Στο διάστημα μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Τότε άκουσα για πρώτη φορά το σενάριο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξελιχθεί περίπου σε «νέο ΠαΣοΚ».
Οτι θα αποτελέσει, δηλαδή, τον νέο πόλο στον χώρο του Κεντροαριστεράς που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία.
Οτι θα ανανεώσει και ταυτοχρόνως θα σταθεροποιήσει ένα δημοκρατικό σύστημα που κλυδωνίζεται και καταρρέει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι πίστεψαν καλοπροαίρετα την πρόγνωση.
Θυμάμαι, ας πούμε, ότι ακόμη κι ο φίλος Αντώνης Λιάκος προέβλεπε αισιόδοξα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει η μήτρα ενός μεγάλου κόμματος της Αριστεράς που θα εμπνέει ελπίδα αλλά επίσης σεβασμό και δέος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό» («Εθνος», 14/5/2012).
Εξι μήνες αργότερα απεδείχθη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά ο... ΣΥΡΙΖΑ! Καλώς ή κακώς. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Ενα κόμμα του 4% που κυκλοφορεί σε συσκευασία 26,7%.
Η ίδια πυρομανής ρητορική. Ο ίδιος ενδημικός ακτιβισμός. Η ίδια σχηματική λογική. Τα ίδια «αντι-συστημικά» ανακλαστικά.
Ακόμη κι η «Αυγή» μπερδεύεται συνήθως ανάμεσα στην κριτική και το υβρεολόγιο, με πρώτους στόχους τη ΔΗΜΑΡ και τον Φώτη Κουβέλη.
Ακόμη χειρότερα. Μέσα σε έξι μήνες, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε αντί για «νέο ΠαΣοΚ» να θυμίζει το πιο «παλαιό ΠαΣοΚ» που έχει γνωρίσει η Ελλάδα.
Δεν είναι τυχαίο ότι κάτω από την σκέπη του ανασυντάσσονται σήμερα τα αναχρονιστικά στοιχεία εκείνου του αλησμόνητου οργανισμού, εννοώ τα (πρώην)«πράσινα» συνδικάτα του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το πιο «βαθύ ΠαΣοΚ» ενσωματώνει ευθέως τον ΣΥΡΙΖΑ στις φιλοδοξίες του.
Ούτε είναι τυχαίο ότι βαδίζοντας στα χνάρια ενός χρεοκοπημένου παλαιοκομματισμού χαϊδεύει όλες τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας - από τη φοροδιαφυγή και την ανομία ως το νταραβέρι και τον παρασιτισμό.
Ακόμη και λόγο υπέρ των φοροεισπρακτικών μηχανισμών έβγαλε προ ημερών ο Αλ. Τσίπρας!..
Με άλλα λόγια, τίποτα ως τώρα δεν δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει το DNA μιας σύγχρονης παράταξης εξουσίας σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, ούτε (κυρίως) ότι επιδιώκει ή ενδιαφέρεται να το αποκτήσει.
Παραδόξως, όμως, αυτό αποτελεί και την πραγματική εθνική προσφορά του στη σημερινή συγκυρία. Λειτουργεί ως συνεκτικός ιστός των αντιπάλων του και ως επιχείρημα της άλλης πλευράς.
Και αυτό επειδή παραμένοντας ΣΥΡΙΖΑ ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να στοιχειοθετεί στα μάτια των Ευρωπαίων αλλά και πολλών Ελλήνων τον ορατό κίνδυνο της εκτροπής και της αποσταθεροποίησης που απειλεί τη χώρα.
Δεν ξέρω αν εμπνέει ελπίδα, σεβασμό ή δέος (για να δανειστώ το σχήμα του Αντώνη Λιάκου) αλλά σίγουρα προκαλεί φόβο. Υπερβολικό; Ναι. Αλλά προκαλεί...
Συντηρεί την εντύπωση ενός πολιτικού σχηματισμού που δεν πολιτεύεται απλώς εκτός μνημονίου αλλά κινείται εκτός ευρωπαϊκής Αριστεράς - ή, τέλος πάντων, εκτός αυτού που η ευρωπαϊκή Αριστερά θεωρεί ότι πρέπει να είναι μια ευρωπαϊκή Αριστερά...
Και υπό αυτή την έννοια, όχι ως ελπίδα αλλά ως απειλή, έχει συντελέσει σημαντικά στην αλλαγή κλίματος που καταγράφεται στην Ευρώπη απέναντι στην Ελλάδα
Ο λόγος είναι απλός.
Οσα αφιερώματα κι αν κάνουν η «Αυγή» και ο «Ριζοσπάστης», όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ φωνάζει ότι η «Χρυσή Αυγή» είναι «συμμορία» αλλά οι αντιεξουσιαστές «κοινωνικό φαινόμενο», η θεωρία των άκρων αποτελεί από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά το κυρίαρχο μοντέλο σκέψης στις κοινωνίες της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.
Δικαίως ή αδίκως, ο μέσος ευρωπαίος πολιτικός και πολίτης πακετάρει τον ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο αμπαλάζ με τη «Χρυσή Αυγή».
Και φρίττει στην ιδέα μιας ευρωπαϊκής χώρας όπου συγκρούονται στους δρόμους οι ακροδεξιοί με τους ακροαριστερούς και οι νεοναζί με τους κομμουνιστές.
Ετσι, και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ΣΥΡΙΖΑ, το κεντρικό ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα εκλαμβάνει τη σημερινή κυβέρνηση περίπου ως το τελευταίο ανάχωμα της δημοκρατίας και της ομαλότητας στην Ελλάδα!..
Προφανώς κάνει λάθος. Προφανώς τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα.
Αλλά, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, αυτή είναι η οπτική γωνία μέσα από την οποία η Ευρώπη προσεγγίζει σήμερα τη χώρα μας. Κρίση, φτώχεια, εξτρεμισμός, άρα εκτροπή.
Γι' αυτό άλλωστε η «πολιτική διαπραγμάτευση» γίνεται σήμερα ευκολότερη από τότε που οι Ευρωπαίοι θεωρούσαν τη χώρα μας αποκλειστικό βοσκότοπο του ΠαΣοΚ και της ΝΔ.
Αυτό όμως δεν είναι πρόβλημα για την κυβέρνηση. Το πραγματικό πρόβλημα θα προκύψει όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθήσει να μην είναι πια ΣΥΡΙΖΑ. Οταν αποφασίσει, δηλαδή, να πάψει να αποτελεί πρόβλημα για να γίνει λύση.
Αλλά ως τότε έχουμε καιρό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου