Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, λίγες ώρες μετά τις τηλεοπτικές αθλιότητες του Κασιδιάρη, καταγγέλθηκε ότι μια «ομάδα ροπαλοφόρων» της Χρυσής Αυγής εισέβαλε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επιτέθηκε στο ακροατήριο κάποιας εκδήλωσης.
Σύμφωνα με τις καταγγελίες, ακολούθησαν συμπλοκές, έπεσε ξύλο και υπήρξαν τρεις ή και περισσότεροι τραυματίες…
Τι ήταν η εκδήλωση; Περιέργως τα περισσότερα έντυπα ή δικτυακοί τόποι που αναφέρθηκαν στις συμπλοκές μίλησαν αόριστα για «εκδήλωση του αντιεξουσιαστικού χώρου» («Αυγή»), για εκδήλωση «κατά του ρατσισμού» ή γενικά για κάποια εκδήλωση που είχε θέμα «τον αγώνα και την επανάσταση». Χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες.
Οι λεπτομέρειες όμως είναι ίσως ενδιαφέρουσες.
Διότι, σύμφωνα με «Τα Νέα» της επόμενης μέρας, η εκδήλωση είχε θέμα «Τα ένοπλα κινήματα στην Ευρώπη και η ιστορία τους» (ή, κατ' άλλους, «Η ένοπλη δράση στην Ευρώπη») και (μεταξύ των ομιλητών) συμμετείχαν ο Χρ. Τσιγαρίδας (που έχει αναλάβει«την πολιτική ευθύνη» για τη δράση του ΕΛΑ) και οι Ν. Μαζιώτης και Πόλα Λούπα (που δικάζονται για συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα»).
Με άλλα λόγια, κι αν οι εκατέρωθεν περιγραφές είναι ακριβείς, οι συμπλοκές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ήταν τελικώς αψιμαχίες μεταξύ ακροδεξιών (που ονειρεύονται κρεματόρια) και ακροαριστερών (που πολιτεύονται με βόμβες και κουμπούρια). Μεταξύ «αδελφών ψυχών» δηλαδή που υποδύονται τους αντιπάλους.
«Αδελφές ψυχές» διότι, από την άποψη της δημοκρατίας, και οι δύο τη βλάπτουν το ίδιο. Την απειλούν το ίδιο. Την πλήττουν το ίδιο.
Στη δημοκρατία βλέπετε η βία δεν εγγράφεται σε περιστάσεις ούτε σκοπιμότητες. Δεν έχει παράταξη, ούτε χρώμα, ούτε ιδεολογία. Είναι απλώς μια ωμή κτηνωδία που ασκείται γενικά κατά του κοινωνικού συνόλου, ακόμη κι όταν έχει συγκεκριμένους στόχους.
Μια κτηνωδία στην οποία χοροστατούν από κοινού και ο Μιχαλολιάκος, και ο Κασιδιάρης, και ο Μαζιώτης, και οι παρέες τους. Χωρίς κανείς τους να διαθέτει πειστικότερο νομιμοποιητικό λόγο ή ισχυρότερο ελαφρυντικό από τους υπόλοιπους.
Ως εκ τούτου όσοι πλακώνονταν το βράδυ της Πέμπτης στο Πάντειο για να λύσουν τις διαφορές τους δεν έχουν στην πραγματικότητα καμία διαφορά.
Ανήκουν όλοι τους στο ίδιο «κόμμα της βίας». Και απλώς λύνουν με λοστούς τις εσωκομματικές τους διαφορές διότι δεν ξέρουν άλλον τρόπο διαλόγου και επιβολής.
Αυτό το «κόμμα της βίας» δεν εμφανίστηκε βεβαίως ξαφνικά στην εκπομπή του Παπαδάκη για να πλακώσει τη Λιάνα και να καταβρέξει τη Δούρου.
Κυκλοφορεί εδώ και καιρό κάτω από κουκούλες σε οργισμένες διαδηλώσεις και πύρινες διαμαρτυρίες. Παρελαύνει με τους μαυροντυμένους της Χρυσής Αυγής προτού δείρει μετανάστες στο μισοσκόταδο.
Καίει την Αθήνα. Οπλίζει καραμπίνες στην Παιανία. Απαξιώνει υπολήψεις και τρομοκρατεί συνειδήσεις.
Μουντζώνει τη Βουλή και καταριέται τους «προδότες πολιτικούς». Βάζει φωτιά στη Marfin. Δολοφονεί παρέα με τη «17 Νοέμβρη» και τις παραφυάδες της.
Τραμπουκίζει ή αποδοκιμάζει αντίπαλους πολιτικούς ή γενικώς πολιτικούς. Πετάει γιαούρτια κι αβγά. Διαβάλλει ηθικά. Συμπλέκεται και ξυλοφορτώνει.
Δεν πρόκειται για συμψηφισμό ούτε για εξομοίωση. Αλλά για τη θλιβερή παράθεση συμπτωμάτων μιας βαριάς αρρώστιας που τρώει τα σωθικά της ελληνικής κοινωνίας. Κι από την οποία πολύ φοβούμαι ότι κανείς τελικά δεν θα γλιτώσει.
Δεν σας κρύβω ότι είμαι και ανήσυχος και απαισιόδοξος.
Εδώ και μήνες παρακολουθώ γύρω μου την κάμψη των αντιστάσεων, την εξασθένιση του φρονήματος, την αποδοχή της έντασης, τον συμβιβασμό με το αδιανόητο. Κανείς δεν υπερασπίζεται κανέναν. Κι όλοι χαιρέκακα περιμένουν την επίθεση στον επόμενο.
Φταίει η κρίση; Κουραφέξαλα. Και στην Πορτογαλία υπάρχει κρίση. Και στην Ιρλανδία. Και στην Ισπανία.
Αλλά εκεί δεν πλακώνονται με μπουνιές στις τηλεοράσεις. Ούτε έδωσαν 440.985 ψήφους σε μια ακροδεξιά συμμορία - στο όνομα της καταγγελίας του «συστήματος»!..
Απλώς εμείς συνηθίσαμε. Και το αποδεχτήκαμε σαν κάτι το κανονικό. Τους ανοίξαμε τις τηλεοράσεις και τα σπίτια μας.
Πριν από πέντε δεκαετίες, η Χάνα Αρεντ πήγε στην Ιερουσαλήμ να παρακολουθήσει τη δίκη του Αϊχμαν. Εγραψε τότε ένα βιβλίο που (μέσα από τη δίκη) συγκροτούσε μια ιδιαίτερη προσέγγιση στο Ολοκαύτωμα κι έφερε σε γνώση μας μια νέα έννοια: την «κοινοτοπία του Κακού».
Πολύ φοβούμαι ότι αυτή ακριβώς η κοινοτοπία νανουρίζει πλέον την ελληνική κοινωνία.
Οταν ο Κασιδιάρης μοιράζει μπουνιές σε απευθείας μετάδοση ακούγεται όλο και πιο συχνά μια διεστραμμένη φωνή να λέει «καλά της έκανε της σκρόφας!».
Αρκεί βεβαίως η «σκρόφα» να μην είναι η μάνα, η γυναίκα ή η κόρη μας…
Του Γ. Πρετεντέρη από το Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου