Τις προάλλες η Ολομέλεια της Βουλής απασχολήθηκε επί ώρες με ένα νομοσχέδιο που μπορούσε να ψηφιστεί μέσα σε μισή (το πολύ) ώρα.
Επρόκειτο για την Κωδικοποίηση όλων των νόμων που αφορούν τη λειτουργία, την δικαιοδοσία και ό,τι τέλος πάντων σχετίζεται με το Ελεγκτικό Συνέδριο.
Για να αντιμετωπιστεί το χάος της ελληνικής πολυνομίας, αυτής της απίστευτης νομοπαραγωγής που τελικά εξυπηρέτησε την γραφειοκρατία και οδήγησε την πατρίδα μας στο σημερινό της απερίγραπτο χάλι, ακολουθείται κατά καιρούς η συγκεκριμένη πρακτική:
Μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων– ουδέποτε έχει ποτέ αμφισβητηθεί οποιαδήποτε τέτοια επιτροπή – αναλαμβάνει κάθε τόσο να ανακαλύψει μέσα σ’ αυτό το χάος τους νόμους και τις διατάξεις που αφορούν ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, τους κάνουν φύλλο και φτερό, μεταφέρει τα κείμενά τους στη δημοτική γλώσσα (διότι πολλές φορές μιλούμε για νόμους του προπερασμένου αιώνα), τους προσαρμόζει στις διοικητικές αλλαγές που έχουν στο μεταξύ επισυμβεί, αλλάζει τις δραχμές σε ευρώ, διορθώνει τους τίτλους των εμπλεκομένων υπουργείων (που κι’ αυτά αλλάζουν κάθε φορά ονομασία), απαλείφουν διατάξεις που στο μεταξύ έχουν αντικατασταθεί από άλλες διατάξεις ή διατάξεις που έχουν στο μεταξύ καταργηθεί μέσω μιας συνταγματικής αναθεώρησης.
Όταν πρόκειται για θεσμούς που έχουν αλλάξει status ή έχουν αναβαθμιστεί ή υπάγονται πλέον σε διαφορετικό υπουργείο, γίνονται και εκεί οι αναγκαίες αλλαγές.
Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, δεν συμπεριελήφθη η διάταξη περί της ίδρυσης και της φύσης του (του… 1923), διότι στο μεταξύ, με τη συνταγματική αναθεώρηση, από το άρθρο 98 προκύπτει ότι είναι δικαστήριο και επομένως υπάγεται στο υπουργείο Δικαιοσύνης.
Μια δουλειά ρουτίνας, αν και επίπονη, δηλαδή.
Οι επιτροπές αυτές δεν δικαιούνται να προτείνουν νέες διατάξεις, απλώς κωδικοποιούν τις ήδη υφιστάμενες, ώστε αυτοί που καλούνται να εφαρμόσουν τους νόμους να μην πελαγοδρομούν, να έχουν έναν μπούσουλα, να λειτουργεί τέλος πάντων με κάποιον τρόπο αυτό το γραφειοκρατικό κράτος και οι θεσμοί του.
Επομένως η κωδικοποίηση δεν συνιστά νέα νομοθέτηση, ούτε ο υπουργός που φέρνει το νομοθέτημα στη Βουλή (εν προκειμένω ο υπουργός Δικαιοσύνης Α. Ρουπακιώτης, ο οποίος στο τέλος της διαδικασίας δήλωσε πως φεύγει απογοητευμένος από το Κοινοβούλιο) δικαιούται να εντάξει σ’ αυτό νέα πρόταση νόμου.
Όπως του δίνει η επιτροπή την κωδικοποίηση, έτσι την πηγαίνει για κύρωση στη Βουλή.
Μια τέτοια περίπτωση συζητήθηκε στη Βουλή την περασμένη Τρίτη.
Το τι έγινε δεν περιγράφεται! Το τι ακούστηκε δεν λέγεται!
Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταψήφισαν (την… κωδικοποίηση ήδη υφισταμένων νόμων), παριστάνοντας ότι καταψηφίζουν συλλήβδην όλους τους νόμους που αφορούν στο Ελεγκτικό Συνέδριο!
Καμία σχέση. Ήταν γνωστό πως είτε ψήφιζαν, είτε καταψήφιζαν οι σχετικοί νόμοι θα συνέχιζαν να ισχύουν.
Και όμως. Αναλώθηκαν ώρες ατέλειωτες σε αγορεύσεις και διαξιφισμούς περί όνου σκιάς.
Η (γελοία) αφορμή δόθηκε επειδή θέλησαν να παρουσιάσουν ως νέα νομοθέτηση ή αντίφαση μεταξύ δύο άρθρων το αυτονόητο.
Στην κωδικοποίηση εμφανιζόταν το άρθρο 33, σύμφωνα με το οποίο το Ελεγκτικό Συνέδριο διενεργεί προληπτικό έλεγχο των δαπανών των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Εμφανιζόταν, όμως, και το άρθρο 108, σύμφωνα με το οποίο «κατά τη διάρκεια εφαρμογής του προγράμματος σταθεροποίησης και ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας, σύμφωνα με τις διατάξεις της σχετικής νομοθεσίας, δεν εφαρμόζεται το άρθρο 33, παρ. 1 του παρόντος για τις δαπάνες των περιφερειών».
Η επιτροπή είχε πράξει το αυτονόητο: Είχε κρατήσει το άρθρο 33 και είχε προσθέσει και το άρθρο 108, προϊόν του μνημονίου, αλλά και διάταξη που περιλαμβάνεται στο νόμο του Καλλικράτη.
Αν δεν είχε εντάξει το άρθρο 108, τότε θα είχε καταργήσει τον (ψηφισμένο) νόμο, βάσει του οποίου, για το διάστημα που ισχύει η περίοδος της δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν ισχύει το άρθρο 33 και ο έλεγχος των οικονομικών των ΟΤΑ γίνεται από το υπουργείο των Οικονομικών.
Αν πάλι δεν είχε εντάξει το άρθρο 33, τότε, μετά το τέλος της περιόδου της δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν θα υπήρχε κανένας νόμος να ορίσει τον τρόπο ελέγχου των οικονομικών των ΟΤΑ, διότι αυτός θα είχε καταργηθεί δια της κωδικοποίησης.
Το άρθρο 108 είναι προσωρινό, αφού σαφώς αναφέρει πως το άρθρο 33 δεν ισχύει μόνο «κατά τη διάρκεια της εφαρμογής κλπ.).
Ε, λοιπόν, πάνω σ’ αυτό το αυτονόητο θέμα δόθηκε μια πρωτοφανής κοινοβουλευτική μάχη.
Έγινε ο κακός χαμός! Μέχρι και ένσταση αντισυνταγματικότητας υποβλήθηκε – αυτή πια έχει γίνει ψωμοτύρι, στο πλαίσιο μιας διαρκούς και σκόπιμης αμφισβήτησης της Δεδηλωμένης.
Και διερωτάται κανείς: Αν δεν αντιλαμβάνονται κάτι το τόσο αυτονόητο, πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να θέλουν και να κυβερνήσουν;
Αν πάλι είχαν κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους συμπεριελήφθησαν και τα δύο άρθρα, αλλά παρά ταύτα έκαναν φασαρία για την φασαρία, τότε καθίστανται ακόμη πιο (δόλια) επικίνδυνοι.
Λέτε να πιστεύουν πως επειδή δεν ψήφισαν την κωδικοποίηση των νόμων για το Ελεγκτικό Συνέδριο, κατήργησαν αυτόματα και το Μνημόνιο;
Αν τα πράγματα ήσαν τόσο απλά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου