Αν μάλιστα τα πράγματα δεν ήσαν τόσο σοβαρά και τόσο οδυνηρά, θα μπορούσαμε να κρατάμε την κοιλιά μας από τα γέλια μέχρι να ντραπούν – με πρώτο τον κ. Παπαδήμο – και να σηκωθούν να φύγουν με σκυφτό το κεφάλι.
Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ – απλώς εμείς στο τέλος θα τους κάναμε τη χάρη να σκάσουμε (στην κυριολεξία) από τα γέλια.
Αν υπήρχε λίγη τσίπα πάνω τους, δεν θα έπαιζαν το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες – στο οποίο όταν συμμετέχουν οι παλιάτσοι της παρέας τα καταφέρνουν να αφήνουν πάντα στο τέλος κάποια καρέκλα κενή.
Αφού πέρασαν πάνω από δέκα ημέρες με τον πρωθυπουργό να μην κατορθώνει να λύσει το σταυρόλεξο βρίσκοντας υπουργό προς αντικατάσταση του κ. Παπουτσή για το Δημόσιας Τάξης, η λύση (λέμε τώρα) βρέθηκε!
Πρωτότυπη, εμπνευσμένη, μοναδική, ασύλληπτη, ιδιοφυής: Στο υπουργείο επέστρεψε αυτός που δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο (αλλά και δεν του χρειαζόταν στο συγκεκριμένο υπουργείο, διότι πουθενά δεν αναφέρει αν τα χημικά πρέπει να είναι ληγμένα ή όχι).
Δεν πήγε μόνος του. Πήρε μαζί του και δεύτερο υφυπουργό, διότι ο άνθρωπος δεν πάει πουθενά χωρίς να κουβαλήσει μαζί του και την παρέα του.
Πρόκειται για τον άνθρωπο που έπρεπε – για λόγους αρχής, τουλάχιστον – να είχε πάει ήδη στο σπίτι του την επόμενη στιγμή της δήλωσής του περί μη ανάγνωσης (για μελέτη, ούτε λόγος) του μνημονίου.
Αλλά όχι. Είναι απαραίτητος. Μοναδικός. Αξεπέραστος. Και επιβραβεύθηκε με νέο (το παλιό) υπουργείο.
Προσθέτοντας και ένα ακόμη μέλος στην ογκώδη κυβέρνηση, που το μέγεθός της είχε ήδη ξεπεράσει τα όρια του γελοίου.
Οπότε; Οπότε έμενε κενή η θέση του στο Ανάπτυξης (κενή ήταν και πριν, κενή θα παραμείνει και τώρα).
Και τι έκανε ο πρωθυπουργός; Πήρε από το Παιδείας την υπουργό που δεν κατάφερε να μοιράσει τα βιβλία στα σχολεία και λίγο μετά κατάφερε να κηρυχθεί άγονος ο διαγωνισμός για τα τετράδια των Πανελλαδικών και την μετακίνησε στο Ανάπτυξης.
Χθες, λίγο πριν από την ορκωμοσία, ακούσαμε και το ανέκδοτο της ημέρας: Η κ. Διαμαντοπούλου, μιλώντας στον Real Fm και στον - κατάπληκτο - Ν. Χατζηνικολάου, δήλωσε πως ο πρωθυπουργός χρειαζόταν... κομάντος, γι' αυτό και προχώρησε σ' αυτές τις ριζοσπαστικές και κοσμογονικές αποφάσεις!
Τι να πει κανείς; Τι μπορεί να πει κανείς;
Την ώρα δε που ο κ. Παπαδήμος ελάμβανε αυτές τις φοβερές αποφάσεις, συνέβαιναν και άλλα κοσμοϊστορικά γεγονότα:
Ο μεν πρώην Ανάπτυξης και νυν Δημόσιας Τάξης ανακοίνωνε… επιτροπή προκειμένου να αποκτήσει η Ελλάδα επενδυτική τράπεζα στα πρότυπα της γερμανικής KfW (την οποία επίσης δεν γνώριζε, αν και μ’ αυτήν έχουμε υπογράψει το μνημόνιο και γι’ αυτό βγήκαν από τα ρούχα τους οι Γερμανοί με επικεφαλής τον Ρέσλερ), καθώς και το «ξεπάγωμα» (για ποιον λόγο είχαν παγώσει;) έξι επενδύσεων που ΘΑ δρομολογηθούν με την διαδικασία του fast track (δεν ντρέπονται και μόνο που αναφέρουν τον γελοίο όρο).
Η δε πρώην Παιδείας και νυν Ανάπτυξης, αντί να κοιτάξει να μοιράσει επιτέλους τα σχολικά βιβλία και να βρει μερικές κόλλες χαρτί να γράψουν τα παιδιά για τις εισαγωγικές, έδινε στη δημοσιότητα (νέο) μανιφέστο για το… τέλος της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας και την πανηγυρική έναρξη της Δ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Σημειώστε πως όλοι όσοι οδήγησαν την Γ΄ στο σημερινό χάλι, εννοούν να είναι παρόντες και στην Δ΄ - και στην Ε΄ και στην ΣΤ΄ και σε όποια κρίνονται απαραίτητα τα... κομάντο!
Στο μεταξύ, παρέμενε κενή η θέση του υπουργού Παιδείας. Οπότε, επιστρατεύθηκε ο κ. Μπαμπινιώτης!
Αποτέλεσμα: Η ανακύκλωση συνεχίστηκε και... έχουμε και λέμε:
Μείον οι κύριοι Γεωργίου, Γεωργιάδης και Παπουτσής, συν οι κύριοι Μπαμπινιώτης και Οικονόμου.
Δηλαδή, μας λείπει ένας! Παρακαλούμε τον κ. Παπαδήμο να κάνει κάτι!
Ερώτημα πρώτο: Υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι σ’ αυτή τη χώρα όπου με τόση ευκολία δέχονται όλοι να αυτογελοιοποιούνται;
Ερώτημα δεύτερο: Μπορεί να περιμένει κανείς να έλθουν επενδύσεις και να δούμε μια άσπρη μέρα όταν ο πρωθυπουργός δεν τολμά να στείλει στα σπίτια τους μερικούς, αντίθετα αυξάνει τον αριθμό των αχρήστων;
Ερώτημα τρίτο: Υπάρχει περίπτωση να μην μπορείς να μοιράσεις τα βιβλία στα σχολεία και να φέρεις επενδύσεις και ανταγωνιστικότητα;
Ερώτημα τέταρτο: Κάποιος πρέπει επιτέλους να μας πει για ποιο λόγο κάποια πρόσωπα θεωρούνται απαραίτητα, ενώ όλος ο κόσμος γελάει μαζί τους.
Υπάρχει κάτι το «βαθύτερο»; Υπάρχει κάποια δέσμευση; Ξέρουν κάτι και πρέπει να μην στενοχωρηθούν για τον κίνδυνο να μιλήσουν; Οποιαδήποτε απάντηση δεκτή, καθόσον θα έχει (τουλάχιστον αυτή) κάποια λογική ερμηνεία.
Με λίγα λόγια, έχουμε κάθε λόγο να θεωρούμε ύποπτη αυτή τη συμπεριφορά, αυτό το «κανάκεμα» συγκεκριμένων ανθρώπων.
Δεν μπορεί να πρόκειται απλώς γι’ αυτή την έντονη επιθυμία για αυτογελοιοποίηση.
Υ.Γ. Επίσης, έχω άλλη μία ερώτηση: Πληροφορηθήκαμε πως τόσο η επιτροπή για την δημιουργία της περίφημης επενδυτικής τράπεζας, όσο και οι (νέες) fast track επενδύσεις, τελούν υπό την εποπτεία του προέδρου του Invest In Greece – στην επιτροπή μάλιστα είναι πρόεδρος.
Τι συμβαίνει; Καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω;
Με δεδομένο ότι οι συγκεκριμένες αποφάσεις ελαμβάνοντο ενώ ο πρώην Ανάπτυξης και νυν (ξανά) Δημόσιας Τάξης γνώριζε ασφαλώς ότι μετακινείται, το (πονηρό) μυαλό μας πάει αλλού.
Να ήθελε δηλαδή να αφήσει κάποιον στο πόδι του στο Ανάπτυξης, σπεύδοντας να διορίσει τον Πρόεδρο του Invest In Greece και εμφανίζοντάς τον ως «δώρο» στην πρώην Παιδείας και νυν Ανάπτυξης. (Ανάλογο «δώρο» είχε κάνει και ο κ. Θέος στη Γ.Γ. Επενδύσεων, λίγο πριν από την δική του μετακίνηση).
Συμπέρασμα: Κάτι το ύποπτο συμβαίνει, διότι διαφορετικά δεν θα χρειάζονταν όλες αυτές οι μετακινήσεις για να παραστήσει ο κ. Παπουτσής τον υποψήφιο στο ΠΑΣΟΚ.
Από τo www.elzoni.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου