Ποιος πιστεύει πια στην βιομηχανία του τόπου. Ποιος νοιάζεται γι΄ αυτό που λέγεται βιομηχανία. Ποιος θυμάται ότι κάποτε, μέχρι το 1975, είχαμε και υπουργείο Βιομηχανίας. Το υπουργείο που αφανίσαμε σιγά-σιγά και το διαλύσαμε το 1982 μετατρέποντάς το σε μια απλή Γενική Γραμματεία Βιομηχανίας. Αυτόν τον τελευταίο «σκελετό» της κρατικής μηχανής, με αρμοδιότητα την βιομηχανία, τον κράτησαν κυριολεκτικά στις πλάτες τους οι «πρόσφυγες» υπάλληλοι του πρώην υπουργείου Βιομηχανίας που τώρα καλούνται να τον «ενταφιάσουν» γιατί διαλύεται και η Γενική Γραμματεία Βιομηχανίας.
Έτσι γιατί στην Ελλάδα η βιομηχανία και τα φουγάρα ήταν, είναι και θα είναι διαβολικό κατασκεύασμα.
Για αυτό κανείς... δεν θέλει να θυμάται ότι η βιομηχανία του τόπου υπήρξε ο μεγαλύτερος εργοδότης ακόμη και από το σοβιέτ κράτος-πατερούλη όταν οι κρατικοί υπάλληλοι ήταν (όπως σωστά επισημαίνουν σχολιαστές) σαν εκείνους που βλέπαμε στις ελληνικές ταινίες του 1960.
Τότε που η φτωχή Ελλάδα είχε φτωχούς κατοίκους.
Πριν δηλαδή τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό του Ανδρέα Παπανδρέου όπου η Ελλάδα παρέμεινε φτωχή αλλά «περιέργως» με πλούσιους κατοίκους οι οποίοι πλούτισαν χωρίς να ξέρουν ότι τα πλούτη ήταν δανεικά και θα τους έπαιρναν πίσω μετά από 30 χρόνια.
Και τότε όμως, στην καρδιά του ανύπαρκτου σοσιαλισμού του ΠΑΣΟΚ, η βιομηχανία είχε συμμετοχή στο ΑΕΠ λίγο πάνω από το 18%. Και τότε ήταν μεγάλος εργοδότης με περίπου 1.000.000 εργαζόμενους με την άριστη δουλειά των οποίων η ελληνική βιομηχανία ενοχλούσε την Ευρώπη με την παρουσία και τις εξαγωγές της.
Αλλά για την Ελλάδα της «κουλτούρας» τα φουγάρα ήταν « σήμα κατατεθέν» του καπιταλισμού και δεν είχαν καμιά δουλειά στην χώρα που είχε πρότυπο τον Καντάφι...
Μαζί λοιπόν με την πετρελαϊκή κρίση του 1973 και την ένταξη μας στην τότε ΕΟΚ (με άθλιες προϋποθέσεις ανταγωνιστικότητας) ρίξαμε και τους Έλληνες βιομήχανους στον Καιάδα της κρατικίστικης οικονομίας ως τυχάρπαστους, τυχοδιώκτες, πλουτοκράτες, απάτριδες και εχθρούς του λαού.
Τι δεν προσέξαμε όμως.
Ότι μαζί με αυτούς τους «φουσκωτούς» κυρίους με τα πούρα στα χέρια (όπως τους έβλεπαν και τους βλέπουν ακόμη οι «επαναστάτες χωρίς αιτία») γκρεμίσαμε και την βιομηχανία του τόπου.
Και την αντικαταστήσαμε με τους κρατικοδίαιτους έτσι ώστε να μην έχουν τα πολιτικά κόμματα σχέσεις και ανοίγματα... προς την βιομηχανία.
Προσθέσαμε στον κλάδο των κρατικοδίαιτων και τους μεσάζοντες και έτσι φτιάξαμε την καινούργια σούπα της οικονομίας...
Μόνο που αυτός ο καινούργιος επιχειρηματικός κλάδος της διαπλοκής και των σκοτεινών συμφερόντων δεν είναι ούτε μεγάλος εργοδότης ούτε μπορεί να σύρει την οικονομία.
Δεν είναι λοιπόν που αφανίσαμε τους βιομήχανους γιατί δεν ήταν καλής ποιότητας και δεν μπορούσαν να στηρίξουν τις επιχειρήσεις τους στον ανταγωνισμό και στην παγκοσμιοποίηση (αυτά βρίσκουν μόνο ως αιτίες οι λάτρεις του ελληνικού σοβιετισμού), αφανίσαμε και την δυνατότητα να ξαναχτιστεί η βιομηχανία στην Ελλάδα έστω και με εισαγόμενους «παίκτες».
Δεν είναι ότι εγκαταλείπουμε και πολιτικά και διοικητικά την βιομηχανική δράση, δεν ακούμε και όσους έχουν μείνει και μετριόνται μεταξύ τους για εκείνα που μπορούμε να κάνουμε για να ξαναχτίσουμε βιομηχανία στον τόπο και να αναστυλώσουμε τα σημερινά κουφάρια που προκάλεσε η πολιτική αδιαφορία για την εγχώρια παραγωγή.
Θα μπορούσα να επικαλεσθώ πολλά παράδειγμα εγκληματικής πολιτικής και μίσους για την βιομηχανία τόσο από τα κόμματα όσο και από τους συνδεδεμένους μαζί τους εργατοπατέρες.
Θυμίζω μόνο αυτά που έχω αναφέρει και σε άλλο πρόσφατο σημείωμά μου.
Οι προτάσεις όλων των βιομηχανικών Οργανώσεων για την λύση ενός και μόνο άλυτου για 30 χρόνια βιομηχανικού προβλήματος, της χωροταξίας της βιομηχανίας στην Ελλάδα και των διαδικασιών για την χορήγηση αδειών εγκαταστάσεως και λειτουργία έχουν διατυπωθεί σε τόμο 780 σελίδων!!
Οι προτάσεις για την συνύπαρξη της περιβαλλοντικής πολιτικής με την πολιτική βιομηχανικής ανάπτυξης ξεπερνούν τις 500 σελίδες.
Οι προτάσεις για την ενίσχυση των βιομηχανικών εξαγωγών είναι διατυπωμένες σε 15 υπομνήματα 150 σελίδων συνολικά.
Σε αυτά προσθέτω και ορισμένα που ελέχθησαν (έξω από τις επίσημες πολιτικές και άλλες ομιλίες, στις Γενικές Συνελεύσεις των βιομηχανικών Οργανώσεων) από μέλη των Οργανώσεων που απομένουν στον χώρο.
Βεβαιώνουν λοιπόν οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες ότι αν γίνει ανάπτυξη δεν πρόκειται να έχει μπροστάρη την βιομηχανία για πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία του τόπου.
Γιατί η Ελλάδα χάνει ήδη κλάδους -«ατμομηχανή» όπως την χαλυβουργική βιομηχανία, την μεταλλουργική βιομηχανία, την βαριά βιομηχανία οικοδομικών υλικών, την βιομηχανία εφαρμογής ηλεκτρισμού, την χημική βιομηχανία και την ναυπηγική βιομηχανία.
Ό,τι μείνει θα είναι ανταγωνιστικό και από τα Σκόπια και από την Αλβανία και από την Τουρκία. Διαβατήριο για την Ευρώπη θα είναι δύσκολο να «εκδοθεί»...
Του Γιώργου Κράλογλου από το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου