Aπό τους 342.304 φοιτητές της περιόδου 2010 -2011 οι 168.478 ήταν μόνο οι κανονικοί φοιτητές, ενώ οι υπόλοιποι 178.826 ήταν «αιώνιοι φοιτητές», δηλαδή είχαν ξεπεράσει τον ελάχιστο χρόνο σπουδών ή χρωστούσαν μαθήματα. Και οι κατά την τελευταία τριακονταετία κυβερνώντες δεν τόλμησαν να αντιμετωπίσουν ριζικά το πρόβλημα, που οι ίδιοι άλλωστε δημιούργησαν με την ενθουσιώδη υποστήριξη των συνδικαλιστών φοιτητών των ακραίων κυρίως κομματικών παρατάξεων (που διακρίνονται και ως αιώνιοι στην πλειονότητά τους) και του αναξιολόγητου καθηγητικού κατεστημένου.
Και αυτό οφείλεται στο ότι οι φοιτητές μπορούν να δίνουν εξετάσεις όσες φορές επιθυμούν και αντέχουν. Δηλαδή 5, 10, 20, 50 φορές και έως ότου βαρεθούν και αποχωρήσουν. Κάτι δηλαδή που είναι αδιανόητο για οποιοδήποτε πανεπιστήμιο, όπου Γης. Αυτή την εξήγηση δεν την έχω ακούσει ή διαβάσει πουθενά να επισημαίνεται και να αποδοκιμάζεται. Είναι από τα θέματα ταμπού, που κανένας δεν τολμά να θίξει. Πρόκειται για λαϊκισμό που χαϊδεύει τους γονείς που θέλουν πτυχία για τα παιδιά τους, και τα τελευταία, ιδίως εκείνα που πάνε στα ΑΕΙ, για να περάσουν όσα χρόνια γουστάρουν χωρίς να παρακολουθούν τα μαθήματα, χωρίς να μελετούν. Ντόλτσε βίτα σε βάρος των γονιών τους και του κρατικού προϋπολογισμού που και πάλι πληρώνουν οι γονείς τους ως φορολογούμενοι.
Και όμως, και εδώ στην Ελλάδα ίσχυε άλλοτε ένα λογικό σύστημα εξετάσεων, που εξαιτίας των αλλεπάλληλων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων της οικογένειας Παπανδρέου (και κυρίως παππού και υιού) εγκαταλείφθηκε και ξεχάσθηκε. Οι παλαιότεροι εξ ημών μετείχαμε σ' ένα σύστημα εξετάσεων που προέβλεπε δύο φορές μόνο εξετάσεις για κάθε μάθημα, μία τρίτη ευκαιρία ενώπιον επιτροπής και μετά αποβολή από το πανεπιστήμιο, όπως γίνεται και σε όλα τα σοβαρά ΑΕΙ του κόσμου. Μάλιστα σε ορισμένα από αυτά έχεις την ευκαιρία να δώσεις μία μόνο φορά εξετάσεις και αν αποτύχεις αποπέμπεσαι.
Πού οφείλεται αυτό το ημέτερο θλιβερό σύστημα που ουδείς τολμά να θίξει και να εξορθολογήσει; Μα στην ίδια αντίληψη που εξέθρεψε το πελατειακό σύστημα των κομμάτων και ο λαϊκισμός τους. Ικανοποιεί το αίτημα για σπουδή σε όλους, διευκολύνει τους αδιάφορους για πραγματική σπουδή και μόρφωση, συντελεί στον πολλαπλασιασμό των πτυχιούχων του δημοκρατικού «πέντε», που μετά ψάχνουν να βρουν δουλειά. Είναι γνωστό το παράπονο των γονέων που το παιδί τους έχει πτυχίο αλλά μένει άνεργο, χωρίς ποτέ να ερωτάται τι πτυχίο έχει. Ετσι μπορεί να πρόκειται για έναν από τους χιλιάδες πτυχιούχους (π.χ. Πολιτικών Επιστημών) για τους οποίους εύλογα δεν ενδιαφέρεται η αγορά εργασίας.
Τον πολλαπλασιασμό των φοιτητών, έστω και των αιωνίων, τον επιθυμούν και ενθαρρύνουν και οι καθηγητές για δύο λόγους: πρώτον διότι όσο περισσότερα ΑΕΙ και ΤΕΙ δημιουργούνται τόσο και οι θέσεις διδασκόντων πολλαπλασιάζονται (ιδρύετε πανεπιστήμια για να μας προσλάβετε καθηγητές) και δεύτερον και κυρίως γιατί το ύψος της κρατικής χορηγίας προς τα πανεπιστήμια υπολογίζεται και με τον αριθμό των φοιτητών τους. Αρα όσο περισσότερους φοιτητές έχουν τόσο και περισσότερα λεφτά τους δίνει το κράτος. Ταυτόχρονα, όσο περισσότεροι είναι και οι δήθεν φοιτητές τόσο μεγαλύτερος αριθμός καθηγητών και βοηθών υποτίθεται ότι απαιτείται και τόσο περισσότεροι διορίζονται.
Πρόκειται για ένα πελατειακό σύστημα παράλληλο προς εκείνο των πολιτικών μας, που είναι άλλωστε και αλληλοτροφοδοτούμενα σε φαυλότητα και λαϊκισμό και ριζική αντιμετώπιση του οποίου δεν μπορεί δυστυχώς να αποδώσει με τα ημίμετρα που προωθεί το υπουργείο Παιδείας, αν τουλάχιστον δεν καταργηθεί το σύστημα εξετάσεων που τροφοδοτεί τις στρατιές των αιώνιων δήθεν φοιτητών.
Του Γ. Μαρίνου από το Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου