Γιατί χωρίς αποδείξεις, το πιθανό είναι μόνο πιθανό και παραμένει πιθανό στους αιώνες των αιώνων αμήν. Τουλάχιστον σε μια ευνομούμενη πολιτεία, αλλιώς γνωστή και ως Δημοκρατία.
Δεν έχω γνώσεις συνταγματολόγου, αλλά η φορολογία βάσει τεκμαρτού εισοδήματος αν δεν είναι θα έπρεπε να είναι αντισυνταγματική. Διότι μου φαίνεται αδιανόητο να κατηγορείς τον άλλο για κλέφτη και να τον φορολογείς για εισόδημα που υπολογίζεις ότι έχει, χωρίς απτά στοιχεία και χωρίς να του δίνεις τη δυνατότητα υπεράσπισης.
Μα οι περισσότεροι φοροδιαφεύγουν, θα μου πείτε. ΟΚ, αλλά ακόμα κι αυτό πρέπει να αποδειχτεί έμπρακτα. Επιπλέον, οι περισσότεροι δεν είναι όλοι. Ακόμη και ένας μόνο να υπάρχει στην Ελλάδα που να μη φοροδιαφεύγει, σημαίνει ότι ο κάθε φορολογούμενος έχει πιθανότητα μία στα 10 εκατομμύρια να είναι εντάξει. Κι αυτή η πιθανότητα στον πολιτισμένο κόσμο διερευνάται. Είθισται.
Κοιτάτε ας πούμε τη γίνεται στην παρακάτω περίπτωση:
Άνεργος έχει σπίτι στ’ όνομά του που αποκτήθηκε από τους γονείς του. Φορολογείται κατά τεκμήριο για εισόδημα που δεν έχει. Σου λέει ‘για να έχεις αυτό το σπίτι έχεις τόσα έσοδα’. Χωρίς να λάβει υπόψη του ότι εσύ μπορεί α) να ζεις με μέλι και ακρίδες β) να έχεις φεσώσει τη μισή περιφέρεια πρωτευούσης γ) και τα δύο αυτά μαζί. Μπορεί βέβαια, όπως είθισται στις ελληνικές οικογένειες, να σε συντηρούν οι γονείς σου, η θεια σου ή ένας ξάδελφος απ’ τ’ Αμέρικα. Σε αυτή την περίπτωση θεωρείς τη φιλανθρωπική στήριξη της οικογένειας (ή κ οποιαδήποτε άλλου) εισόδημα του ανέργου το οποίο φορολογείς. Ποιος θα τον πληρώσει όμως αυτόν το φόρο; Πάλι οι γονείς – φιλάνθρωποι των ανέργων. Αντί να πάρουν φοροαπαλλαγή για την πολύτιμη βοήθεια που προσφέρουν χωρίς την οποία ολόκληρη η ελληνική κοινωνία θα είχε ήδη καταρρεύσει, χαρατσώνονται επιπλέον. Από τη μία το Κράτος εισπράττει εισφορά αλληλεγγύης για τους άνεργους, απ’ την άλλη φορολογεί την αλληλεγγύη του γονιού προς το άνεργο παιδί του φορολογώντας το κατά τεκμήριο.
Όμως το εγγενές ελάττωμα της φορολόγησης κατά τεκμήριο έχει δύο όψεις: όπως μπορεί να υπερεκτιμά το πραγματικό εισόδημα, εξίσου καλά να μπορεί και να το υποεκτιμά.
Μπορεί κάποιος να δηλώνει άνεργός και να βγάζει στην πραγματικότητα μαύρα πολύ παραπάνω απ’ το τεκμαρτό του. Γι’ αυτό και η ανθρώπινη λογική θα έλεγε πως η εφοριακός που κάνει σωστά τη δουλεία του χρησιμοποιεί τον υπολογισμό του τεκμαρτού ως αφετηρία, ως βάση διερεύνησης της κατηγορίας για φοροδιαφυγή κι όχι ως αυταπόδεικτο θέσφατο. Πως ένας αστυνομικός ξεκινάει από ενδείξεις για να φτάσει ή μη στις αποδείξεις; Το τεκμαρτό είναι ένδειξη κι όχι απόδειξη.
Όμως για να ψάξει γι αποδείξεις ο εφοριακός θα πρέπει α) να ξεκολλήσει τον πισινό του απ’ την καρέκλα β) να αποκτήσει αλλεργία στο λάδι γ) και τα δύο αυτά μαζί. Κατά πόσο είμαστε ικανοί να αποκτήσουμε φορολογική νομοθεσία που να ευνοεί την εργατικότητα, την εντιμότητα και αν μη τι άλλο την κοινή λογική;
Συνοψίζω: Αν και κατανοώ τη χρήση του τεκμαρτού εισοδήματος για διερευνητικούς λόγους, για βάση είσπραξης φόρου τη θεωρώ εντελώς απαράδεκτη. Η φορολογία με βάση το τεκμαρτό εισόδημα είναι μια καταδίκη για φοροδιαφυγή χωρίς στοιχεία και χωρίς καν δίκη. Τελεία.
Πηγή :alienellin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου