Το πρόβλημα είναι η κινητικότητα των διοικητικών υπαλλήλων. Σύμφωνα με τα σχέδια που απεργάζεται η κυβέρνηση, θα μετακινηθούν περίπου 1.300 εργαζόμενοι, θα φύγουν δηλαδή από κάποια πανεπιστήμια και θα πάνε σε άλλα. Οι μισοί θα πάνε αλλού, σε άλλες σχολές, οι άλλοι μισοί θα πάνε σπίτι τους. Μπορεί άραγε κάποιος να πει πόσοι υπάλληλοι ακριβώς χρειάζονται για να λειτουργήσουν οι σχολές; Γιατί, αν δεν γνωρίζουμε πόσες θέσεις απαιτούνται για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, δεν μπορούμε να πάρουμε θέση ούτε υπέρ ούτε κατά.
Ας δούμε, όμως, την πραγματικότητα μέσα από παραδείγματα. Οι υπάλληλοι στις γραμματείες δεν βρίσκονταν στη θέση τους επαρκείς ώρες για να εξυπηρετήσουν τους φοιτητές. Δεν κάλυπταν πάντοτε το ωράριο που ορίζει ο κώδικας ούτε προσέρχονταν όλες τις ημέρες που θεωρούνται εργάσιμες για τους δημοσίους υπαλλήλους. Αυτά τα λένε διδάσκοντες, δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας. Υπήρχαν τμήματα με γραμματείες που άνοιγαν για το κοινό στην πολυτελή ώρα των 11 π.μ., για να κλείσουν λίγο αργότερα. Υπήρχαν υπάλληλοι απρόθυμοι, αργοί, ανόρεκτοι. Αρκούν, όμως, αυτές οι μομφές για να γίνει αραίωση στα κουτουρού; Μάλλον όχι.
Στον μικρόκοσμο των πανεπιστημίων καταγράφονται όλα τα νοσηρά χαρακτηριστικά του δημόσιου τομέα. Χαρακτηριστικά που έχουν τη ρίζα τους στην ασάφεια των καθηκόντων, στην ελλιπή επιμόρφωση, στην απουσία ελέγχου παραγωγικότητας. Σε ένα οργανωμένο κράτος πρώτα τίθενται αυτά ως όροι και κατόπιν λαμβάνονται αποφάσεις για προσλήψεις ή απολύσεις. Αυτά, όμως, δεν μετράνε στην παρούσα συγκυρία που μπορεί να περιγραφεί με την έκφραση «από το ένα άκρο στο άλλο». Από το προσωπικό που πλεόναζε, πάνε τώρα για προσωπικό που δεν επαρκεί ούτε για τα βασικά.
Το κλείσιμο των πανεπιστημίων δεν είναι μια ακόμη παράπλευρη απώλεια ενός οικονομικού πολέμου. Ούτε αποκτά αξία λόγω κοινωνικού αυτοματισμού, με τους γονείς να καταριούνται και τους φοιτητές να εξανίστανται. Οι αποφάσεις των πρυτάνεων αφορούν κάτι πολύ πιο σημαντικό από το χάσιμο ενός εξαμήνου σπουδών. Δεν σχετίζεται καν με την υποβάθμιση της δημόσιας Παιδείας. Αυτή τη στιγμή γινόμαστε μάρτυρες της παράλυσης του κρατικού μηχανισμού. Καταρρέει το ίδιο το κράτος, καταρρέει η μορφή με την οποία το φαντάστηκαν όσοι εργάστηκαν για τη σύστασή του. Κλείνει το Καποδιστριακό και σκοτεινιάζει το όραμα του Καποδίστρια.
Ακούγονται διάφορες ιδέες για την άσκηση πίεσης από κάτω προς τα πάνω κι από πάνω προς τα κάτω. Ακούστηκε πρόταση για διακοπή μισθοδοσίας όλων των εργαζομένων στην ανώτατη εκπαίδευση. Αυτό ξέρουμε πού θα οδηγήσει: θα πιαστούν στα χέρια φοιτητές με καθηγητές, διοικητικοί με γονείς και πάει λέγοντας. Οσοι διαφωνούν με τη Σύγκλητο θα είναι οι ρουφιάνοι απεργοσπάστες, όσοι συμφωνούν θα είναι οι τσάμπα μάγκες και το πλέγμα των μικροσυμφερόντων θα οδηγήσει μακροπρόθεσμα σε μεγαλύτερο κακό: περισσότερες ζωές νέων ανθρώπων σε εκκρεμότητα, μεγαλύτερη ένταση στις διεκδικήσεις και στο τέλος της περιπέτειας πρόβλημα επιβίωσης για όλους.
Στο διά ταύτα: δεν μπορεί ούτε η κυβέρνηση να διώχνει στα τυφλά, δεν μπορεί ούτε η Σύγκλητος να αναστέλλει όλες τις λειτουργίες. Υπάρχουν συγκεκριμένα δεδομένα, που αφορούν τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης, που αφορούν την απρόσκοπτη λειτουργία των σχολών, που αφορούν το παραγόμενο έργο κάθε διοικητικού υπαλλήλου. Αυτά δεν μπαίνουν σε τσουβάλια ούτε παζαρεύονται με όρους «όλα ή τίποτα». Ισχύει και για τις δύο πλευρές που διαπραγματεύονται.
Της Λώρης Κέζα
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου