και προτροπών.
Έφυγα προβληματισμένος κυρίως με τον συνομιλητή μου.
Αναρωτιόμουν ειλικρινά πώς είναι δυνατόν ένας πολιτικός τόσο χαμηλού βεληνεκούς και περιορισμένης επάρκειας να χειριστεί τη μεγαλύτερη κρίση που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια αργότερα φοβούμαι ότι ο προβληματισμός ήταν βάσιμος. Ο Ρεν αποδείχτηκε μια αποτυχία τυλιγμένη σε μια καταστροφή.
Δεν είναι τυχαίο ότι τώρα ομολογεί πως το μόνο που τον ενδιέφερε την άνοιξη του 2010 ήταν «να αγοράσουμε χρόνο (...) με κανονικό τρόπο» για να αποφευχθούν «δραματικές συνέπειες μετάδοσης» της κρίσης σε άλλα κράτη και στο τραπεζικό σύστημα.
Με άλλα λόγια, ο αρμόδιος επίτροπος ομολογεί ότι ούτε που είχε καταλάβει περί τίνος πρόκειται και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν μη γίνει καμία ζημιά έως ότου καταλάβει.
Μάλιστα, κυρίες και κύριοι.
Αυτοί (και άλλοι τέτοιοι...) ήταν οι άνθρωποι που χειρίστηκαν τις τύχες μας και τις τύχες της ευρωπαϊκής οικονομίας σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία.
Και ο «κανονικός τρόπος» με τον οποίο αγόρασαν χρόνο ήταν ότι μετέτρεψαν το δημοσιονομικό πρόβλημα μιας χώρας της ευρωπαϊκής περιφέρειας σε γενική κρίση του ευρώ!
Προφανώς δεν φταίει μόνο ο Ρεν - είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη για τόσο μικρές πλάτες...
Φταίει ένα ολόκληρο σύστημα κοντόφθαλμης αντίληψης, ανύπαρκτης πολιτικής ικανότητας, εύκολων βεβαιοτήτων και γραφειοκρατικού δογματισμού - ως γνωστόν, η βεβαιότητα και ο δογματισμός αποτελούν το καταφύγιο ανθρώπων που αδυνατούν να σκεφτούν μόνοι τους.
Το πρόβλημα είναι πως (είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει) με τέτοιους έχουμε να κάνουμε.
Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσες ιερεμιάδες και αν αναπέμψει η συμπαθέστατη ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Καλώς ή κακώς, το ευρωπαϊκό σύστημα ούτε που έχει πάρει χαμπάρι ότι ο Τσίπρας δηλώνει υποψήφιος να διαδεχτεί τον Μπαρόζο.
Συνεπώς το ερώτημα αντιστρέφεται. Οχι ποιοι είναι αυτοί, αλλά ποιοι είμαστε εμείς.
Και σε αυτό το ερώτημα δεν υπήρξε (ακόμη) απάντηση.
Ούτε το 2010, όταν ο Παπανδρέου δεν κατάλαβε τα περιθώρια διαπραγμάτευσης που είχε.
Ούτε το 2012, όταν (σε σαφώς χειρότερες συνθήκες) ο Παπαδήμος δεν διαπραγματεύτηκε καν.
Ούτε μετά τις εκλογές, όταν η κυβέρνηση Σαμαρά (μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή) επέλεξε τη στρατηγική του «καλού μαθητή».
Αλλά το ερώτημα εξακολουθεί να υπάρχει.
Και είτε αρέσει στον Σαμαρά, είτε αρέσει στον Τσίπρα, αυτό είναι το πραγματικό ζητούμενο των εκλογών του Μαΐου.
Του Γ. Πρετεντέρη από τα Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου