Όταν ο Μποδοσάκης έστηνε βιομηχανίες υλικών αμύνης ακόμη και με πολιτική παράκληση και υπόδειξη να βοηθήσει την Ελλάδα στους πολέμους της. Ο Νιάρχος έχτιζε το μεγαλύτερο ναυπηγείο των Μεσογείων. Και οι Γάλλοι μετέφεραν την παραγωγή αλουμινίου τους, της Ευρώπης, στην Ελλάδα δεν είχε κανείς τους ιδέα για τον «σοσιαλισμό του χαβαλέ» που θα ακολουθούσε.
Όταν ο καθηγητής Στρατής Ανδρεάδης έχτιζε τον όμιλο της Εμπορικής, τα πράσινα λεωφορεία του Πειραιά, τα Λιπάσματα της Καρβάλης και σχεδίαζε Διυλιστήρια στην Πάχη Μεγάρων και τον σημερινό Προαστιακό σε συνδυασμό με Μετρό, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα τον διέλυαν (κυριολεκτικά) οι κομματικές εκτιμήσεις για το πολιτικό κόστος και κάποια συγκεκριμένα πολιτικά παρασκήνια.
Όταν ο πατέρας των Αγγελόπουλων έφερνε στην Αθήνα, από τον Βλαχόραπτη Αρκαδίας, τα τέσσερα παιδιά του τον Δημητρό, τον Παναγιώτη, τον Άγγελο και τον Γιάννη, για να φτιάξει μαγαζί με πρόκες στην οδό Αθηνάς, με τους δυο πρώτους και να κάνει καθηγητή τον τρίτο και δικηγόρο τον τέταρτο επίσης δεν μπορούσε να φανταστεί το μίσος που θα προκαλούσε η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ και ότι θα οδηγούσε στην δολοφονία του Δημητρού επειδή έτσι έκρινε η 17 Νοέμβρη που ήταν τότε μέρος της κοινωνίας μας...
Όταν ο Γεώργιος Δράκος της ΙΖΟΛΑ (που ξεκίνησε από γκαζιεράδικο της Πειραιώς) απαντούσε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή που τον «μάλωνε» γιατί δεν του άρεσαν οι Έλληνες βιομήχανοι «Κύριε πρόεδρε δεν είμαστε πολλοί, είμαστε περίπου 200. Βάλτε μας σε μια βάρκα και πνίξτε μας. Αλλά για όνομα του Θεού κρατήστε την βιομηχανία του τόπου γιατί δουλεύουν εκατοντάδες χιλιάδες» επίσης δεν φανταζόταν ότι θα έφτανε η ώρα να κρατήσουμε μόνο τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και να πετάξουμε στην θάλασσα την ελληνική βιομηχανία...
Όταν η Shell το 1930 έστηνε τις πρώτες τρόμπες βενζίνας για τα αυτοκίνητα στην Αθήνα και την ακολουθούσαν η BP, η ΜOBIL, η TOTAL, η ΕSSO και οι υπόλοιπες πολυεθνικές θα γέλαγαν μόνο με την ιδέα ότι κάποτε θα έφευγαν κυνηγημένες από την Ελλάδα για το χατίρι των λαθρεμπόρων και των κομματικών συμφερόντων ακόμη και των (λεγομένων) φιλελεύθερων κυβερνήσεων.
Έτσι ένοιωσαν, όπως εκ των υστέρων ομολόγησαν, και η Pirelli, και η Nissan και η Good Year, και η Petrogaz και μια σειρά ενεργειακές και χημικές πολυεθνικές μετά τον κάθε μορφής διωγμό τους...
Οι μόνοι που δεν ένοιωσαν και δεν νοιώθουν έκπληξη αλλά αντίθετα σχολιάζουν δυσμενώς όσους «ανοίγουν πανιά» και χάνονται από την Ελλάδα είναι οι Έλληνες πολιτικοί όλων των παρατάξεων.
Και μαζί με αυτούς όλοι οι επαγγελματίες «αριστεροί επαναστάτες» που, πρέπει να δείχνουν, ότι παθαίνουν αλλεργία σε οτιδήποτε λέγεται ιδιωτικός τομέας και ιδιωτική πρωτοβουλία.
Είναι οι ίδιοι «λόγιοι αριστεροί» που κατεβάζουν από το ράφι τις κονσέρβες –συνθήματα «...για την ελληνική ολιγαρχία που φτιάχτηκε με τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ και έβγαλε τα λεφτά της στην Ελβετία πίνοντας το αίμα του ελληνικού λαού...».
Είναι αυτοί που προσκυνούν και λιποθυμάνε από ενθουσιασμό όταν ιδρύονται τα κρατικά τεμπελχανεία με την μορφή Οργανισμών και ΔΕΚΟ όπου εκεί μπορούν να δουλέψουν χωρίς αφεντικό και να κλέβουν ανενόχλητοι. Γιατί οι έξω κλέφτες του δημόσιου χρήματος έχουν μόνιμη «ομερτά» με τους εντός του δημοσίου κλέφτες...
Έχετε σκεφτεί τι «δεκεμβριανά» θα ζούσαμε αν, ας πούμε, ο πρωθυπουργός έπαιρνε τον κ. Φιλίππου, τον κ. Μυτηλιναίο, τον κ. Στασινόπουλο, τον κ. Κανελλόπουλο, τον κ. Παπαλεξόπουλο και άλλους βιομήχανους και (όπως έκανε η κ. Μέρκελ) τους πήγαινε στην Γερμανία και στην Γαλλία για δουλειές;
Θα έπεφτε η Ακρόπολη και θα καιγότανε η Βουλή.
Ευτυχώς που ουδέποτε Έλληνας πρωθυπουργός σκέφτηκε... να κάνει τέτοιο «ατόπημα».
Ευτυχώς που όλοι τους παραμένουν πιστοί στη γραμμή «Εμείς είμαστε με το κράτος και με τους κρατικούς υπαλλήλους».
Τώρα αν αυτά τα κάνει η Μέρκελ στους δικούς της επιχειρηματίες είναι γιατί θέλουν να ξεπουλήσουν την Ελλάδα... Αν τα κάνει ο κ. Ερντογάν με τους Τούρκους επιχειρηματίες είναι γιατί οι Τούρκοι είναι απολίτιστοι... Αν τα κάνουν οι Αμερικανοί είναι γιατί έτσι συνηθίζουν οι φονιάδες των λαών...
Εμείς όμως στο ύψος μας.
Να κλείσουμε και αυτά τα εργοστάσια που μας έμειναν. Και τι θα γίνουν οι εργαζόμενοι; Είναι δουλειά της ελληνικής σοβιετίας να τους απασχολήσει. Ποιος επιχειρηματίας λοιπόν μπορεί να αντέξει, πριν από όλα, αυτό το κλίμα.
Ποιος μπορεί να αντέξει αυτήν την κατακραυγή σε ό,τι λέγεται ιδιωτική επιχείρηση. Ας αλλάξει λοιπόν, πριν απ όλα, το κλίμα.
Και αν αλλάξει (πράγμα απίθανο) τότε ας ψάξουμε για αντικίνητρα, φορολογικές αδικίες, υψηλό κόστος παραγωγής και υποβαθμισμένη ανταγωνιστικότητα.
Πρώτα απ΄ όλα όμως ας ξεκαθαρίσουμε αν θέλουμε ιδιώτες επενδυτές στην χώρα.
Του Γιώργου Κράλογλου από το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου