Διαφωνήσαμε. Προφανώς. Αλλά όταν, με την παρέα μου (τρεις άνθρωποι, δημοσιογράφοι κι οι τρεις), διαπιστώσαμε ότι η σερβιτόρα στο χτεσινοβραδινό μπαρ ήταν Χρυσαυγίτισσα με διάθεση να κάνει πολιτική συζήτηση, δε χάσαμε την ευκαιρία. Η Χρυσαυγίτισσα φίλη μας είναι 22 χρόνων....
Το βράδυ δουλεύει σ’ αυτό το μπαρ στην Καρύτση και το πρωί σε κατάστημα με ρούχα στο Περιστέρι (μας κάλεσε να πάμε από το μαγαζί και να της πούμε τι θέλουμε, να το ψωνίσει εκείνη για μας, για να πάρουμε την έκπτωσή της – «Τώρα είστε φίλοι!»). Εκείνη την ώρα, το μπαρ δεν είχε πολύ κόσμο και έμεινε πολλή ώρα να συζητάει μαζί μας. Δεν κάθισε ούτε στιγμή, όμως. Εμεινε όρθια όλη την ώρα.
Δε θα μπω στον πειρασμό να σας περιγράψω τι συζητήσαμε όλο το βράδυ. Ηταν μια όμορφη συζήτηση, με έναν άνθρωπο που έλεγε το «Αγαπάω την Ελλάδα» κάθε τόσο, με τόση θέρμη, σα να ‘βγαινε κατευθείαν από μέσα της, ένα πράγμα.
Δε θέλω, λοιπόν, να ανοίξουμε τώρα κουβέντα για τα όσα συζητήσαμε και να την πέφτουν οι μισοί σε μένα κι άλλοι μισοί στη Χρυσαυγίτισσα. Εκείνο που έχει σημασία, στο δικό μου μυαλό, ήταν πως δεν περίμενα να βρω ένα 22χρονο κορίτσι με άποψη, με ενδιαφέρον και κρίση για όσα συμβαίνουν γύρω της, με τη διάθεση να συζητήσει επί ώρες με τρεις πολύ μεγαλύτερούς της ανθρώπους (εντάξει, Φένια: δύο πολύ μεγαλύτερούς της και μια σχεδόν συνομήλικη!) οι οποίοι διαφωνούσαν και οι τρεις μαζί της. Εξίσου εντυπωσιακό ήταν ότι η 22χρονη φίλη μου προβληματίζεται, πάνω-κάτω, για τα ίδια πράγματα που με απασχολούν κι εμένα. Και, παρότι βέβαια καταλήγει σε επιλογές πολύ διαφορετικές από τις δικές μου, η διάθεσή της να κάτσει να συζητάει επί ώρες –και, μάλιστα, με απίστευτη ευγένεια- με τρεις ανθρώπους, που και οι τρεις διαφωνούσαν μαζί της και της την ψιλο-έλεγαν (ευγενικά, κι εμείς, βέβαια) για την επιλογή της Χρυσής Αυγής, με έκανε να σκεφτώ: μεγάλη της μαγκιά!
Οι άλλοι δύο (Φένια και Τάσο, σας δίνω στεγνά!) προσπάθησαν να την «προσηλυτίσουν». «Όταν μεγαλώσεις θα τα σκεφτείς διαφορετικά» και άλλα τέτοια πατερναλιστικά. Εγώ της είπα: «Συνέχισε να σκέφτεσαι». Αυτό, πιστεύω, φτάνει.
Α! Και το κλου της βραδιάς. Φεύγοντας της αφήσαμε κι ένα φιλοδώρημα. (Το άξιζε 100%. Εδώ αφήνουμε, καμιά φορά, σε κάτι μουντρούχους σερβιτόρους που έχουν ύφος λες και σου κάνουν χάρη που σε σερβίρουν…). Κι όπως είχαμε βγει από το μαγαζί και είχαμε περπατήσει και 50 μέτρα προς τη μηχανή για να φύγουμε, η φίλη μας τρέχει ξωπίσω μας και φωνάζει:
- Ξεχάσατε τα ρέστα σας!
Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης
http://www.newsbomb.gr/bloggers/giorgos-hristoforidis/fytilies/story/214015/hrysi-aygi-hthes-sympathisa-mia-hrysaygitissa
Μέσω Blog: Taxalia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου