Η φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα έφερε στην επιφάνεια, με έναν πολύ προσιτό τρόπο, αυτό που λόγω της κρίσης γίνεται όλο και πιο αντιληπτό, δηλαδή την εξιδανίκευση του παρόντος στην σύγχρονη Ελλάδα. Θα είναι δύσκολο να βρεθεί άλλη χώρα στον κόσμο όπου σε ειρηνικές συνθήκες, να υπάρχει συνεχώς μια αχαλίνωτη και ανεξάντλητη δίψα για τον οιοδήποτε νεοτερισμό, και αυτή η δίψα για τον νεοτερισμό είναι πάντοτε πολύ πιο έντονη στην λεγόμενη ηγεσία του τόπου.
Δεκαετίες μετά, η συγκεκριμένη φωτογραφία φαντάζει πιο όμορφη γιατί απλούστατα τώρα ζούμε στα ερείπια που χτίσαμε στο όνομα του νεοτερισμού. Περνώντας από κάποιο νεοκλασικό που γλίτωσε την κατεδάφιση, αναγνωρίζουμε, θέλοντας και μη, την ανωτερότητα αυτού που με τόση ευκολία και αλλοφροσύνη γκρεμίσαμε. Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ’ αυτή την πολύ άξεστη εμμονή στον όποιο νεοτερισμό - βλέπε χριστουγεννιάτικη σκαλωσιά Καμίνη στο Σύνταγμα. Μετά από σαράντα χρόνια ακατάσχετης προοδευτικής μπαρουφολογίας, το να πει κάποιος ότι όταν κάτι κτίζεται σε δημόσιο χώρο πρέπει να περνά από κάποιο φίλτρο παράδοσης και ιστορικής μνήμης είναι μέγα μεταπολιτευτικό κακούργημα.
Επιτρέπετε στην σημερινή Ελλάδα να πεις ότι ίσως υπάρχει μια ηθική και αισθητική τάξη που ξεπερνά τα χρονικά όρια της ύπαρξης μας σ΄αυτόν το κόσμο στην οποία οφείλουμε σεβασμό και της οποίας την συνέχεια καλούμαστε να διεκπεραιώσουμε; Ο Russel Kirk είχε γράψει ότι «οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι νάνοι στους ώμους γιγάντων, και είναι σε θέση να δουν μακρύτερα από ό,τι οι πρόγονοί τους, μόνο και μόνο επειδή βασίζονται στο μεγάλο ανάστημα αυτών που έχουν προηγηθεί.» Όλα τα παραπάνω είναι πολύ παράξενα για την Ελλάδα των νεωτερισμών στην οποία λείπουν δοκιμασμένα κριτήρια επιλογής και γι΄αυτό χωριζόμαστε αποκλειστικά στις ευπαθείς ομάδες των ευρωλιγούρηδων και των λαϊκιστών.
Οι μεταπολεμικά κρατούντες θα προσπαθήσουν, επιτυχώς, να σβήσουν τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα μιας Ελλάδας που κάποτε διέθετε μια αστική τάξη με κάποια κουλτούρα και δυναμισμό. Οι της μεταπολίτευσης εκχυδαϊστές θα ισοπεδώσουν τα καλά κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων - παραγωγή, σκληρή δουλεία, αυτοπειθαρχία, αποταμίευση και επένδυση στο αύριο - που τους επέτρεψαν μεταπολεμικά να προσβλέπουν πάντοτε σε αυτό που τις τελευταίες δεκαετίες έχει χαθεί από το λεξιλόγιο μας και λέγεται προκοπή.
Σκοπός δεν είναι να γεμίσουμε ξανά την Σταδίου & Αιόλου με κλασσικά αυτοκίνητα της δεκαετίας του 50 και 60 και χριστουγεννιάτικο στολισμό πανομοιότυπο με αυτό της φωτογραφίας. Όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι μετά από 40 χρόνια προοδευτικής διακυβέρνησης έχουμε χάσει την αίσθηση της προόδου και της ελπίδας. Για να ξαναβρούμε την πρόοδο και την ελπίδα θα πρέπει να ανακαλύψουμε κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο από τα λεγόμενα ευρωπαϊκά πακέτα “διάσωσης” ή νέους προστάτες εξ ανατολών. Στην συγκεκριμένη φωτογραφία μπορούμε να διακρίνουμε την ενέργεια, τον δυναμισμό και την αισιοδοξία για το αύριο που εκπέμπει. Ο Ronald Reagan κάποτε είχε πει «Δεν θέλω να επιστρέψω στο παρελθόν. Θέλω όμως να αντικρίσω το μέλλον όπως και τότε.»
Του Ναπολέωντα Λιναρδάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου