Υπάρχει λοιπόν μεγάλο πεδίο για τον ορισμό της «σοβαρότητας» ενός ναζιστικού μορφώματος και αδιαπέραστο χάσμα. Δύσκολα μπορεί να αποστιγματιστεί από τον αγκυλωτό σταυρό το μπράτσο του κ. Ηλία Κασιδιάρη κι ακόμη δυσκολότερα να εξαλειφθεί η ρατσιστική ηλιθιότητα από το πρόγραμμά τους. Αν υπήρχε τρόπος να σοβαρευτεί η Χρυσή Αυγή θα έπαυε να είναι Χρυσή Αυγή· θα γινόταν μια ακροδεξιά εκδοχή τύπου Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Το ερώτημα, όμως, είναι άλλο και γι’ αυτό ο θόρυβος κατά του κ. Μπάμπη Παπαδημητρίου γίνεται για λάθος λόγους. Ας θεωρήσουμε ότι με κάποια έστω ασαφή κριτήρια «σοβαρεύεται» η Χρυσή Αυγή. Αποκηρύσσει το παρελθόν της, ζητεί συγγνώμη για τα εγκλήματα των μελών και στελεχών της και ο κ. Κασιδιάρης στέλνει λουλούδια στην κ. Λιάνα Κανέλλη και στην κ. Ρένα Δούρου ως έκφραση έμπρακτης συγγνώμης.
Ομως, με ποια λογική η «Αργυρή Αυγή» θα στηρίξει τις προσπάθειες της νυν κυβερνητικής πλειοψηφίας για την αναχαίτιση της κρίσης; Πιθανότερο είναι να συνταχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ (ακόμη κι αν αυτός δεν τη θέλει) στο αντιμνημονιακό μέτωπο, παρά να γίνει «συστημική», ό,τι κι αν σημαίνει το τελευταίο.
Ο μεταπολεμικός διαχωρισμός Δεξιά-Αριστερά έπαψε πλέον να υπάρχει για να αναστηθούν οι παρατάξεις του παρελθόντος. Εδώ, βλέπουμε τον κ. Αντώνη Σαμαρά να συνεργάζεται με τον κ. Φώτη Κουβέλη και τον κ. Αλέξη Τσίπρα να συναντάται με τον κ. Πάνο Καμμένο, υπάρχει περίπτωση μια «σοβαρή» ακροδεξιά να συνομολογήσει στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας; Αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο, από το ακατόρθωτο να υπάρξει κάποτε μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή.
Επομένως, είναι τσάμπα κόπος και τσάμπα λόγος όσα θρυλούνται περί συνεργασίας των δεξιών δυνάμεων σε μια προσπάθεια να διατηρήσει η Ελλάδα την ευρωπαϊκή επιλογή. Εξάλλου, όπως αποδείχθηκε και το 1963, η βαθιά Δεξιά ήταν ο χειρότερος πολέμιος των εκσυγχρονιστών Δεξιών, που υπήρξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Του Πάσχου Μανδραβέλη από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου