Καλός ο σουρεαλισμός, αλλά για την Τέχνη και όχι για τον συνδικαλισμό ...

Το σουρεαλιστικό σκηνικό που στήθηκε στην Ελλάδα με πρωταγωνιστές τους συνδικαλιστές δεν έχει προηγούμενο:

Η ΑΔΕΔΥ οργάνωσε απεργία για την ΟΛΜΕ, στην οποία η τελευταία δεν έλαβε μέρος, αλλά στελέχη της κατέβηκαν στον χώρο του συλλαλητηρίου για να προπηλακίσουν στελέχη του τριτοβάθμιου σωματείου τους. 

Το ΠΑΜΕ κατηγόρησε για απεργοσπασία την ΟΛΜΕ (επειδή δεν έλαβε μέρος στην απεργία) και η ΟΛΜΕ κατηγόρησε για απεργοσπασία την ΑΔΕΔΥ (επειδή δεν δέχθηκε να κηρύξει απεργία κατά την πρώτη ημέρα των πανελλαδικών εξετάσεων).

Οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης είχαν επιστρατευθεί, αλλά στις συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων τους έλαβαν απόφαση (όσοι πήγαν) υπέρ της απεργίας που γνώριζαν ότι δεν θα γίνει – προφανώς για την τιμή των όπλων και πλέον ως αντίδραση στην πολιτική επιστράτευση.

Ο Αλέξης Τσίπρας πήγε στην γενική συνέλευση του ΣΕΒ για να καταγγείλει τους βιομηχάνους επειδή δεν κάθονταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Αλλά όταν εκείνοι, την επομένη, πήγαν στις διαπραγματεύσεις, απουσίαζαν οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ. 

Και ενώ (οι του ΣΕΒ) έχουν με ψήφισμα της γενικής τους συνέλευσης δηλώσει ρητά ότι δεν θα καταργήσουν το επίδομα του γάμου, αρνήθηκαν να το δώσουν γραπτώς – δηλαδή το ψήφισμά τους τι είναι, λόγια του αέρα;


Επομένως, τι πρόβλημα είχαν να δώσουν μια ακόμη διαβεβαίωση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, διευκολύνοντας την κατάσταση;

Προφανώς για την τιμή των όπλων κι’ αυτοί, αδιαφορώντας για τις επικοινωνιακές συνέπειες – ή μήπως άλλα λένε στα ψηφίσματά τους και άλλα σκοπεύουν να πράξουν;

Όλα αυτά τα σχιζοφρενικά, συνέβησαν μέσα στις τελευταίες τρεις μέρες – απανωτά. 

Και προβάλλει το ερώτημα: Ποιος και τι κερδίζει από όλα αυτά; 

Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από το χάος της ασυνεννοησίας;

Είναι αυτό συνδικαλιστικό κίνημα, όταν δεν μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα;

Μόλις λίγες μέρες νωρίτερα, στις 10 Μαΐου, επήλθε συμφωνία ΟΤΟΕ και Τραπεζών για τις κλαδικές συμβάσεις.

Αυτή τη στιγμή, οι τραπεζοϋπάλληλοι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι χωρίς να κινδυνεύει η δουλειά τους – όπως μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι και οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ, οι συνδικαλιστές των οποίων επίσης έχουν καταλήξει σε συμφωνία με την διοίκηση του Οργανισμού.

Η ΟΤΟΕ, χωρίς να ταλαιπωρήσει κανέναν, κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφη την Κλαδική της Σύμβαση και να διασφαλίσει την εργασία όλων για όσο διαρκεί αυτή, δηλαδή για 2,5 ολόκληρα χρόνια (μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2015) μέσα στην ύφεση και στην κρίση – ήθελα να ήξερα πώς θα γινόταν αυτό αν οι τρισκατάρατοι Ευρωπαίοι δεν είχαν αποφασίσει για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Αυτό, δεν επετεύχθη χωρίς θυσίες: Τα κλιμάκια του Ενιαίου Μισθολογίου μειώθηκαν κατά 6%, ανεστάλη η χορήγηση του επιδόματος ισολογισμού, ρυθμίστηκε η λειτουργία ορισμένων Κεντρικών Υπηρεσιών σε τρεις βάρδιες από τις 8.45 έως τις 19.00, με εθελοντική συμμετοχή των εργαζομένων στη δεύτερη και την τρίτη βάρδια, αλλά με διατήρηση του σημερινού νόμιμου συνολικού ημερήσιου χρόνου εργασίας, ο οποίος μειώνεται κατά 1 ώρα όταν ο χρόνος ολοκλήρωσης της τρίτης βάρδιας είναι η 19.00 ενώ, με ταυτόχρονη θέσπιση κοινωνικών κριτηρίων όσον αφορά στη συμμετοχή των εργαζομένων σ’ αυτές τις βάρδιες.

Παράλληλα, συμφωνήθηκε ρύθμιση των Στεγαστικών Δανείων στους εργαζομένους με την Κλαδική Συλλογική Σύμβαση εργασίας (ΣΣΕ) του 1984.

Προφανώς, υπήρξαν απώλειες για τους εργαζόμενους. 

Αλλά διασφαλίστηκε το μέγιστο, που είναι η συνέχιση της εργασίας τους. 

Και επιπλέον, η ΟΤΟΕ αναβαπτίστηκε συνδικαλιστικά, ανανέωσε το κύρος της, έγινε ένας αξιόπιστος συνομιλητής για τους εργοδότες των τραπεζοϋπαλλήλων.

Αν είχε χτυπήσει τη γροθιά στο μαχαίρι, τι θα συνέβαινε;

Προφανώς, κάποιοι θα απολύονταν και οι άλλοι θα διατηρούσαν μεν το ύψος των αποδοχών τους, αλλά μέσα σε ένα καθεστώς τρομερής ανασφάλειας.

Ερώτημα: Είναι χειρότεροι συνδικαλιστές από αυτούς της ΟΛΜΕ που πλέον έχουν χάσει εντελώς τον έλεγχο;

Διότι, ως γνωστόν, ουδέποτε οι ακρότητες και οι μαξιμαλισμοί ωφέλησαν το συνδικαλιστικό κίνημα.

Και δεν μπορεί να είναι στραβός ο γιαλός για όλους και μόνο η ΟΛΜΕ να αρμενίζει ίσια.

Στις 17 Απριλίου 2013, στον ΟΤΕ, υπογράφηκε μεταξύ της διοίκησης και των εκπροσώπων των εργαζομένων (ΟΜΕ-ΟΤΕ), μια πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για το ωράριο εργασίας στα εμπορικά καταστήματα του Οργανισμού.

Η συμφωνία προβλέπει ότι το ωράριο εργασίας των υπαλλήλων στα μεγαλύτερα καταστήματα του ΟΤΕ υπολογίζεται πλέον με βάση το σύνολο των ωρών εργασίας σε επίπεδο τριμήνου.

Οι εργαζόμενοι συμφώνησαν να εργάζονται από 3 έως 9 ώρες ημερησίως, με το πρόγραμμα εργασίας να είναι μηνιαίο.

Στην περίπτωση μειωμένης ή αυξημένης εργασίας, οι τυχόν επιπλέον ή λιγότερες ώρες εργασίας θα συμψηφίζονται με αντίστοιχα μειωμένη ή αυξημένη εργασία εντός του ίδιου τριμήνου.

Έτσι, και οι εργαζόμενοι εξασφάλισαν την εργασία τους και η διοίκηση του Οργανισμού μπορεί να εφαρμόσει το σχέδιό της για αύξηση της κερδοφορίας: Τα καταστήματα του ΟΤΕ είναι πλέον συνεχώς πλήρως στελεχωμένα, με αποτέλεσμα περισσότερο ευχαριστημένους πελάτες και περισσότερα κέρδη για την εταιρία (που εξασφαλίζουν την εργασία των υπαλλήλων).

Είναι χειρότεροι συνδικαλιστές οι της ΟΜΕ-ΟΤΕ από αυτούς της ΟΛΜΕ;

Στον διεθνή χώρο 

Προχθές, στη Σλοβενία, που βρίσκεται σε ύφεση από το 2011, κυβέρνηση και συνδικάτα του δημόσιου τομέα συμφώνησαν για μια νέα μείωση των μισθών των 160.000 δημοσίων υπαλλήλων, με στόχο τη σταθεροποίηση της οικονομικής κατάστασης της χώρας. 

Η συμφωνία προβλέπει κλιμακωτές μειώσεις, ώστε οι καλύτερα αμειβόμενοι να συμβάλουν περισσότερο στη δημοσιονομική σταθεροποίηση της χώρας.

Είναι οι Σλοβένοι συνδικαλιστές χειρότεροι από τους συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ;

Στις 7 Μαΐου, το μεγαλύτερο συνδικάτο της Γερμανίας, η IG Metall, πρόεδρος του οποίου είναι ο Μπέρτολντ Χούμπερ, ο επιλεγόμενος και «φιλόσοφος», επειδή μελετά την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, κήρυξε απεργία στους τομείς της βιομηχανίας μετάλλου και της ηλεκτροδότησης, προκειμένου (και ενόψει γερμανικών εκλογών) να πιέσουν για αυξήσεις της τάξης του 5,5% από τον Μάιο και έχοντας απορρίψει τις εργοδοτικές προσφορές για αυξήσεις της τάξης του 2,3% από τον Ιούλιο.

Στην απεργία έλαβαν μέρος 100.000 εργαζόμενοι.

Ναι, αλλά το συγκεκριμένο σωματείο, το μεγαλύτερο της Γερμανίας και το ισχυρότερο στην Ευρώπη, καλύπτει 3,7 εκ. εργαζομένους.

Συνολικά, από την αρχή του μήνα, έχουν λάβει εναλλάξ μέρος σε απεργιακές κινητοποιήσεις 700.000 εργαζόμενοι στο μέταλλο, αλλά ποτέ όλοι μαζί.

Γιατί, λοιπόν, δεν κατέβασαν όλοι μαζί τους διακόπτες; Δεν πειθαρχούν οι Γερμανοί εργαζόμενοι στη συνδικαλιστική τους ηγεσία;

Όχι, βέβαια. Απλώς επέλεξαν να απεργήσουν σε αυτό το ποσοστό και να εργαστούν οι υπόλοιποι, διότι ο Χούμπερ το έχει ξεκαθαρίσει:

«Είμαι σοσιαλδημοκράτης και επομένως αντίπαλος της Μέρκελ. Αλλά δεν πρόκειται να καταστρέψω τον βιομηχανικό ιστό της Γερμανίας».

Είναι ο «φιλόσοφος» χειρότερος συνδικαλιστής από αυτούς της ΟΛΜΕ;

Μάλιστα, προχθές στις κινητοποιήσεις έλαβαν μέρος και οι 49.300 εργαζόμενοι της Volkswagen, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους εργαζομένους μετάλλου, αν και οι εργασιακές σχέσεις στην αυτοκινητοβιομηχανία διέπονται από μια χωριστή συμφωνία, που συνάπτεται μεταξύ της διεύθυνσής της και της IG Metall.

Η συμπαράστασή τους, όμως, δεν τους οδήγησε στην διακοπή της παραγωγής στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία – παρά το γεγονός ότι και αυτοί εξαρτώνται από την επιτυχή έκβαση της κινητοποίησης της IG Metall.

Στις περισσότερες περιπτώσεις εξαντλήθηκε με συνελεύσεις ενημέρωσης στους τόπους εργασίας.

Είναι αυτοί χειρότεροι συνδικαλιστές από αυτούς της ΟΛΜΕ;

(Ερωτώ, διότι τελικά χθες επετεύχθη συμφωνία, αφού όλοι έκαναν έβα βήμα πίσω: Οι εργοδότες θα δώσουν αύξηση και ο Χούμπερ δέχθηκε η αύξηση να δοθεί σε δύο στάδια - 3,4% από την 1η Ιουλίου του 2013 και 2,2% από την 1η Μαΐου του 2014 - και όχι 5,5% από τον Μάιο του 2013).

Στις 29 Απριλίου, τα συνδικάτα της Πεζό-Σιτροέν υπερψήφισαν, με 8 ψήφους υπέρ και 2 κατά, το σχέδιο αναδιοργάνωσης της επιχείρησης – κάτι που συνεπάγεται 8.000 απολύσεις και λουκέτο σε ένα από τα εργοστάσιά της.

Είναι και οι Γάλλοι χειρότεροι συνδικαλιστές από τους δικούς μας;

Προφανώς όχι. Απλώς έβαλαν κάτω τα νούμερα, είδαν ότι η επιχείρηση έχει ζημιά 200 εκ ευρώ τον μήνα και σκέφθηκαν ότι σε διαφορετική περίπτωση θα έχαναν τη δουλειά τους όλοι.

Στις 10 Μαΐου, το προσωπικό των Κυπριακών Αερογραμμών ενέκρινε το σχέδιο αναδιάρθρωσης της εταιρείας. 

Στην τελική ψηφοφορία πήραν μέρος 127 εργαζόμενοι, από τους οποίους 98 τάχθηκαν υπέρ της συμφωνίας, τέσσερις εναντίον και 25 απείχαν.

Η συμφωνία προβλέπει, μεταξύ άλλων, την αποχώρηση 490 υπαλλήλων, δηλαδή του 45% του προσωπικού, κλιμακωτές περικοπές μισθών και μείωση του στόλου των Κυπριακών Αερογραμμών στα έξι αεροσκάφη.

Είναι και οι Κύπριοι χειρότεροι συνδικαλιστές από τους δικούς μας; 

Μόλις χθες, στις ΗΠΑ, το υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε, ότι οι πολιτικοί υπάλληλοί του θα λάβουν υποχρεωτικά 11 ημέρες άδεια άνευ αποδοχών το καλοκαίρι, λόγω των μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης και του ελλείμματος των 30 δις δολαρίων που παρουσιάζει το Πεντάγωνο.

Προχθές, έγινε γνωστό ότι οι Κροατικές Αερογραμμές απειλούνται με χρεοκοπία, αν τα σωματεία πιλότων και αεροσυνοδών της εταιρείας συνεχίσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις, προκειμένου να μην δουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται.

Αν δεν υπάρξει συμφωνία, τότε η εταιρία θα κλείσει, ενώ έγινε γνωστό πως δεν θα απειληθεί ο τουρισμός ενόψει της καλοκαιρινής σεζόν, καθώς οι εναέριες μεταφορές έχουν απελευθερωθεί και το κενό θα καλυφθεί αμέσως από εταιρίες χαμηλού κόστους.

Οπότε, ποιοι θα βγουν χαμένοι;

Μέχρι να δούμε τι θα γίνει στην Κροατία, προφανώς θα συνεχίσουμε να έχουμε εμείς τους καλύτερους συνδικαλιστές – και οι άλλοι τους χειρότερους!