Να ξεκινήσουμε με μια γενική παραδοχή: όλοι σχεδόν οι Ελληνες, μνημονιακοί και μη, και όλα τα κόμματα, με επικεφαλής πια τον κ. Τσίπρα, επιθυμούν να παραμείνουμε στη ζώνη του ευρώ. Επιπλέον οι αντιμνημονιακοί, με επικεφαλής και πάλι τον κ. Τσίπρα και ουκ ολίγους πολιτευόμενους καθηγητές, υποστηρίζουν ότι «δεν υπάρχει ούτε μία παράγραφος στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη η οποία να προβλέπει έξοδο οποιασδήποτε χώρας-μέλους από την ευρωζώνη».
Εξ ου και κατά έναν αναγνώστη μου αυτά που έγραψα περί εξόδου είναι«ανοησίες», ένας δε άλλος βρήκε ότι οι τρόποι εξόδου που είχα αναφέρει στο άρθρο μου της 27ης Μαΐου είναι «ανεδαφικοί και κωμικοί». Δεν θα απαντούσα στους καλούς αυτούς αναγνώστες μου που αγνοούν την κοινοτική πρακτική και τη συμπεριφορά των ισχυρών στις διεθνείς σχέσεις τους αν δεν αναμασούσαν αφελώς τα όσα κατά κόρον ισχυρίζονται και οι αντιμνημονιακοί. Και δυστυχώς με τη βεβαιότητα που δημιουργεί αυτή η «βεβαιότητα», παίζεται κορόνα-γράμματα η τύχη της χώρας μας, που θα καθοριστεί ανεπανόρθωτα με την ψήφο του δικαίως ζαλισμένου ελληνικού λαού τη 17η Ιουνίου.
Ελλείψει χώρου θα επιμείνω στην κυριότερη νομότυπη διαδικασία εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, που είναι η εξής: η Ελληνική Βουλή με την πλειοψηφία Τσίπρα, Καμμένου και ΚΚΕ ακυρώνει διά νόμου το μνημόνιο. Την επομένη η τρόικα διακόπτει με τη σειρά της τη χορήγηση της δανειακής βοήθειας, αφού αυτή προϋποθέτει την εφαρμογή του μνημονίου και συνεπώς η ελληνική πλευρά παραβιάζει συμβατική υποχρέωσή της. Τα περί του ότι η Βουλή που ψήφισε τη σύμβαση δεν αντιπροσώπευε τη λαϊκή βούληση και συνεπώς αυτό παράγει δικαίωμα ακυρώσεώς της είναι κωμικά και αφελή και ας βγει οποιοσδήποτε μη στρατευμένος συνταγματολόγος να ισχυρισθεί επωνύμως το αντίθετο. (Το τι λένε οι περισσότεροι πολιτικοί δεν έχει και ιδιαίτερη βαρύτητα, αφού κατά κανόνα ψεύδονται για να προσελκύσουν ψηφοφόρους.)
Αφού υπογραμμίσω την έντιμη επισήμανση δύο πολιτικών της Αριστεράς, Παπαρήγα και Αλαβάνου, που και οι δύο προειδοποίησαν ότι κατάργηση του μνημονίου και παραμονή στο ευρώ είναι έννοιες ασύμβατες, προσφεύγω στην αυθεντία ενός από τους πιο ενημερωμένους περί τα κοινοτικά, του καθηγητή κ. Παναγιώτη Ιωακειμίδη, ο οποίος αντικρούει αποστομωτικά όσους ισχυρίζονται ότι δεν είναι νομικά εφικτός ο εξαναγκασμός της Ελλάδας να ευρεθεί εκτός ευρώ. Σε άρθρο του στα «Νέα» (25 Μαΐου), αφού συνιστά να αφήσουμε στην άκρη εξυπνακίστικους νομικισμούς, υπογραμμίζει:
«Στην Ευρωπαϊκή Ενωση μπορούν να γίνονται σχεδόν τα πάντα, μέσα σε ένα ευρύτερο συνταγματικό πλαίσιο, αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση. Ερμηνεύουν, παρακάμπτουν, συμπληρώνουν τις Συνθήκες, ακόμη και με διακυβερνητικές. Οι νομικές υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Συμβουλίου μπορούν με νομότυπο τρόπο να κατασκευάσουν ό,τι θέλετε. Και μετά τρέχετε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να βρείτε το δίκιο σας». Και καταλήγει: «Ας φροντίσουμε να μη δημιουργηθεί η πολιτική βούληση αποπομπής μας από την ευρωζώνη, γιατί σ' αυτή την περίπτωση θα βρεθούμε εκτός ευρώ χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι».
Αλλωστε μας έχουν προειδοποιήσει όλα τα θεσμικά όργανα της ευρωζώνης και όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (δεξιές, κεντρώες και αριστερές - κομμουνιστικές δεν υπάρχουν πια) ότι για να συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν θα πρέπει να σεβαστούμε τις μνημονιακές υποχρεώσεις μας. Και είναι πολύ επικίνδυνο να νομίζουμε ότι όλοι αυτοί μπλοφάρουν ή διστάζουν λόγω κόστους, όπως πιστεύουν ο κ. Τσίπρας και οι λοιπές αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Ετσι προκαλώντας την έπαθε τελικά και ο Χίτλερ.
Του Γ. Μαρίνου από το Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου